Υπεύθυνοι... παρατηρητές

Μπήκαμε στον Σεπτέμβριο  κι  ακόμη δεν  διαφαίνεται κάποια πρωτοβουλία της Δημοτικής Αρχής  ώστε να επιδιορθωθούν τα “χαλάσματα”  του παραλίμνιου πεζόδρομου. 

Αφού όλο  το καλοκαίρι  αρκετές  χιλιάδες επισκέπτες πήραν μια γεύση “σπασμένης βιτρίνας” από τη μία, αναβλητικότητας και σχετικής αδιαφορίας  από την άλλη , η κατάσταση παραμένει ...η ίδια. Και δεν είναι καινούρια. Δείχνει τον τρόπο σκέψης (και... μη δράσης)  και της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής (μιλάμε άλλωστε για την ίδια παράταξη).  

Εδώ και αρκετό καιρό τώρα, το ιστολόγιό μας προκαλούσε(με την καλή πάντα έννοια) τον πρώην Δήμαρχο κ. Φίλιο να συντηρήσει αυτά τα 500 μέτρα πεζόδρομου όταν οι ζημιές ήταν λίγες. Αυτό που βλέπαμε ήταν πλάκες να εκτοξεύονται στο γρασίδι και να μένουν εκεί ή να κολυμπούν στη λίμνη. Απορούσαμε  τότε  για το αν ο Δήμος δεν είχε ούτε λίγο τσιμέντο να  τις «επανακολλήσει»  στη θέση τους όπως θα έκανε ο καθένας.

Η ίδια κατάσταση συνεχίζεται και επί Δημαρχίας Μπέγκα. Για μήνες τώρα βλέπουμε πέτρες, μάρμαρα, πλάκες οδοστρώματος, πεζούλια να παρατιούνται στη φθορά του χρόνου  και των καιρικών συνθηκών,αφημένα,κατεστραμμένα...

Και  ενώ σε οποιαδήποτε άλλη πόλη  (ακόμη και της χώρας  μας) τα πράγματα θα ξαναφτιάχνονταν εν ριπή οφθαλμού (δε μιλάμε δα και για το «έργο του αιώνα») εδώ δεν κουνιέται φύλλο.

Το μόνο θετικό ότι μετά απο συνεχείς οχλήσεις εδεήθησαν (με ρυθμούς 
χελώνας φυσικά) να κλείσουν κάποιες τρύπες επί του πεζόδρομου. 

Στον  παραλίμνιο πεζόδρομο προς την Ανατολή, επίσης,  για τον οποίο  επανήλθαμε αρκετές φορές, διαπιστώνει κανείς  ότι πάρα πολλές μαρμάρινες πλάκες  έχουν αποκολληθεί  από τα παγκάκια χωρίς να έχει γίνει καμιά ενέργεια για την  αποκατάστασή τους. Πολλά μάλιστα παγκάκια είναι  έτοιμα στο πρώτο κύμα  να διαλυθούν εντελώς. Κανένα  έργο συντήρησης δεν γίνεται και εκεί. Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (χρήματα φορολογουμένων) για το συγκεκριμένο έργο αφήνονται κι αυτά να …πετάξουν.

Δύο πεζόδρομοι που θα έπρεπε να είναι υποδειγματικοί, εδώ  θυμίζουν ...αγγαρεία. Οψόμεθα...

 

 

          Ένα πεσμένο δέντρο, για βδομάδες εκεί, στη θέση του... πεσμένο

 
Κι εδώ ένα εξαιρετικό παράδειγμα  κάποιου συμπολίτη μας που από ό,τι φαίνεται έδωσε στον χώρο αυτό που του πρέπει- μεράκι, φροντίδα, ομορφιά. Έβαψε τα παγκάκια και κατασκεύασε μια εξέδρα ψαρέματος που θα τη ζήλευε ο καθένας.

Πού είναι το Μνημόνιο;

                                                                                         (του Ηλία Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Φόρτιση εν κινήσει!

