Αριστεία και... ρετσινιά

«Το πανεπιστήμιο δεν είναι για να εμφυσά την όποια ιδεολογία. Το πανεπιστήμιο είναι για να εμφυσά αριστεία», δήλωσε ο Γρηγόρης Μ. Σηφάκης, που υπέβαλε προχθές την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Κρήτης, ανασύροντας μια λέξη αποδιοπομπαία για το κυβερνητικό λεξιλόγιο. Η «αριστεία» είχε προκαλέσει πολλές αναταράξεις στη θητεία του προηγούμενου υπουργού Παιδείας Αρ. Μπαλτά και συνεχίζει να προκαλεί, καθώς φαίνεται, και στον νυν υπουργό Νίκο Φίλη. 

Μπορεί να μη χρησιμοποίησε τον χαρακτηρισμό «ρετσινιά», αλλά η απώθηση εκδηλώνεται με πολλούς, διαφορετικούς, τρόπους. Τα Συμβούλια Ιδρύματος, ούτως ή άλλως, ως ένας από τους άξονες του νόμου Διαμαντοπούλου δεν θα είχαν καμία ελπίδα να υποστηριχθούν από τη νυν κυβέρνηση, βάσει και μόνον της «αρχής» ότι ο εκάστοτε επόμενος φροντίζει να εξαφανίσει κάθε ίχνος του προηγουμένου. Πόσο μάλλον όταν ο επόμενος εφορμά στην πολιτική σκηνή ως «πρώτη φορά Αριστερά».

Η αποδόμηση των Συμβουλίων είναι ορατή από τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται για να διαστρεβλωθεί ο ρόλος και η λειτουργία τους – και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Το γράμμα και το πνεύμα του νόμου επιβάλλει να αξιολογούν τα Συμβούλια τα ουσιαστικά προσόντα όλων των υποψηφίων, κοσμητόρων και πρυτάνεων, και να προεπιλέγουν αυτούς που κρίνουν κατάλληλους για να εκλεγούν. Ο αναπόφευκτος αποκλεισμός κάποιων υποψηφίων παρουσιάζεται ως εκδήλωση αντιδημοκρατικής νοοτροπίας ή επίδειξη αυταρχισμού και όχι ως μέρος των αρμοδιοτήτων και της ευθύνης που έχουν τα Συμβούλια. 

Ομως το πρόβλημα είναι ένα και διατρέχει όλο τον δημόσιο βίο: καμία αξιολόγηση. Πουθενά. Γιατί παντού ελλοχεύει ο ίδιος κίνδυνος: ο άριστος να μην είναι ο αρεστός. Να χάσει, δηλαδή, η εξουσία το de facto προνόμιό της να επιλέγει και κριτήρια και ανθρώπους. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν τρέφει καμία συμπάθεια στους κανόνες, εκτός και αν εξυπηρετούν τους ασφυκτικά στενούς ορίζοντές του. Ομως τότε δεν μιλάμε για κανόνες, αλλά για φωτογραφικές διατάξεις, για «διορθωτικές» Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ώστε να εμποδίζονται οι «αντιδημοκρατικοί» και να προωθούνται οι κάθε φορά εκλεκτοί. Η αριστεία προϋποθέτει αξιολόγηση. 

Αλλιώς αναπαράγεται η ημιμάθεια ως κεκτημένο, βολικό για το πολιτικό σύστημα, καταστροφικό για τη χώρα».

                               (Άρθρο της Μ.Κατσουνάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)