Κρίμα ΠΑΣ...

Είναι κρίμα τελικά, μια πόλη από τις μεγαλύτερες στη χώρα, με μια ομάδα που συμπλήρωσε 50 χρόνια παρουσίας στα ποδοσφαιρικά της δρώμενα και η οποία για πρώτη φορά πετυχαίνει μια ευρωπαϊκή διάκριση να μην μπορεί να φιλοξενήσει την αντίπαλό της στην έδρα της – το Εθνικό Στάδιο δηλαδή-  και να πρέπει να ξενιτευτεί  σε ένα άγνωστο γήπεδο, 450 χιλιόμετρα μακριά.

Το γιατί είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους. Δεν ωφελεί η επανάληψη ούτε οι ανούσιες δικαιολογίες ή οι μεταθέσεις ευθυνών που ακούγονται από τους αρμόδιους φορείς  κάθε φορά που προκύπτει ένα θέμα ανεπάρκειας υποδομών.   

Η ουσία είναι ότι μια πόλη-πρωτεύουσα  με πραγματικό πληθυσμό λεκανοπεδίου κοντά στις 200.000 δεν διαθέτει πολλά από εκείνα που θα έπρεπε να αποτελούν φυσιολογική αναγκαιότητα  καθώς είναι απαραίτητα πια για να μπορεί να λέει ότι ακολουθεί τις επιταγές της εποχής της.

Δεν έχει γήπεδο, δεν έχει δεύτερο κλειστό γυμναστήριο -ενώ το πρώτο είναι ίσως το πιο παλιό στην επικράτεια-  δεν έχει κανονικό Μουσικό Σχολείο, δεν έχει ένα κανονικό πάρκο, μια λαϊκή αγορά της προκοπής, έναν κανονικό κόμβο στην Εγνατία Οδό, έναν δρόμο για το Πανεπιστήμιό της ασφαλή, ένα ανεκτό έστω κολυμβητήριο, ένα ανεκτό –έστω- αεροδρόμιο. 

Και από τα έργα που είναι τώρα σε εξέλιξη, η Ιονία Οδός  δεν θα φτάσει ποτέ σύνορα, το φυσικό αέριο δεν προβλέπεται να μας επισκεφτεί, το παλιό Πανεπιστήμιο θα μείνει για πολλά χρόνια ακόμη ένα κατεστραμμένο γιαπί.

Ο αστικός ιστός της πάσχει από σύγχρονα και λειτουργικά δημόσια κτίρια (Δημαρχείο, Περιφέρεια, Εφορία, Σχολεία, Παιδικοί σταθμοί), πάσχει από πεζοδρόμια , οι δρόμοι της έχουν να δουν καινούρια άσφαλτο χρόνια, ενώ πολλές συνοικίες της έχουν ακόμη χωματόδρομους, λίγα μέτρα απόσταση από κεντρικότατες λεωφόρους.

Όλοι εκείνοι που τις τελευταίες δεκαετίες πέρασαν από θέσεις ευθύνης  -και σε καιρούς που το χρήμα έρεε άφθονο- δεν θα πρέπει να είναι και πολύ υπερήφανοι γι’ αυτά που άφησαν πίσω τους. Ειδικά όταν όλα εκείνα που περιγράψαμε παραπάνω, για άλλες πόλεις της χώρας μας είναι απλή καθημερινότητα.