Θέλουμε να αλλάξουμε;

 «Είναι πραγματικά κρίμα που αυτή η χώρα δεν αποτελεί έναν από τους κορυφαίους "παραδείσους". Όχι δεν υπερβάλω. Δεν είναι θεωρητικό. Είναι ρεαλιστική η προσέγγιση... Αν μάλιστα κατοικούσαν σε αυτό το... οικόπεδο κάποιοι άλλοι, τότε θα ήταν πολύ απλούστερο να συμβεί αυτό.

Με τη μοναδική γεωγραφική – γεωστρατηγική της θέση, με το απίστευτο κάλλος και την ποικιλομορφία του εδάφους της, τη δυνατότητα αξιοποίησης ανανεώσιμων ενεργειακών πηγών όσο ελάχιστες χώρες παγκοσμίως, καθώς και το μοναδικό σε πλούτο υπέδαφος (είτε χερσαία, είτε υποθαλάσσια), η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα υποστήριξης της ευημερίας των πολιτών της, αλλά αντίθετα να αποτελεί ζηλευτό προορισμό διαβίωσης για την παγκόσμια ελίτ…

Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα κατοικείται από ανθρώπους με εντελώς λανθασμένη νοοτροπία. Και κυβερνιέται από πολιτικούς με ακόμη πιο αρρωστημένη νοοτροπία. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να τραβήξει μία γραμμή, να βάλει τέλος, αλλά πραγματικό τέλος, χωρίς παραθυράκια και χωρίς εξαιρέσεις στην όποια διαφθορά, στην όποια κακοδιαχείριση, στον προστατευτισμό προς συμφέροντα και επαγγελματικές ή συνδικαλιστικές ομάδες.

Να αλλάξει μια και καλή καθιστώντας πολύ πιο απλή και πιο σταθερή τη νομοθεσία που διέπει κάθε οικονομική συναλλαγή, κάθε αγοραπωλησία, κάθε ιδιωτική επένδυση.

Να σταθεροποιήσει το καθεστώς φορολόγησης, τους κανόνες του παιχνιδιού.

Να υιοθετήσει πραγματικές και γενναίες μεταρρυθμίσεις, να απελευθερώσει αγορές χωρίς να ενδιαφέρεται ποιος ευνοείται ή ποιος πλήττεται, να πατάξει συμφέροντα και λαθρεμπόρια.

Να σταθεροποιήσει τους κανόνες του παιχνιδιού, να μεταρρυθμίσει τη δικαιοσύνη επιταχύνοντας την απονομή της μέσα σε ένα κράτος δικαίου και ίσων ευκαιριών.

Να δώσει πραγματικά κίνητρα για επενδύσεις, να διαμορφώσει ένα περιβάλλον ευνοϊκό και όχι εχθρικό προς τους επενδυτές, ξένους και εγχώριους. Με σημαντικά φορολογικά κίνητρα για ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας. 

Να αποσυμφορήσει τους πολίτες από την θηλιά της υπερφορολόγησης, να μεριμνήσει για την ενίσχυση της κατανάλωσης και την αύξηση μέσω αυτής και των κρατικών εσόδων.

Υπερβολές νομίζετε όλα αυτά; Σας διαβεβαιώ ότι καθόλου. Αρκεί στην Ελλάδα να μην κατοικούσαν Έλληνες, αλλά... για παράδειγμα... Ελβετοί. Να είστε βέβαιοι ότι σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα ήταν ένας τόπος όπου θα... πλήρωναν αδρά ξένοι για να παραμείνουν. Και δεν μιλάω για την ψωροεπένδυση της απόκτησης διαβατηρίου μέσω αγοράς κατοικίας. Θα ήταν όνειρο ζωής. Θα ήταν παράδεισος. Θα είχαν αξιοποιηθεί στο έπακρο ο ήλιος, ο αέρας και η θάλασσα. Θα είχαν αναπτυχθεί τουριστικά ένα σωρό περιοχές. Μη εξαιρουμένης και της Αθήνας που προσπαθεί σήμερα με τα χίλια ζόρια να κρατήσει τουρίστα δεύτερη ή τρίτη νύχτα...

Σε ποια άλλη χώρα μπορεί να συνδυαστεί με την ίδια ευκολία ο χειμερινός και ο καλοκαιρινός τουρισμός; Ο συνεδριακός και ο ιατρικός; Όσο για τον πλούτο του υπεδάφους, νομίζω ότι δεν χρειάζονται πολλά λόγια.Πόσο θέλει για να αποδώσει μία τέτοια πολιτική; Πολύ λιγότερο από ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι. 

Αν πραγματικά έμπαιναν κανόνες, με σοβαρότητα, αξιοπιστία και πεποίθηση σταθερότητας, τότε μέσα σε ένα το πολύ δύο χρόνια θα είχαν αλλάξει όλα. Έχει όμως κανείς τα κότσια να το κάνει; Πιστεύει κανείς στην ανάπτυξη και στη δημιουργία, την ισονομία και τις ίσες ευκαιρίες; Χωρίς να ευνοήσει βαρονίες, φέουδα κλπ και μακριά από κάθε λογής ιδεοληψίες; Μόνο σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα σοβαρό όραμα εξόδου από την ύφεση. Και όχι μόνο εξόδου, αλλά και εκτόξευσης.

Με τη διαχείριση της μιζέριας, την ανακύκλωση μικροσυμφερόντων και την εξόντωση της κοινωνίας από φόρους και χαράτσια, εκπαιδεύοντας έτσι όχι νομοταγείς και δημιουργικούς πολίτες, αλλά επίδοξους φοροφυγάδες που αναζητούν τον τρόπο να προηγηθούν της εφορίας σε ιδέες και "παραθυράκια" για να επιβιώσουν, δεν πάει πουθενά η χώρα. Εδώ θα είμαστε και τα επόμενα χρόνια και θα το δείτε. Χρειάζονται ρηξικέλευθες ιδέες και δράσεις. Χωρίς να υπολογίζεις τίποτα. Ούτε πολιτικό κόστος, ούτε συμφέροντα. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει πραγματικά αυτή η χώρα.

Ίσως όμως πάλι και να μην... το έχουμε. Να την βρίσκουμε που ψοφάει η κατσίκα του γείτονα, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι μετά έρχεται η σειρά της δικής μας κατσίκας. Όπως και να έχει, η εικόνα μπορεί να αλλάξει. Θέλουμε όμως να την αλλάξουμε;»

                                (Άρθρο του Δ. Παπακωνσταντίνου από το Capital.gr)