Η Εταιρεία Αυτοκινητοδρόμων της Αγγλίας σχεδιάζει να δημιουργήσει ειδικές λωρίδες κυκλοφορίας, οι οποίες θα φορτίζουν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που θα κινούνται πανω τους. Τα αυτοκίνητα θα είναι εξοπλισμένα με ασύρματη τεχνολογία και το οδόστρωμα θα έχει θαμμένο από κάτω του ειδικό ηλεκτρομαγνητικό εξοπλισμό παραγωγής πεδίου. Έτσι καθώς το όχημα θα τρέχει στον δρόμο θα φορτίζει τη μπαταρία του!

Μετά από μια δοκιμαστική περίοδο 18 μηνών το έργο θα προχωρήσει σε δημόσιους δρόμους. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια τεχνολογία που βλέπει το φως της ημέρας: το 2013, η πόλη Gumi της Νότιας Κορέας ενεργοποιήθηκε σε μια διαδρομή 12 χιλιομέτρων που επιτρέπει ειδικά λεωφορεία να φορτίζονται με παρόμοια τεχνολογία.

Από Συρία φύγατε;

                                                                                  (του Α.Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Μια πολιτική ανάλυση (1)...

«Η κυβερνητική πορεία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέρριψε πολύ ισχυρούς μύθους που καλλιεργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τώρα σχεδόν όλοι καταλαβαίνουν ότι το μίσος και η ακραία αντιπαλότητα που κυριάρχησαν, είχαν στηριχθεί σε μια φαντασιακή αντίληψη των πραγμάτων. Μια αντίληψη που έλεγε ότι η Ελλάδα είχε τα πυρηνικά όπλα που θα ανάγκαζαν τους δανειστές να υποχωρήσουν, αρκεί στην θέση των “δοσίλογων” να έρχονταν οι σκληροί διαπραγματευτές.

Σήμερα αρκετοί από εκείνους που αποδέχτηκαν τη ρητορική του μίσους και είχαν την ελπίδα ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα σήμαινε το τέλος της λιτότητας δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα.

Οι πολίτες αυτοί αντί να σταθούν κριτικά απέναντι σε αυτούς που τους εξαπατούσαν αλλά και να αναρωτηθούν γιατί οι ίδιοι προσφέρθηκαν να εξαπατηθούν τόσο εύκολα, στρέφονται συνολικά κατά του πολιτικού συστήματος και σκέφτονται να ψηφίσουν πρόσωπα που αναδείχτηκαν μέσα από το τηλεοπτικό περιθώριο.

Αρκετοί πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο τιμωρούν τους πολιτικούς για το κακό που τους έκαναν με τον ερχομό και την συνέχιση της κρίσης. Η στάση αυτή, ενώ ξεκινάει από μια πραγματική βάση, δίνει σημασία μόνο στο παρελθόν και γυρίζει τις πλάτες της στο μέλλον.

Αλλά και το παρελθόν, αν εξεταστεί προσεκτικά, μας λέει ότι η πολιτική δεν ήταν πάντα καταστροφική για τις ζωές των ανθρώπων . Αντίθετα, οι επιλογές που έκαναν σε κρίσιμες καμπές εκείνοι που λάμβαναν τις αποφάσεις, έφεραν στην Ελλάδα πρωτοφανή ευημερία.

Στο τέλος της δεκαετίας του 1940, μετά την κατοχή και τον εμφύλιο,η Ελλάδα ήταν μια πάμφτωχη κατεστραμμένη χώρα, σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους γείτονές της. Σήμερα, ακόμη και μετά από επτά χρόνια κρίσης, είναι η πιο πλούσια και ευημερούσα χώρα της περιοχής. Η πραγματικότητα αυτή αποτυπώνεται όχι μόνο στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ, αλλά και σε όλους τους δείκτες ανθρώπινης ευημερίας.

Ειδικά η μεταπολίτευση, που τόσο απαξιώνεται στις μέρες μας, ήταν η περίοδος που η οικονομική ανάπτυξη συνδυάστηκε με την πληρέστερη δημοκρατία και τις περισσότερες ελευθερίες για τους πολίτες στην ιστορία της χώρας. Η πρόοδος αυτή δεν προέκυψε τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών, που δεν ήταν δεδομένες και αυτονόητες, ούτε εφαρμόστηκαν χωρίς αντιδράσεις και παλινδρομήσεις.

