Παταγώδεις...επιτυχίες

«Ας μιλήσουμε ευθέως. Αυτό που έχουμε μπροστά μας μετά τη Μάλτα δεν είναι ούτε μια προσυμφωνία κλεισίματος της αξιολόγησης, ούτε οτιδήποτε άλλο επιχειρήσει να το βαφτίσει η κυβέρνηση. Είναι ένα 4ο Μνημόνιο με μέτρα ύψους 3,6 δισ. που πλήττουν τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς. 

Αυτούς, δηλαδή, που ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν πως ήρθε για να προστατέψει!.Τα μέτρα αυτά ούτε σχετίζονται με το 3ο Μνημόνιο, ούτε ήταν, φυσικά, αναπόφευκτα. Αντιθέτως, είναι άμεσο αποτέλεσμα των ερασιτεχνικών χειρισμών της κυβέρνησης και των αρνητικών επιπτώσεών τους στην οικονομία.

Μεγαλύτερα προβλήματα απαιτούν βαρύτερη θεραπεία. Και τη θεραπεία για τα προβλήματα που δημιουργεί διαρκώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα την υποστούν για άλλη μια φορά οι Έλληνες πολίτες μέσω περαιτέρω μείωσης του εισοδήματός τους.Προσέξτε όμως! Δεν είναι τα μόνα μέτρα με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμεύσει τη χώρα για τα χρόνια μετά τη λήξη του μνημονίου.

Τον Νοέμβριο του 2015 ψηφίστηκε η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Μια ανακεφαλαιοποίηση που κατέστη απαραίτητη μετά την καταστροφική διαπραγμάτευση των Τσίπρα – Βαρουφάκη το πρώτο εξάμηνο του 2015 η οποία οδήγησε στο χείλος του γκρεμού, εκτός από τη χώρα, και το τραπεζικό σύστημα. Ο νόμος που ψηφίστηκε τότε έθεσε τις τράπεζες υπό την εποπτεία του SSM για όσο διαρκεί το δάνειο που σύναψε η Ελλάδα, παραχωρώντας, δηλαδή, ουσιαστικά, τον έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος για 35 χρόνια.

Άλλη συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στον τόπο; Το διαβόητο Υπερταμείο. Υπήρχε, βέβαια, αναφορά σε αυτό στο κείμενο του 3ου Μνημονίου, όμως ήταν μια αόριστη αναφορά η οποία ούτε καθόριζε τις αρμοδιότητες που του δόθηκαν μετέπειτα, ούτε έκανε λόγο για τη δέσμευση της περιουσίας του δημοσίου για 100 χρόνια την οποία υπέγραψε αργότερα η κυβέρνηση!Όσο κι αν ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, προσπαθεί να χτίσει το αφήγημα πως είναι αυτός που απαλλάσσει τη χώρα από τα μνημόνια, η πραγματικότητα –ως συνήθως– τον διαψεύδει.Η αλήθεια είναι ο κ. Τσίπρας είναι αυτός που βάζει την Ελλάδα βαθύτερα στα μνημόνια, καθιστώντας την, για πολλά χρόνια, μια χώρα μειωμένης κυριαρχίας.

"Μα", ίσως πει κάποιος, "επί κυβερνήσεως Σαμαρά ήταν διαφορετικά τα πράγματα;"

Ναι, ήταν. Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε δρομολογήσει την ένταξη της χώρας σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης, απαλλαγμένη από μνημόνια και χωρίς δεσμεύσεις δεκαετιών στις οποίες αποδεδειγμένα καταδίκασε τις επόμενες γενιές ο ΣΥΡΙΖΑ. H ίδια κυβέρνηση είχε παραλάβει μια χώρα με ύφεση -7% και παρέδωσε, δύο χρόνια μετά, μια χώρα με ανάπτυξη +0,4%. Για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να μας γυρίσει, πάλι σε δύο χρόνια, από το +0,4% στο -1,2%, με capital controls, χωρίς ελπίδα για επενδύσεις και προοπτική.

