Πώς μπορούν και πανηγυρίζουν;

«Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί των παικτών και των οπαδών της Γιουνάιτεντ για την κατάκτηση του Europa League "παίζουν μπουνιές" με κάθε λογική και κάθε συναίσθημα. Πίσω στο Μάντσεστερ κάποιοι ακόμα μετρούσαν πτώματα.

Σαράντα οκτώ ώρες, 2.880 λεπτά. Τόσο κράτησε το βαρύ πένθος στο (ποδοσφαιρικό) Μάντσεστερ. Μετά άρχισε το μέγα γλέντι επειδή κάποιοι ακριβοπληρωμένοι μπαλαδόροι έβαλαν την μπάλα στα δίχτυα των αντιπάλων. 

Ξέρω, η συγκίνηση πουλάει. Η στιλιζαρισμένη συγκίνηση που βγάζει και τίτλο ακόμα περισσότερο. Και όλοι στάθηκαν συγκινημένοι στο ότι ο Ζοζέ Μουρίνιο, φορώντας μαύρο σακάκι, είπε μετά τον τελικό της Στοκχόλμης ότι θα επέστρεφε το Europa League αν ήταν να ζουν τα παιδιά που σκοτώθηκαν τη νύχτα της Δευτέρας στο Manchester Arena. Σώπα ρε μεγάλε! Πόσο μεγάλη καρδιά έχεις; Το σκέφτηκες καλά; Θα επέστρεφες oλόκληρο κύπελλο σε αντάλλαγμα για τη ζωή μερικών παιδιών που διαμελίστηκαν δύο βράδια πριν; 

Σιγά μη μας πιάσουν τα δάκρυα με τον μεγάθυμο Ζοζέ, που έβαλε στην ίδια ζυγαριά μια κούπα με τις ζωές αθώων παιδιών. Νωρίτερα άλλωστε πανηγύριζε και αυτός σαν τρελός, μετρώντας τρόπαια και επιτυχίες.

Κάποιους εδώ στην Ελλάδα βέβαια τους έπιασαν τα δάκρυα, όπως και με τη φωτογραφία που έβγαλαν οι ακριβοπληρωμένοι αστέρες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα αποδυτήρια, έχοντας προλάβει να φορέσουν τη μάσκα της θλιμμένης χήρας. 

Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί των παικτών και των οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για την κατάκτηση του Europa League το βράδυ της Τετάρτης στο γήπεδο της Στοκχόλμης παίζουν μπουνιές με κάθε λογική και κάθε συναίσθημα. Ναι, ξέρω, το ποδόσφαιρο και η χαρά του παιχνιδιού μάς δείχνει ότι η ζωή (πρέπει να) συνεχίζεται, είναι το «μικρόβιο της ελπίδας απέναντι στην ωμότητα» και άλλα τέτοια γλυκανάλατα. 

Αλλά εδώ μιλάμε για τύπους που χοροπηδούσαν ξέφρενα από τη χαρά τους, ενώ πίσω στην πόλη τους ακόμα μετρούσαν πτώματα και ταυτοποιούσαν σορούς εφήβων με τα ονόματα που είχαν δώσει οι άμοιροι γονείς τους. 

Οι ίδιοι παίκτες που φορούσαν μαύρο περιβραχιόνιο τάχα μου για να δείξουν το βαρύ πένθος τους, οι ίδιοι που τήρησαν ενός λεπτού σιγής, σήκωναν λίγο μετά στα χέρια τον προπονητή τους προτού αυτός φορέσει το μαύρο σακάκι και τη φάτσα του συντετριμμένου- και ύψωναν ρυθμικά το τρόπαιο προς την εν βρασμώ κερκίδα, δίνοντας το σύνθημα για καφρίλες. Ενας άλλος, που δεν έπαιξε γιατί ήταν τραυματίας, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, ποζάριζε χασκογελώντας με ένα πανό που είχαν αναρτήσει -οι δήθεν βαρυπενθούντες- οπαδοί στην εξέδρα και έγραφε: «Ζλάταν, μείνε στο Μάντσεστερ και θα μπορείς να πηδάς τη γυναίκα μου»…

Υποτίθεται ότι υπάρχει ένας δεσμός ανάμεσα στις ομάδες και τις τοπικές κοινότητες, αυτό λένε ότι συμβαίνει ειδικά στην Αγγλία όπου το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της κοινωνικής ζωής. Αυτός ο δεσμός δεν φάνηκε να υπάρχει στον τελικό. Ισως επειδή οι παίκτες δεν είναι πια παιδιά του Μάντσεστερ αλλά ξένοι μέτοικοι με τραπεζικούς λογαριασμούς γεμάτους μηδενικά. Που είδαν στη νίκη μια ακόμα επιτυχία για το λαμπερό βιογραφικό τους, ξεχνώντας τι συνέβαινε πίσω εκεί όπου (προσωρινά;) διαμένουν.

Διότι οι οπαδοί δεν φταίνε τελικά τόσο. Αν έβλεπαν τους παίκτες και τους προπονητές της Γιουνάιτεντ να υποδέχονται τη νίκη με τη σεμνότητα που απαιτούν οι στιγμές για την τραυματισμένη πόλη τους, θα ήταν και εκείνοι πιο συγκρατημένοι. Αλλά αντί για ταπεινούς νικητές, είδαν ψωνισμένους μπαλαδόρους να κάνουν τα γνωστά καραγκιοζιλίκα. Ενας άλλος κόσμος. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα πίσω στο Μάντσεστερ μόλις 2.880 λεπτά πριν…»

                                                (Αρθρο του Α.Στασινού από το protagon)