Σύγχρονοι ευεργέτες...

«Διάβασα στον Τύπο για μια δωρεά του αλευροβιομήχανου -ο ίδιος συστήνεται ως μυλωνάς- Κώστα Λούλη στην «Κιβωτό του κόσμου». Δώρισε, διαβάζω, το σπίτι του που βρισκόταν στο Δίμηνι του Βόλου, την πιο ακριβή δηλαδή περιοχή με θέα όλη την πόλη, με αγρόκτημα 25 στρεμμάτων που περιλάμβανε ελαιοτριβείο, τυροκομείο, πετρόμυλο, θερμοκήπια οπωρολαχανικών αλλά και χιλιάδες οικόσιτα ζώα. Ένα έργο ζωής που συμπορεύεται πια με το έργο ζωής του πατέρα Αντώνιου (Παπανικολάου) που ξεκίνησε τη δράση του από τον Κολωνό στην Αθήνα. Στο χώρο αυτό φιλοξενούνται πλέον 40 μικρά παιδιά. 

«Ο αγώνας μας ξεκινάει από τη στιγμή που η Εισαγγελία θα φέρει στην πόρτα μας ένα παιδί που βρίσκεται, σε κίνδυνο και σε ανάγκη, για να προστατευτεί από το οικογενειακό περιβάλλον του. Ένας τιτάνιος αγώνας για να ξανακάνουμε παιδιά τα παιδιά. Στην ουσία ξεκινάμε από το Α, κάνουμε τον σταυρό μας και προχωράμε». Πρέπει να σημειώσουμε ότι η Κιβωτός δεν έχει ποτέ επιχορηγηθεί από το κράτος, ούτε από ξένα ιδρύματα, ούτε από την εκκλησία, ούτε από την ΕΕ. Στηρίζεται μόνο σε εθελοντές. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τη σημασία δωρεών όπως αυτή του Κώστα Λούλη. Που σε αποσπάσματα του συγκινητικού του λόγου ανέφερε:

«Από τα παιδικά μου χρόνια συνειδητοποίησα την έννοια της ευεργεσίας βλέποντας με θαυμασμό (σ.σ. στην ιδιαίτερη πατρίδα του τον Βόλο) τα έργα ευεργετών όπως Αχιλλόπουλου, Νανόπουλου, Καρτάλη. Δυστυχώς το όραμά μου για τη δημιουργία ενός ιδρύματος χρονιών παθήσεων στην μνήμη της μητέρας μου, πριν από 17 χρόνια, ενώ κατέβαλα τα χρήματα στην Μητρόπολη Δημητριάδος, δεν πραγματοποιήθηκε για λόγους που δεν γνωρίζω. Χρόνια μετά την πικρία μου και την απογοήτευσή μου, για την κονιορτοποίηση εκείνου του οράματος, ο Θεός έφερε στον δρόμο μου έναν νέο σχετικά κληρικό, που μου θύμισε κάποιους μοναχούς. Η ηρεμία του, ο λόγος του, το ήθος του και προπαντός η ανυποκρισία του. Στα αγροτεμάχια που αγόρασα το 1979 και το 1986 υπήρχαν μόνο βράχια. Φέραμε (τότε) εκατοντάδες φορτηγά χώμα, κάναμε αναβαθμίδες, κτίσαμε κτίσματα 3.000 τ.μ… Πολλοί αναρωτιόνταν γιατί, αλλά σήμερα παίρνουν μαζί μ΄ εμένα την απάντηση.

Η αξία τελικά αυτών, είναι η ευλογία που μου έδωσε την έμπνευση και τη δυνατότητα να κάνω κάτι, που είχε όμως τελικά έναν άλλο σκοπό. Τελικά υπήρχε ένας άλλος προορισμός, πέρυσι περάσαμε εδώ οικογενειακώς τα ομορφότερα Χριστούγεννα της ζωής μας μαζί με τα παιδιά της Κιβωτού. Η αγάπη τους και  αγκαλιά τους έχουν κυριολεκτικά συμπληρώσει τη ζωή μου με απέραντη ευτυχία.   

Ο πατήρ Αντώνιος όμως πέρα από τους φόρους πρέπει να καλύπτει καθημερινά και τα έξοδα λειτουργίας. Είναι άξιος επαίνου γιατί το έργο του δεν το στηρίζει οικονομικά κανένας φορέας πέραν των εθελοντών. Προσωπικά είμαι ευγνώμων στον Θεό που γνώρισα έναν άξιο και έντιμο, ικανό να διαχειριστεί αυτή τη δωρεά. Το έχω βιώσει και θα το επαναλάβω πως η χαρά της προσφοράς είναι πολύ υψηλότερη από αυτή του κέρδους». 

Και κάπως έτσι αναγνώστες… Από ένα ιερό «από το πουθενά», όπως ξεπετάμε αφελώς οι άνθρωποι, ενώθηκε ένας αρτοβιομήχανος με έναν κληρικό που προσμετράται στις εξαιρέσεις. Γνωρίζω τον κ. Λούλη. Ένας επιτυχημένος, τετραπέρατος, υπερ-εργατικός άνθρωπος που μετέδωσε την εργατικότητά του και στα παιδιά του που συνεχίζουν την λαμπρή πορεία της εταιρείας τους.Καμαρώνοντας, ως έκτη γενιά μυλωνάδων, σε μια χώρα που «οι μεγάλες οικογένειες», ως επί το πλείστον καίγονται, από τη μια γενιά στην άλλη. Και οικογενειακώς προθυμοποιούνται με αυτοματισμό, για να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο όποτε υπάρχει ανάγκη».

                             (Απόσπασμα άρθρου της Ρέας Βιτάλη από το Protagon)