Ποιες προσδοκίες;

«Tο 2018 δεν έχει προσδοκίες. Τέτοιες είχαμε στα τέλη του '70 όταν ξεμυτίζαμε στη φτωχή Ελλάδα που ανακάλυπτε την Ευρώπη και τα πακέτα της, το φθηνό δανεικό χρήμα, το σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων. Το 2018 ξέρουμε, ότι το 2009 είναι πολύ μακρινό και για να το φτάσουμε πρέπει να πάμε στο 25 ή το 30. Αργή ανάκαμψη με πισωγυρίσματα, βήματα χελώνας. Κι αυτά υπό το φόβο μιας διεθνούς κρίσης, ενός περιφερειακού πολέμου, ενός νέου μαζικού μεταναστευτικού ρεύματος, ενός κινέζικου πατατράκ.  Αδύναμα βήματα ελέω αναιμικής παραγωγικής βάσης που μπορούν και να αντιστραφούν.

Τα ελληνικά χρεόγραφα απέχουν επτά βαθμίδες από το χαρακτηρισμό «επενδύσιμα». Στων ονείρων μας τη μακρινή Πορτογαλία.

Γιατί αν δεν στηρίζεσαι πρωτίστως στις δικές σου υλικές και πνευματικές δυνάμεις, μην περιμένεις να σε σώσει η μεγαλοψυχία (;) των άλλων. Και να σου χαρίσουν όλο το χρέος θα κάνεις καινούργιο. Αν στην ψηφιακή και τέως σοσιαλιστική Εσθονία χρειάζεσαι, ως ξένος, μία (1) ώρα για να ιδρύσεις επιχείρηση,  στην Τσεχοσλοβακία η ανεργία «τρέχει» με 3% και σε ένα χρόνο κατασκευάστηκαν 1,3 εκατομμύρια οχήματα. Τσέχοι και Σλοβάκοι έχουν μεγάλο πονοκέφαλο. Ζητούν απεγνωσμένα εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό. Ήδη εκτός των άλλων προσλαμβάνουν και Γερμανούς. Μήπως να το σκεφτούν και οι Έλληνες;

Γιατί η μοίρα της χώρας, που δεν θέλει να καβαλήσει το άρμα του καπιταλισμού και να τρέξει ελεύθερα, είναι να βαλτώνει στις μαρξιστικές ιδεοληψίες και να βυθίζεται στη διαφθορά και την αβελτηρία. Να αναζητά δρόμους και καλά αριστερούς και να βρίσκει τοίχο. Μήτρα όλων των δεινών  της το κράτος των κολλητών. Αφράτο διακομματικό κράτος που ρουφάει ανεξέλεγκτα το αίμα των πολιτών του για να τρέφει τους ξενιστές.

Το πρόσφατο φιάσκο της ΣΕΚΑΠ δεν είναι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και των τριών κομμάτων που κρατούν την τύχη της χώρας στα χέρια τους. Κλασσικό δείγμα διαπλεκόμενου κρατισμού σε μια κρατική εταιρία με διορισμένα στελέχη που τιμωρείται από το ίδιο το κράτος για λαθρεμπορία. Η πρώην διοίκηση των ημετέρων κυκλοφορεί ελεύθερη. Σήμερα, 170 θέσεις εργασίας μοστράρονται ως όμηροι. 2000 εργαζόμενοι της «Ελληνικός Χρυσός» μάλλον κατούρησαν στο πηγάδι. Ίσως η Ελλάδα ανασάνει από την απελευθέρωση του επαγγέλματος «ιδιοκτήτης φαρμακείου». 

Βλέπεις έχουμε τόσο λίγα.  Μαυτά και τα ίδια το όνειρο της επιβίωσης εγκλωβίζεται στον τουρισμό λες και πρόκοψαν ποτέ χώρες που επένδυσαν αποκλειστικά σ’ αυτόν. Αλλά ακόμα και τον τουρισμό δεν φαίνεται να τον θέλουμε. Ο δήμαρχος της πόλης του Παρθενώνα είναι υπερήφανος που η πόλη του είναι βρώμική, ατσούμπαλη, αφιλόξενη και σκοτεινή μιας και αυτό την κάνει να διαφέρει από τις «αποστειρωμένες»  πόλεις της Ευρώπης, της δίνει μια εναλλακτική πατίνα. Την κάνει ελκυστική στο διεθνές μπαχαλοριάτο.   

Γι αυτό, εξάλλου, οργισμένοι τιμωροί την πέφτουν ελεύθερα σε πρεσβείες, ιδιωτικές επιχειρήσεις, δημόσια καταστήματα και πανεπιστήμια προσφέροντας διαφημιστικές υπηρεσίες στο τουριστικό μας προϊόν. Ζήσε το όνειρο της εξέγερσης στην Αθήνα, σπάσε και κάψε  ό,τι θέλεις ατιμώρητα και άφησε τον οβολό σου στα σουβλατζίδικα».

                                            (Αρθρο του Λ.Καστανά από την AThensvoice)