Προϊόντα δικής μας αμέλειας...

«Κάποτε άκουγαν Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αυτόν που τραγουδάει σαν να τσακώνεται. Ξεπερασμένος πια, μέρος του συστήματος. Πόσες φορές να ακούσεις στη ζωή σου Παπακωνσταντίνου; Τον προσέλαβε εξάλλου η ΓΣΕΕ για τις διαδηλώσεις της. Η σύγχρονη «μουσική σκηνή» διαθέτει πλούσιο ρεπερτόριο οργής. Κι όταν έχεις γεννηθεί οργισμένος, όταν μιλάς μια γλώσσα όπου η λέξη «θυμός» κάποτε σήμαινε ψυχή και κατάντησε συνώνυμο της οργής, δεν δικαιούσαι να μην είσαι εν εξάλλω καταστάσει από το πρωί ώς το βράδυ. Μισούν τους «μπάτσους» και οποιονδήποτε ένστολο, ας είναι και τραυματιοφορέας. Λατρεύουν τη φωτιά, όπως και οι πρωτόγονοι λάτρευαν τον κεραυνό. Καίνε κάδους απορριμμάτων, λεωφορεία που μεταφέρουν επιβάτες οι οποίοι, γι’ αυτούς, δεν διαφέρουν από τα απορρίμματα.

Καταναλώνουν μπίρες, οπιούχα και παράγωγα, και μεγάλες ποσότητες νικοτίνης. Αν δεν ζεις μες το ντουμάνι, δεν ξέρεις να ζεις. Πιστεύουν στα ανοιχτά σύνορα, στο δικαίωμα των μεταναστών να κατασκηνώνουν όπου θέλουν, στο δικαίωμα των μοτοσικλετών να παρκάρουν όπου θέλουν. 

Πιστεύουν επίσης πως ό, τι γίνεται στον κόσμο γίνεται για τα πετρέλαια, ότι η 

Δύση φταίει για την ισλαμική τρομοκρατία και υποθέτω δεν πάνε να ψηφίσουν επειδή πιστεύουν ότι δεν υπάρχει δημοκρατία διότι υπάρχουν απαγορευτικά στους δρόμους. Οποιος διαφωνεί είναι φασίστας, ρατσιστής, σεξιστής. Συνεργάζονται με τις μαφίες της επικρατείας τους, τους λαθρεμπόρους τσιγάρων, οπιούχων, και τους νόμιμους καταστηματάρχες που τους προμηθεύουν μπίρες.

Η αντιμετώπιση της επικράτειας των Εξαρχείων από την πολιτεία είναι η συνήθης πολιτική τού περίπου. Τι να κάνουμε; Αυτή η κατάσταση έχει παγιωθεί εδώ και κάτι δεκαετίες τώρα, τα Εξάρχεια είναι μια περίπου συνοικία του περίπου κέντρου, της περίπου πρωτεύουσας του περίπου κράτους. Γι’ αυτό το θέμα μου δεν είναι τι θα γίνει με τα Εξάρχεια. Ούτως ή άλλως, κι αυτά συμμετέχουν ενεργά στην επιχείρηση ερήμωσης του κέντρου. Μια πολύβουη ερημιά είναι, όπως η Σταδίου είναι μια έρημος. Τα Εξάρχεια, τον Δεκέμβριο του 2008, κέρδισαν τον πόλεμο εναντίον της πόλης. Και η πόλη παραδόθηκε.

Το ερώτημα είναι ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Σε ποιες οικογένειες μεγάλωσαν, σε ποια σχολεία πήγαν. Υποθέτω ότι πολλοί απ’ αυτούς πέρασαν τη βάσανο των Πανελληνίων, πήγαν σε φροντιστήρια, κάποιοι επένδυσαν στο μέλλον τους. Πώς περνούν τις ημέρες τους, πού βρίσκουν τα χρήματα για να πληρώσουν το νοίκι τους, τις μπίρες τους, τα οπιούχα τους; Δεν είναι όλοι βαποράκια. Γιατί και τα βαποράκια χρειάζονται πελάτες για να ζήσουν. Από τι ζουν οι No Border Αλληλέγγυοι που κατέλαβαν το Αριστοτέλειο;

Ξέρουμε τι απέγιναν τα παιδιά που έκαψαν την Αθήνα το 2008; Υποθέτω ότι πολλοί θα ολοκληρώνουν με επιτυχία τις σπουδές τους σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Η οργή τους ξεθύμανε στα αποκαΐδια της Στουρνάρη. Το ζήτημα δεν είναι πολιτικό. Δεν είμαι σίγουρος καν αν η κοινωνιολογία διαθέτει τα εργαλεία για να το περιγράψει.

Το ζήτημα είναι ανθρωπολογικό. Πώς μια κοινωνία αυτοκτονεί δημιουργώντας μια ουδέτερη πολιτισμική ζώνη για τα παιδιά της. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, οι φυλές των Εξαρχείων είναι προϊόντα της δικής μας αμέλειας».

                       (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)