Απόψεις...

Η υπόθεση του ονόματος της ΠΓΔΜ έχει μεγάλες ομοιότητες με την ιστορία του μνημονίου. Η υστερία, η επιθετικότητα, η δημαγωγία, ο εθνολαικισμός, η αυτοθυματοποίηση,  η άγνοια του διεθνούς πεδίου, οι μικροκομματικοί υπολογισμοί, οι ασταθείς ηγεσίες και τα παιχνίδια εξουσίας ήταν κοινά στοιχεία και στις δύο υποθέσεις.

Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά.  Στο ένα ζήτημα, το όνομα ήταν η ψυχή μας και βρεθήκαμε ηττημένοι και απομονωμένοι. Στο άλλο, ήμασταν η πιο αντιμνημονιακή χώρα και ξεμείναμε με τα ατελείωτα μνημόνια. Τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία να λύσουμε ένα πρόβλημα που χρονίζει σε βάρος μας, δεν πρέπει να τη χάσουμε μέσα στη μιζέρια της μικροπολιτικής.

                                                                  (Σπ.Βλέτσας -ΑΤhensvoice)

Στην μακραίωνη ιστορία δεν έχει υπάρξει κράτος, αυτοκρατορία, βασίλειο, οιαδήποτε κρατική δομή, που λίγο πριν το δραματικό της τέλος να μην ανέβασε τρελά την φορολογία σε μια ύστατη προσπάθεια των κυβερνώντων να περισώσουν τους εαυτούς τους και τις αυλές τους. Αν ανατρέξετε στην ιστορία, από την αρχαία Αίγυπτο ως την μεσαιωνική Ευρώπη, πάντοτε ανάμεσα στα άλλα θα διαβάσετε και για αυξήσεις φόρων προ του τέλους. 

Είναι αυτή η αναποτελεσματική (αλυσιτελής), αλλά ως φαίνεται βαθιά εδραιωμένη πεποίθηση στους ανά τους αιώνες εκάστοτε κυβερνώντες (βασιλείς, αυτοκράτορες, αιρετούς) ότι τα λεφτά των υπηκόων τους είναι κατά βάση δικά τους και "όποια ώρα θέλουν, τα μαζεύουν για να σωθούν". Άλλωστε οι ανά τους αιώνες βασιλείς και άρχοντες ένα κοινό είχαν, την αυλή και τους δημοσίους υπαλλήλους. 

Την ίδια πρακτική εφάρμοσαν διαχρονικά και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις την μακρά περίοδο του κοινοβουλευτισμού. Δημιουργούν σε καιρούς ευφορίας ένα εσωτερικό στρατό κατοχής, για να έχουν στήριγμα εκλογικό σε καιρό δυσκολίας. Τον οποίο αρνούνται να αγγίξουν ακόμη και στις εποχές της δυσκολίας. Γνωρίζουν άριστα ότι η αυλή θα είναι δική τους όσο την σιτίζουν.

                                                                        (George Billinis-F/B)