Μοναδική και αναγκαία συνθήκη...

«Ο πρώην πρωθυπουργός κύριος Αντώνης Σαμαράς, έδωσε μια εκτενή συνέντευξη στην κυριακάτικη "Καθημερινή". Κατά τη διάρκειά της αναφέρθηκε στην περίοδο της διακυβέρνησής του, αλλά και σε πολλά άλλα, κρίσιμα για τη χώρα, θέματα.Σε μια αποστροφή, αναφέρθηκε σε κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Το οποίο συμβαίνει να στριφογυρίζει στις σκέψεις του γράφοντος, σχεδόν καθημερινά. Εδώ και κάμποσο καιρό. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στην τύχη της χώρας μετά την (εάν και όταν) "αποκαθήλωση" της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ.  "Δεν ξέρω αν θα σώζεται η χώρα μετά..." ήταν η χαρακτηριστική φράση του κυρίου Σαμαρά [...]

Τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση της ιστορίας της. Οι μόνες περίοδοι που μπορούν να συγκριθούν με την παρούσα, είναι κάποιοι μήνες στο τέλος του 1994, το τέλος του καλοκαιριού (με αρχές φθινόπωρου) του 2011 και το "ηρωικό" Α’ εξάμηνο του 2015. Όταν το φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας πλανιόταν πάνω από την Αθήνα, και πάλι. Με την μοναδική διαφορά ότι τότε, υπήρχε φως στο τούνελ. Χαρακτηριστικό το οποίο απουσιάζει στην παρούσα κατάσταση.Ποτέ άλλοτε, δεν έχει έρθει η Ελλάδα τόσο κοντά στην καταστροφή. Παρά τα όσα λένε ορισμένα δημοσιονομικά μεγέθη, η κατάσταση είναι τραγική. Οι αριθμοί, από τη στιγμή που ελέγχονται από την Eurostat, δεν αμφισβητούνται.Αλλά αρκεί μια πιο διερευνητική ματιά, για να αποκαλυφθούν τα "νόμιμα" τεχνάσματα που χρησιμοποιούνται στην ωραιοποίηση.

Το παράδειγμα του πρωτογενούς πλεονάσματος, σε σύγκριση με τις οφειλές δημοσίου προς ιδιώτες στο εσωτερικό, αν και το πλέον χαρακτηριστικό, δεν είναι το μόνο. Π.χ. η συνεχής πτώση του διαθέσιμου προς κατανάλωση (και μάλιστα εξαιρετικά δυσανάλογα της πορείας του Α.Ε.Π.) δεν μπορεί να κρύψει την φορολεηλασία η οποία πραγματοποιείται. Και η οποία θα συνεχισθεί και θα ενταθεί τα επόμενα δύο χρόνια, αν δεν υπάρξουν ΔΡΑΣΤΙΚΕΣ και ΡΙΖΙΚΕΣ αλλαγές, στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική. Άμεσα. Διότι χρόνος δεν υπάρχει. Ο τρέχων προϋπολογισμός προβλέπει αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης, κατά 1,8%!

Τέτοιες αλλαγές όμως, η παρούσα κυβέρνηση, δεν δείχνει καμία διάθεση να υλοποιήσει. Και ούτε πρόκειται. Διότι κινείται καθαρά, με βάση την ιδεολογία και ιδεοληψία της. Με αποτέλεσμα να μεταχειρίζεται τις δαπάνες, σαν ιερή αγελάδα. Όπως και τις πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές (π.χ. η 3η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ έχει ψηφισθεί από τον Δεκέμβριο, οι κανονιστικές αποφάσεις όμως, ακόμα "ψήνονται"). Πράγμα που σημαίνει ότι σοβαρές επενδύσεις δεν πρόκειται να έρθουν, στο αιώνα τον άπαντα. Παρά το ότι ο προϋπολογισμός του 2017, στηρίζει την πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,7% (θου Κύριε...) σε αύξηση των επενδύσεων, κατά 9,1%!

Όλα αυτά, χωρίς να ληφθούν υπόψιν οι πληροφορίες που φτάνουν από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Οι οποίες θέλουν την φράση "Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους δεν μπορεί να προσδιορίσει το δημοσιονομικό αποτέλεσμα της παρούσης" να βρίσκεται στην ημερησία διάταξη. Ώστε να παρακάμπτεται η υποχρέωση αναφοράς και έγκρισης από την Τρόικα, οποιονδήποτε κινήσεων επηρεάζουν το δημοσιονομικό αποτέλεσμα…

Ούτε βέβαια, είναι δυνατόν να ληφθεί υπόψιν η ζημία από τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση των αξιολογήσεων, την καθυστέρηση ένταξης στο QE  και της δοκιμαστικής εξόδου στις αγορές. Αυτή θα φανεί από το καλοκαίρι του 2018 και μετά...

Η απάντηση στην απορία του πρώην πρωθυπουργού και τις ανησυχίες τις στήλης λοιπόν, είναι εύκολη. Τουλάχιστον ως προς την έκφρασή της.Όχι! Η χώρα δεν θα σώζεται. Εκτός εάν υπάρξουν ριζικές, δραστικές και άμεσες αλλαγές των ακολουθούμενων πολιτικών.Το μοναδικό ζητούμενο που απομένει, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτές θα προέλθουν από τους πολίτες.    Οργανωμένα και Δημοκρατικά ή χαοτικά και ανεξέλεγκτα;

Σ.Σ. 1 Εισφορές Σουηδίας και βάλε, παροχές Ουγκάντας και βγάλε. Ζούμε σε μία υπέροχη χώρα! Στην οποία, το κοινό δίνει λιγότερη σημασία στο εισφορογδάρσιμο του ελεύθερου επαγγελματία, από μια επίσκεψη στον... Disneyworld!

Σ.Σ. 2 Όταν χρησιμοποιείς αστείες δικαιολογίες, για να δικαιολογήσεις όσα είναι εντελώς αδικαιολόγητα, και αυτές γίνονται αντικείμενο χλευασμού, ξέρεις ότι έχει τελειώσει ο χρόνος σου. Και ότι θα έπρεπε να έχεις ΗΔΗ αποχωρίσει. Μοναδική αναγκαία και ικανή συνθήκη για ν' αποκτήσεις την παραπάνω συναίσθηση, είναι το να διαθέτεις ένα ελάχιστο αυτοσεβασμού. Αλλά ποιος το έχασε για να το βρεις, άραγε;»

                                 (Απόσπασμα άρθρου του Π.Λάζου από το capital.gr)