Η φύλαξη των συνόρων...

«Αυτό που κάνουμε με τη φύλαξη των συνόρων μας δεν είναι θέμα κυβερνήσεων, είναι κάτι βαθύτερο. Αν κοιτάξουμε τις αδρές γραμμές της πολιτικής μας στο θέμα, θα διαπιστώσουμε μία αντίφαση, η οποία νομίζω ότι αντανακλά προβλήματα στη νοοτροπία και την ταυτότητά μας.Θυμηθείτε την εποχή που το μεταναστευτικό ήταν πρόβλημα κυρίως ελληνικό. Εμείς τότε απευθύναμε τις, ως είθισται, δραματικές εκκλήσεις μας προς τους Ευρωπαίους εταίρους και ζητούσαμε ευρωπαϊκούς πόρους για να ενισχύσουμε τη φύλαξη των ανατολικών συνόρων μας. Ζητούσαμε χρήματα, ανθρώπους και οργάνωση. Δεν το κάναμε για την πάρτη μας ― μακριά από εμάς παρόμοιες μικρότητες. Το κάναμε επειδή αυτά τα σύνορα ήταν της Ευρώπης. Ουάου, αναφωνώ, αλλά χωρίς θαυμαστικό.

Τι περίεργο, όμως. Τώρα που το μέγα ζήτημα εκρήγνυται, καθώς δέχεται το ανεξέλεγκτο ρεύμα του προσφυγικού από τη Συρία, ξαφνικά εμείς ανακαλύπτουμε ότι η φύλαξη των συνόρων μας είναι ιερά υποχρέωσις ημών των ιδίων και φρίττουμε στην ιδέα της παρέμβασης ευρωπαϊκών δυνάμεων.Τι κι αν οι δικές μας υποδομές για τη φύλαξη των συνόρων δεν επαρκούν; 

Τι κι αν τα σύνορά μας είναι σαν μην υπάρχουν; (Αλλωστε, «υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα;» αναρωτήθηκε, από άλλη σκοπιά, ο πρωθυπουργός μόλις προσφάτως...). Ακόμη και αν είναι διάτρητα, δεν παύουν να είναι δικά μας και κάτω τα χέρια όλοι οι άλλοι! (Εκτός από εκείνους που τα παραβιάζουν, βέβαια...). Στην ιδέα ότι, ενδεχομένως, χρειάζεται ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό σχέδιο, που προϋποθέτει συνεργασία μας και με ξένες στρατιωτικές δυνάμεις, ίσως και μη ευρωπαϊκές, αμέσως αρπάζουμε το καλσόν και το τεντώνουμε επικίνδυνα: «Το βλέπετε; Αν δεν πάψετε, θα το σκίσω».

Είναι η κλασική περίπτωση της ευχής που γίνεται πραγματικότητα και καταλήγει σε τραγωδία ή, καλύτερα για τη δική μας περίπτωση, σε κωμωδία. Το λέγαμε «ευρωπαϊκό», με σκοπό να πασάρουμε στους άλλους και τις δικές μας ευθύνες. Το φέρνουν έτσι τα πράγματα και το θέμα γίνεται ευρωπαϊκό και μάλιστα με διαστάσεις ώστε να απειλεί την Ευρώπη με διάσπαση; Δώστου εμείς γαντζωνόμαστε από την ελληνική πλευρά του! Δεν είναι πονηριά ― αν και κάποιοι μπορεί να το δουν και έτσι. Κακομοιριά είναι και σχετίζεται με τις αμφιβολίες, τις ιστορικές ασάφειες και, κυρίως, την ανασφάλεια της εθνικής μας ταυτότητας.

Σχετίζεται, βεβαίως, και με τη γενική πολιτική κατεύθυνση της κάθε κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λ.χ., είναι φανερό ότι δεν θέλει ούτε να ακούει για ανάσχεση είτε του μεταναστευτικού είτε του προσφυγικού κύματος. Δικαιολογημένα από την πλευρά του, αφού η σοσιαλιστική Ευρώπη, που παραμένει στρατηγικός στόχος της πολιτικής του, προϋποθέτει την κατάρρευση των υπαρχουσών δομών της δήθεν νεοφιλελεύθερης Ευρώπης.

Στο βάθος, όμως, η αντίφαση της στάσης μας στο ζήτημα των συνόρων και της φύλαξής τους είναι αντανάκλαση της αμφιθυμίας μας απέναντι στην Ευρώπη. Μας αρέσει να ανήκουμε εκεί, αλλά τρομάζουμε στην ιδέα ότι, με τον καιρό και τον συγχρωτισμό, μπορεί να τους μοιάσουμε. Φουσκώνουμε από περηφάνια για την εθνική μας ταυτότητα, αλλά δεν θέλουμε να τη μιάνουν οι σύγχρονες μορφές της πραγματικότητας. Την αφήνουμε, λοιπόν, ψηλά στο ράφι της βιβλιοθήκης, σαν βιβλίο, εντυπωσιακό μεν στον όγκο, το οποίο όμως ποτέ δεν διαβάσαμε. Υπό τέτοιους όρους, είναι φυσικό μια εθνική ταυτότητα που απέχει από την πραγματικότητα, να γίνεται εμπόδιο στην προσπάθεια μιας χώρας να προσαρμοσθεί σε συνθήκες που αλλάζουν».

                     (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Κασιμάτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)