Το άλλο αφήγημα που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πως για άλλη μια φορά διαπραγματεύτηκε σκληρά. Πως έθεσε κόκκινες γραμμές και τις υπερασπίστηκε θαρραλέα. Ας δούμε λοιπόν τις κόκκινες γραμμές του:

Η πρώτη κόκκινη γραμμή, την οποία έθεσε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Αναφέρομαι στη συνέντευξή του, τον περασμένο Ιανουάριο, στην οποία είπε ότι "δεν θα νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα" (Εφημερίδα των Συντακτών, 25/01/2017). Από το "ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα", λοιπόν, σε ένα 4ο Μνημόνιο με μέτρα 3,6 δισ. χωρίς αντάλλαγμα. Μέτρα τα οποία ο κ. Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη χαρακτήριζε "παράλογες απαιτήσεις του ΔΝΤ", τις οποίες δεν επρόκειτο με τίποτα να δεχτεί η κυβέρνησή του!

Η δεύτερη κόκκινη γραμμή αφορούσε στα λεγόμενα αντίμετρα. Σε περίπτωση που χρειαζόταν να παρθεί κάποιο μέτρο, ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα αντισταθμιζόταν με βάση την αρχή "ένα δίνουμε-ένα παίρνουμε". Τελικά δίνουμε 3,6 δισ. με τη μείωση του αφορολόγητου και το κόψιμο συντάξεων και δεν παίρνουμε τίποτα, μιας και τα όποια αντίμετρα θα ληφθούν μόνο αν υπάρξει υπεραπόδοση της υπερφορολόγησης στην οποία θα υποβληθούν οι φορολογούμενοι!

Η τρίτη κόκκινη γραμμή είχε να κάνει με την προνομοθέτηση μέτρων, η οποία κατά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντισυνταγματική και δεν ήταν δυνατό –όπως τόνιζε ο κ. Τσίπρας στην προαναφερθείσα συνέντευξη- να γίνει αποδεκτή. Τελικά δέχτηκαν να προνομοθετήσουν οδυνηρά μέτρα τα οποία δεσμεύουν τη χώρα μετά τη λήξη του μνημονίου.

Φυσικά, όσο η κυβέρνηση ισχυριζόταν επί μήνες ότι υπερασπιζόταν με σθένος τις υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές της, τις οποίες έσβησε τελικά δεχόμενη όλα τα μέτρα που είχαν συμφωνηθεί από τον Ιανουάριο, η οικονομία πήγαινε –και συνεχίζει να πηγαίνει- από το κακό στο χειρότερο.

Η άσκοπη αυτή καθυστέρηση έπληξε περαιτέρω την εμπιστοσύνη στην οικονομία, οδηγώντας σε επιστροφή στην ύφεση, προκαλώντας εκροή καταθέσεων και αύξηση των κόκκινων δανείων και παρατείνοντας ένα καθεστώς αβεβαιότητας που υπονομεύει οποιαδήποτε προσπάθεια για προσέλκυση επενδύσεων και δημιουργία θέσεων εργασίας.

Έχουμε, λοιπόν, μια κυβέρνηση η οποία, για άλλη μια φορά, έχασε παντού κατά κράτος! Μια κυβέρνηση που, στα πλαίσια των επικοινωνιακών της τρικ, τράβηξε κόκκινες γραμμές οι οποίες κατέληξαν να γίνονται κόκκινες κορδέλες στο περιτύλιγμα ενός 4ου Μνημονίου χωρίς χρήματα ουσιαστικά, το οποίο ετοιμάζεται να καλωσορίσει πανηγυρίζοντας.

Με τα γκρίζα σύννεφα στον ορίζοντα να αυξάνονται, οι Έλληνες κοιτούν με αγανάκτηση τον ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζει για άλλη μια παταγώδη αποτυχία του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Ας ελπίσουμε, για το καλό της χώρας, πως θα είναι η τελευταία».

                                          (Άρθρο του Κ.Χατζηδάκη από το capital.gr)