Η αχάριστη κορασίς...

«Η ίδια δεν τολμάει να το ομολογήσει δημοσία, υποψιάζομαι όμως ότι δεν δοκίμασε τον πόνο του μεροκάματου από μικρή, όπως η κ. Φωτίου, που αναγκάσθηκε να καταπιέσει τα δημοκρατικά της αισθήματα για να διοριστεί επί χούντας στο Πολυτεχνείο. Κι όλα αυτά για μια μερίδα γεμιστά. Σε αντίθεση με την κυρία Φωτίου και τόσα παιδιά που πασχίζουν για το καλό του τόπου, η αχάριστος κορασίς στην οποίαν αναφέρομαι, αν και πέρασε στο δημόσιο πανεπιστήμιο, δεν έκανε τίποτε για να το βελτιώσει. Δεν συμμετείχε σε οργανώσεις, δεν κόπιασε στις καταλήψεις, δεν έριξε μολότοφ. Δεν ψήθηκε στους δημοκρατικούς αγώνες, δεν απέκτησε πολιτική και κοινωνική συνείδηση. 

Αντιθέτως ακολούθησε μιαν άκρως εγωιστική και υστερόβουλη στάση η οποία της επέτρεψε να πάρει το πτυχίο της, το μεταπτυχιακό της και να ολοκληρώνει το διδακτορικό της. Ετσι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Κοιτούν μόνον τη δουλειά τους και το συμφέρον τους.

Και τώρα ζητάει και τα ρέστα. Δεν φτάνει που το πανεπιστήμιο της επέτρεψε να σπουδάσει εν τη μεγαθυμία του. Είναι τόσο αχάριστη που με ανάρτησή της σε κοινωνική ιστοσελίδα το λοιδορεί. Περιγράφει την ταλαιπωρία της, η οποία ξεκίνησε από την ημέρα που πάτησε το πόδι της στη γραμματεία. Και, ω της φρίκης, ομολογεί ότι της αρέσει να κρίνεται για τη δουλειά της. Μη μπορώντας δε να συγκαλύψει τον εγωισμό της, παραδέχεται ότι αισθάνεται υπερήφανη που κοπιάζει για να πετύχει στις εξετάσεις. 

Κι ενώ εργαζόταν όλα αυτά τα χρόνια για να συνεχίσει να σπουδάζει φτάνει να κατηγορήσει, αν είναι ποτέ δυνατόν, το ίδρυμα ότι την έρευνά της όχι μόνον την πραγματοποίησε χωρίς καμία βοήθεια, αλλά και ιδίοις αναλώμασι. Δεν κατάλαβα. Τι περιμένατε, κυρία μου; Το πανεπιστήμιο δεν είναι κάνα κολέγιο, σαν αυτά που έχετε συνηθίσει.

Είχα τόσο πολύ συγχυστεί από το θράσος της, που πήγα να σταματήσω την ανάγνωση όταν το όνομα του αγαπημένου μου κωμικού χαρακτήρα τράβηξε την προσοχή μου. Πρόκειται για τον κ. Γαβρόγλου, τον καθηγητή Τουρνεσόλ, του οποίου τους πειραματισμούς η αχάριστος λέει ότι υπέστη σε συνέχεια των πειραματισμών Μπαλτά, Φίλη και Αρβανιτόπουλου. Τους ρωτά δε αν αισθάνονται υπερήφανοι για το μπάχαλο, τη βία και την απαξίωση. Δεν ξέρει η δυστυχής ότι μετά τον πέμπτο υπουργό αρχίζεις και συνηθίζεις το πανεπιστήμιο, στον δέκατο δε κατατάσσεσαι στους αιωνίους και απαλλάσσεσαι από παν πλημμέλημα και αμάρτημα.

Την παραδίδω εις την κρίσιν σας και τη χλεύην σας. Την λένε Ειρήνη Αγαπηδάκη και το περί ου ο λόγος κείμενο το ανήρτησε στο Facebook. Οτι υπάρχουν τίμιοι φοιτητές είναι γνωστό. Ομως για πρώτη φορά διάβασα ένα τόσο μεστό κείμενο για τις δοκιμασίες που υφίστανται σε ένα ίδρυμα που παλεύει να τους μασήσει για να μην τους καταπιεί αμάσητους. Εννοείται ότι, όπως μου είπε, μόλις ολοκληρώσει το διδακτορικό της θα φύγει στο εξωτερικό η αχάριστη».

                           (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)