Μια πόλη - Ιωάννινα (Δ')

"Μου αρέσουν οι πεζόδρομοι ας μην παρεξηγηθώ. Όμως η πεζοδρόμηση σε μια πόλη δημιουργείται όταν έχει λυθεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα, όταν υπάρχουν πάρκιγκ, όταν η πόλη έχει ρυμοτομία, ισάξια της Καλαμάτας και του Βόλου και όχι μιας πόλης που η αρχική πολεοδομική της μορφή ανάγεται στα χρόνια του Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με δρόμους σε σχήμα κοχλία. Η πόλη πνίγεται, το κέντρο ασφυκτιά, τα πολλά αυτοκίνητα και τα αστικά- φυσαρμόνικες αποτελούν το μείζον πρόβλημα στους δρόμους. Τσιμεντοποίηση παντού, εκτός από τις βασικές αρτηρίες της πόλης που τείνουν να στενεύουν από τα διπλά-τριπλά παρκαρίσματα. Αυτή πρέπει να είναι η εικόνα μια ευρωπαϊκής πόλης; Είναι απορίας άξιον πως θα περάσουν οι μονάδες αντιμετώπισης έκτακτων περαστικών από τους πεζόδρομους και τις κάθε λογής καρέκλες που έχουν αραδιάσει οι καφετέριες καλύπτοντας ακόμη και την ειδική σήμανση για τους τυφλούς.Μάλλον για τους πεζοδρόμους πρέπει να υιοθετηθεί μια λύση τύπου Ρώμης με μεικτή χρήση.

Είναι δύσκολη η αποτίμηση της εικόνας των Ελληνικών πόλεων και της πόλης μας. Άσαρκες και άψυχες πόλεις, πόλεις που δεν διευκολύνουν την απλή καθημερινότητα, την μετακίνηση, την προστασία του περιβάλλοντος, την αισθητική, την πρακτική εξυπηρέτηση των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, πόλεις στις οποίες οι πολίτες εθίζονται σε κάθε είδος παρανομία και εθίζονται στην αδιαφορία για τον συμπολίτη τους και για το περιβάλλον. Πόλεις ξεκομμένες από τον ορίζοντα του μέλλοντος, πόλεις που αυτοί που παρεμβαίνουν δεν τις αγαπούν. Νιώθω ότι πολλοί τοπικοί «άρχοντες» της αυτοδιοίκησης συμπεριφέρθηκαν σαν βιαστές και όχι σαν σοβαροί εραστές της πόλης των Ιωαννίνων.

Η πόλη απαιτεί συναίνεση και ρυθμιστικό κοινωνικό συμβόλαιο από μια διαχειριστική αρχή που θα συγκεράσει στο συμβολικό επίπεδο την ιστορία της κακοτυχίας και της ευμάρειας των κατοίκων της. Στην Ελλάδα μόνο η Αθήνα διέβη τον Ρουβίκωνα της ανάκαμψης ως πόλης και ζει στιγμές εκλάμψεων χάρις στην ιστορία της και το πάθος των κατοίκων της και των επισκεπτών της. Η πόλη μας, τα Ιωάννινα, υποφέρει από την προχειρότητα και την επιπολαιότητα των ανθρώπων που την διοικούν και αντέχει ?όσο αντέχει, από την στοργή και την αγάπη αυτών που την ζουν, την νοιάζονται, την διαφημίζουν και την φροντίζουν. Γηγενείς και ξένοι.

Τελικά κάτω από τους πεζόδρομους μάλλον θα μείνει για πάντα κρυμμένο το μυστικό του ελλείμματος των 1,4εκατομμυρίων ευρώ, θα «λησμονηθεί» η μνήμη των αυτοχείρων και των εκλιπόντων της πρόσφατης διαχειριστικής κρίσης στα δημόσια ταμεία της πόλης και θα εγκλωβιστεί η αδιαφάνεια. Φαντάζομαι κάποιες δίκαιες κινούμενες ερινύες να καταδιώκουν τους υπευθύνους και να τους οδηγούν για ξέπλυμα των τύψεων τους, στην θολή ιλύ της λίμνης Παμβώτιδος. Δικαιοσύνη.

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα

κάτω απ'τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ

κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη

στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα

χωρίς να γνωρίζω κανένα

κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε.

Μανώλης Αναγνωστάκης 1975"

(Τέταρτο και τελευταίο απόσπασμα από το εξαιρετικό άρθρο του Φ.Μωρόγιαννη- ψυχίατρου και Διδάκτορα της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων από το epilogesmagazines.gr)

                                                                                         (J.Calkin)