Ποιοι πληρώνουν το κόστος;

«Οδηγεί η διαπραγμάτευση σε ειδικό δικαστήριο;Οσο η κυβέρνηση καθυστερεί την αξιολόγηση, ο λογαριασμός μεγαλώνει. Μπορεί η τακτική αυτή να μένει χωρίς έλεγχο, με την επίφαση της «πολιτικής διαπραγμάτευσης»; Κάποιοι αρχίζουν να υποστηρίζουν πως όχι…

Ο Αλέξης Τσίπρας πολιτεύεται από την αρχή της πολιτικής του καριέρας κουνώντας συνεχώς το δάχτυλο. Ηθικολογεί και απειλεί, εκτοξεύει κατηγορίες, προκαταλαμβάνει αποφάσεις δικαστηρίων και εξάπτει τα πάθη.Στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία, όσο συνεχίζει την ίδια τακτική ανοίγοντας παράλληλα ζητήματα και συστήνοντας εξεταστικές επιτροπές, κρατά ανοιχτή την αξιολόγηση και την ελληνική οικονομία σε μία παρατεταμένη εκκρεμότητα.Πόσο όμως θα μένει στο απυρόβλητο αυτή η τακτική του με την επίφαση της «πολιτικής διαπραγμάτευσης»; Και αν αυτή η «πολιτική διαπραγμάτευση» έχει κόστος, δεν ελέγχεται κανείς και δεν φέρει ευθύνες;Κατά κάποιους, το θέμα δεν είναι τόσο απλό.

Ούτε όσον αφορά τις ευθύνες για το πρώτο εξάμηνο του 2015 και την περίοδο Βαρουφάκη, που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο των 85 δισ., ούτε για την τρέχουσα, που όσο η αξιολόγηση δεν κλείνει ο λογαριασμός ανεβαίνει.Υπαινιγμούς για τις ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν έχει αφήσει κατά καιρούς ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ενώ πολύ λιγότερο υπαινικτική ήταν πριν από λίγες ημέρες η Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία είπε πως η καθυστέρηση στην διαπραγμάτευση έχει τέτοιο κόστος που θα σήκωνε ακόμη και ειδικό δικαστήριο.Σύμφωνα με πληροφορίες, η αναφορά αυτή δεν ήταν κάτι μεταξύ σοβαρού και αστείου και πάντως κλίνει περισσότερο προς το σοβαρό.

Δεν είναι γνωστό αν θα κινηθούν κάποια στιγμή τέτοιες διαδικασίες, ή αν θα συσταθεί μία Εξεταστική Επιτροπή, είναι όμως σίγουρο ότι σε κάποιους πολιτικούς χώρους γίνεται μία συζήτηση. Η ουσία της είναι ότι δεν μπορεί οι πρακτικές και οι ευθύνες της κυβέρνησης, το κόστος των οποίων είναι μετρήσιμο, να μένουν χωρίς έλεγχο και ουδείς να απολογείται για τίποτε.Είναι άλλωστε το γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, η Τράπεζα της Ελλάδος και τα πραγματικά στοιχεία που έχουν προσδιορίσει το κόστος της διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης Τσίπρα.Είναι πολυπαραμετρικό και φτάνει περίπου στα 20 δισ., τα οποία πέφτουν στην πλάτη του λαού, που θα έλεγε και ο Πρωθυπουργός…

Ας δούμε το άθροισμα:

– Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, η καθυστέρηση στη δεύτερη αξιολόγηση θα επιβαρύνει την ελληνική οικονομία με περίπου 3 δισ. ευρώ, συνεπεία της μειωμένης ανάπτυξης.

– Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος, η παρατεταμένη αβεβαιότητα στην οικονομία οδήγησε σε διαφυγή καταθέσεων ύψους 4 δισ. ευρώ το πρώτο δίμηνο του 2017 και σε αύξηση των «κόκκινων δανείων» κατά 3,5 δισ. ευρώ.

– Οι συσσωρευμένες οφειλές του Δημοσίου προς πολίτες και επιχειρήσεις ήδη φτάνουν ή και υπερβαίνουν τα 5 δισ. ευρώ. Η οικονομία ασφυκτιά την οικονομία, η κυβέρνηση παρουσιάζει πλασματικά πλεονάσματα και είναι άγνωστο τι σχεδιάζει να τα κάνει και πώς να τα διαθέσει.

– Το κόστος που θα επωμιστούν οι φορολογούμενοι, οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι με τη νέα «συμφωνία» της Μάλτας ανέρχεται σε τουλάχιστον 3,6 δισ. ευρώ.

Το άθροισμα είναι μία εύκολη πράξη: 3+4+3,5+5+3,6=19,1. Αυτό είναι το κόστος της «πολιτικής διαπραγμάτευσης».Είναι γνωστό ποιος το πληρώνει.Ισως όμως κάποιοι θα έπρεπε κάπως να σταματήσουν να κουνάνε δάχτυλα, όσο το άθροισμα αυξάνεται».

                                       (Άρθρο του Αγγ.Κωβαίου από  το protagon.gr)