Βραβεία... οργής

"Και μπορεί να μην έχει κανείς τίποτα με τον συμπαθή Ρουβά που αναμείχθηκε σε μια υπόθεση για φιλανθρωπικούς σκοπούς και σεβάστηκε, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, τον τραγικό ρόλο που του εμπιστεύτηκαν. Όμως, κατά πόσο έχει ανάγκη ο ίδιος να αποδεχθεί την υποψηφιότητα αυτή που κινδυνεύει να προκαλέσει χλεύη εις βάρος του ενώ εξυπηρετεί αλλότριους στόχους;

 Ούτε φυσικά μπορεί να στραφεί κάποιος κατά της νεαράς ηθοποιού που δεν άρθρωσε λόγο στην παράσταση και τιμάται αυτή, ως υποψήφια, έναντι των συναδέλφων της. Μήπως στη θέση της θα έπρεπε να αρνηθεί την υποψηφιότητα για απλούς λόγους δεοντολογίας και στοιχειώδους σεβασμού;

 Και ακόμα: πώς αισθάνεται, άραγε, η τρίτη συνυποψήφια των ανωτέρω Μάρθα Φριντζήλα για την «τιμή» που της γίνεται;[...]

      Αλλά αναρωτιέται κανείς: δύο θεατρικές περιόδους (2012-2014) με τόσες παραστάσεις Αρχαίου Δράματος, τόσους μεγάλους ηθοποιούς και σημαντικούς σκηνοθέτες, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μουσικούς, αυτοί ήσαν οι επικρατέστεροι για βράβευση; Δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί κανείς κατά πόσον η Επιτροπή είδε άραγε και άλλες παραστάσεις ή κατά πόσον, με τις επιλογές της, δεν εξυπηρετεί άλλους στόχους.

     Διότι, χωρίς να θέλει να θίξει κανείς τους προτεινόμενους και στις υπόλοιπες κατηγορίες (παρ” όλο που κάποιων η επιλογή δημιουργεί και πάλι εύλογα ερωτήματα ενώ τα διαφορετικά βραβεία κινούνται μεταξύ κάποιων ελάχιστων μόνο από τις εκατοντάδες παραστάσεις), αναρωτιέται πλέον κατά πόσο τους τιμά η επιλογή τους από μια τέτοια αναρμόδια Επιτροπή; Κατά πόσο ακόμη και η παρουσία τους εκεί δεν τους εκθέτει;[...]

(Απόσπασμα άρθρου του Δημήτρη Τσατσούλη, καθηγητή Σημειωτικής του Θεάτρου, από τον "Ημεροδρόμο") )