Πολιτικές αποφάσεις οδήγησαν στην ευημερία, όπως πολιτικές πράξεις και παραλήψεις όρισαν και την πορεία προς την οικονομική κρίση. Η δημοκρατία δεν εξασφαλίζει αυτόματα την ευημερία. Η δύναμη της δημοκρατίας βρίσκεται στο ότι παρέχει στους πολίτες τη δυνατότητα να καθορίσουν τον τρόπο διακυβέρνησης και να διορθώνουν τις λάθος επιλογές τους».

                        (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Βλέτσα από την Ahens Voice) 

                                       

Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου...

Μια πολιτική ανάλυση (2)...

«Η δημοκρατία μεταφέρει την ευθύνη στον ψηφοφόρο. Ακριβώς εδώ βρίσκεται και η μεγάλη της αδυναμία. Ο ψηφοφόρος μπορεί να είναι αγράμματος, χωρίς ενημέρωση, να μη μπορεί να κουμαντάρει το νοικοκυριό του, να είναι ευάλωτος στην εξαπάτηση και στην δημαγωγία. Κι όμως καλείται να αποφασίσει για τα πολύπλοκα ζητήματα της διακυβέρνησης της χώρας.

“Το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια πεντάλεπτη συνομιλία με τον μέσο ψηφοφόρο” είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Τα λόγια του αυτά μπαίνουν δίπλα στη διάσημη ρήση του “Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, εξαιρούμενων όλων των άλλων”. Αν την ευθύνη των αποφάσεων δεν τη λαμβάνουν οι πολίτες, θα τους κυβερνούν συνταγματάρχες, ιερωμένοι ή ένα μονοκομματικό καθεστώς, χωρίς δυνατότητα ελέγχου, ελεύθερης έκφρασης και αναίμακτης αλλαγής εξουσίας.

Για να γυρίσουμε στα δικά μας, η αντίδραση των πολιτών στην εξαπάτησή τους θα πρέπει να γίνει δημιουργικά και όχι αυτοκαταστροφικά. Πρώτα από όλα χρειάζεται αυτογνωσία. Από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν σε κρίση μόνο η Ελλάδα μπήκε σε μια τόσο μεγάλη περιπέτεια. Αυτό δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι μόνο εδώ υιοθετήθηκαν τα περί κατοχής, γερμανοτσολιάδων και τοκογλύφων.

Αφού δεν θέλαμε να δούμε την κρίση ως αποτέλεσμα δικών μας πολιτικών, ρίξαμε την ευθύνη στους άλλους. Έτσι αρκετοί εκτονώθηκαν, πολλοί υπερασπίστηκαν τα προνόμιά τους και άλλοι έχτισαν καριέρες. Το μόνο που δεν έγινε ήταν η αναγνώριση και η αντιμετώπιση των αιτίων της κρίσης.

Το κράτος δεν μπορούσε να ξοδεύει διαρκώς πολύ περισσότερα από όσα εισπράττει και η χώρα να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει. Αντί να απαντηθεί αυτό το θεμελιώδες ζήτημα, η συζήτηση ξέφευγε συνεχώς σε εθνικιστικές και λαϊκιστικές δοξασίες. Κι όταν με χίλια ζόρια ήρθε η στιγμή να βγούμε από την ύφεση, βρήκαμε τον τρόπο να ξαναχωθούμε βαθύτερα στην οικονομική κρίση.

Για τους πολίτες που παραπλανήθηκαν και εντάχθηκαν στον αυτοκαταστροφικό χορό έφτασε ή ώρα της αλήθειας. Ορισμένοι όμως, αντί να αναλάβουν την ευθύνη των αποφάσεων τους, πετούν την μπάλα στην εξέδρα. Νομίζουν ότι έτσι γλιτώνουν τη σύγκρουση με τον εαυτό τους, που δεχόταν και αναπαρήγαγε ψέματα και αυταπάτες.

Ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι πολιτικές αποφάσεις θα καθορίσουν το μέλλον τους και τη ζωή των παιδιών τους, αρνούνται να διαλέξουν. Τώρα η λεβεντιά εκφράζεται με την πλήρη άρνηση.

