Ντροπή...

«Η είδηση: «Στρατιωτικό ελικόπτερο συνετρίβη στο Σαραντάπορο με πέντε επιβαίνοντες. Οι τέσσερις νεκροί. Μια γυναίκα σώθηκε εκ θαύματος».

«Βρισκόμαστε στην εξώπορτα των γονιών του αποθανόντος. Βρισκόμαστε εδώ, πρώτον για να ενημερώσουμε τους γείτονες και στη συνέχεια, για να μάθουμε για τον άνθρωπο που μόλις χάθηκε». Η δημοσιογραφία της εξώπορτας ξαναχτυπά.

Η παρουσία του δημοσιογράφου στην εξώπορτα των γονιών του αποθανόντος, είναι σε τόσο σύντομη χρονική απόσταση από το τραγικό συμβάν, που παίζει να μην γνωρίζουν καν οι γονείς το συμβάν. Ωστόσο ο δημοσιογράφος συνεχίζει: «Να φανταστείτε, μόλις μιλήσαμε με μια γειτόνισσα που σοκαρίστηκε τόσο, όταν άκουσε από μας τα δυσάρεστα νέα, που δεν μπορούσε να μας μιλήσει». 

Αλλά όχι! Θα βρούμε άλλον να μιλήσει. Βρήκαμε! «Τι να πω; Μια εβδομάδα πριν τον είδα να φεύγει και ήταν μια χαρά». Σαν εκείνους τους επικήδειους βλαχοδημάρχων: «Πέντε λεπτά πριν πεθάνει ήταν ζωντανός!».

Πείτε μου, ποια διαστροφή μπορεί να οδηγήσει κάποιον, με δήθεν άλλοθι μιας δήθεν «δημοσιογραφίας», να λειτουργήσει με τόσο σοκαριστικά αγενή, ανέντιμο, φθηνό, απάνθρωπο τρόπο; Τι μπορεί να κάνει κάποιον να πιστεύει, ότι το να πιάσεις στασίδι για να «τσακώσεις» γονείς να σου μιλήσουν για τον θάνατο του παιδιού τους, πριν καν συνειδητοποιήσουν κι οι ίδιοι το τι συνέβη, είναι μέσα στα καθήκοντα του λειτουργήματος του δημοσιογράφου;

Θυμάμαι τα εγκαίνια αυτών των τακτικών. Οποτε το θυμάμαι με πονάει. Με κάνει να ντρέπομαι, με ντροπή που δεν μου ανήκει. Το έχει αυτό η ντροπή. Ηταν θυμάμαι, στον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Ενας άνθρωπος που ιερά διαφύλαξε την προσωπική του ζωή σε τέτοιο σημείο που είχε φροντίσει μέχρι και για μια κλειστή κηδεία, με «προσκλήσεις» καλεσμένων του. Κι ήρθε μια θρασύτατη κάμερα να ζουμάρει και να ξαναζουμάρει στο πρόσωπό του ενώ τον έβγαζαν από το σπίτι του. Πώς το άντεξε; Τι νόημα είχε; Τη θυμάμαι τη σκηνή. Την ντρέπομαι. Κι από τότε μέτρησα τόσες και τόσες!

«Βρισκόμαστε στην εξώπορτα των γονιών του αποθανόντος». Ετούτη τη φορά τέσσερις οι νεκροί. Τέσσερις οι εξώπορτες. Ας μείνουν στην εξώπορτα, όσοι… Κι ας ανοίξει κάποτε η πόρτα στο ήθος και μόνο στο ήθος. Για να έχουν νόημα και τα συλλυπητήρια. Το συν σε μια λύπη. Σε έναν πόνο. Που θέλει τον χρόνο του και τη σιωπή του. Κυρίως όμως θέλει τον σεβασμό μας.

                                                (Άρθρο της Ρ.Βιτάλη από το protagon.gr)