 
Φυσικά, δεν υπάρχουν τέλειοι πολιτικοί, όπως δεν υπάρχει τίποτε τέλειο στον κόσμο. Η χώρα όμως δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη. Επομένως, η παραίτηση από την ευθύνη της επιλογής ευνοεί τους χειρότερους πολιτικούς και επιβραβεύει τους πιο αδίστακτους απατεώνες. Η αποτυχία της πολιτικής στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων είναι μεγάλη και προφανής. Η αποτυχία αυτή δεν απαξιώνει, αλλά αντίθετα αναδεικνύει την ανάγκη της πολιτικής. Ακριβώς όπως η αρρώστια αναδεικνύει το αγαθό της υγείας μέσα από την απουσία του».

                    (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Βλέτσα από την Athens Voice) 

 

Ναφθαλίνη...

                                                                         (του Δ.Χαντζόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ειδοποιός διαφορά...

«Η ειδοποιός διαφορά του Σύριζα από όλα τα άλλα (φυσικά αποτυχημένα) κυβερνητικά κόμματα είναι, κατά την ταπεινή μου αντίληψη, η ακόλουθη: Όλοι οι προηγούμενοι πολιτικοί ανέβηκαν στην εξουσία χρησιμοποιώντας ασύστολα ψεύδη, για να κυβερνήσουν στη συνέχεια αποκαλύπτοντας την σκληρή αλήθεια και εφαρμόζοντας την μέχρι πρό τινος κορυφή ατζέντα τους (κλασικό αλλ’ όχι μοναδικό παράδειγμα το παπανδρεϊκό δίπολο: Λεφτά υπάρχουν – Μνημόνιο). 

Αντιθέτως, ο Σύριζα ανήλθε ομοίως με ασύστολα ψεύδη στην εξουσία, για να συνεχίσει ωστόσο να ψεύδεται και μετά την αναρρίχησή της σε αυτήν.Τούτο, με άλλα λόγια, σημαίνει ότι για τα άλλα κόμματα το ψέμα είναι μέσο, ενώ για τον Σύριζα αυτοσκοπός…

Αυτό ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι οι συριζαίοι (παλαιοί και νέοι, προεδρικοί και λαφαζανικοί, Βαρουφακικοί και Ζωικοί, και εί τι έτερον) είναι πιο ανήθικοι από τους προηγούμενους· κάθε άλλο.Σε τελική ανάλυση το ίδιο ανθρώπινοι, πολύ ανθρώπινοι, είναι και αυτοί, όπως και οι πλείστοι των υπολοίπων, σε ένα πλαίσιο που προσδιορίζεται κυριαρχικά από την αειθαλή ελληνική κουτοπονηριά και τον παρασιτισμό).

Η διαφορά τους δεν εντοπίζεται στο ηθικό, ούτε στο ανθρωπολογικό επίπεδο, αλλά στο ιδεολογικό και πολιτισμικό: Οι Συριζαίοι ως μαρξιστές-λενινιστές (οι περισσότεροι, γιατί υπάρχουν και σταλινικοί!) έχουν εμποτισθεί από τα χρόνια της καφενόβιας σπουδής τους στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, αλλά και την εν γένει παιδεία τους, από την εμμονική ιδέα της ιδεολογικής υπεροχής: Ως γνήσιοι, υποτίθεται, μαρξιστές κατέχουν το εργαλειακό αλάθητο «ανάγνωσης» και κατανόησης των νόμων της ιστορικής και κοινωνικής εξέλιξης· επομένως υπερέχουν όλων όσων αρνούνται να υποκλιθούν στην «επιστημονική» υπεροχή της μεθόδου τους παραμένοντας προσκολλημένοι σε ιδεαλιστικά σχήματα προεπιστημονικής κοπής.

Αποτέλεσμα: Αφ’ ενός, οι συριζαίοι δεν αντιμετωπίζουν το ψεύδος ως ηθικό φαινόμενο αλλά ως έκφανση (ηθικά ουδέτερο) της «αλάθητης» ιδεολογίας τους εφαρμοζόμενης στην πράξη σύμφωνα με κελεύσματα του «ιερατείου» τους».

 

(Απόσπασμα άρθρου της Σώτης Τριανταφύλλου από την Athens Voice)