"Είναι μια
πρακτική που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο επί δεκαετίες, μέσα σε δημόσιους
οργανισμούς, με πρωτοβουλία μικρών ομάδων, χωρίς να προβλέπεται από κανέναν
κανονισμό. Οι πρωταγωνιστές επιβραβεύονται με θετική δημοσιότητα, με θέσεις
εργασίας μέσα στον οργανισμό ή με σταδιοδρομία που οδηγεί στην πολιτική και
διοικητική ελίτ της χώρας. Ποτέ η συμμετοχή στις ενέργειες δεν τιμωρείται, δεν
οδηγεί στο περιθώριο, δεν κοστίζει στους δράστες. Με κοινωνιολογικά κριτήρια,
μια τέτοια πρακτική είναι βαθιά συστημική. Εξυπηρετεί την αναπαραγωγή των
θεσμών όπως έχουν, και τους τροφοδοτεί με νέα στελέχη.
Αναφέρομαι στη δράση των φοιτητικών παρατάξεων στα δημόσια πανεπιστήμια, και ιδιαίτερα στις καταλήψεις, στον εκφοβισμό καθηγητών και σε συναφείς ακτιβιστικές ενέργειες. Είναι ενέργειες που παρουσιάζονται σαν διαμαρτυρία και περιβάλλονται με αντισυστημική ρητορεία. Και που εμποδίζουν, πότε λιγότερο, πότε περισσότερο, την επίσημη λειτουργία του οργανισμού, που είναι οι σπουδές. Πώς εξηγείται λοιπόν το παράδοξο, μια συμπεριφορά να προβάλλεται ως ανατρεπτική, να αντιβαίνει σε μια σημαντική λειτουργία του συστήματος, αλλά να αναβιώνει σαν έθιμο κάθε χρόνο, με νέους πρωταγωνιστές κάθε φορά, και στο τέλος αυτοί να επιβραβεύονται;[..]"
Το πανεπιστήμιο είναι ιδανικός χώρος για να στρατολογηθεί η ελίτ της ελληνικής κομματοκρατίας. Παρέχει συνθήκες εργαστηρίου, όπου λίγες δεκάδες ακτιβιστές μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινότητα χιλιάδων, να φορέσουν ιδεολογικό μανδύα, να προσποιηθούν ότι εκφράζουν κοινωνικό κίνημα χωρίς να χρειαστεί να κουραστούν στις γειτονιές και στις δουλειές. Ο φοιτητής που άδειασε τα σκουπίδια στο γραφείο του πρύτανη ξέρει πολύ καλά πώς λειτουργεί το σύστημα. Φρόντισε να βιντεοσκοπηθεί η σκηνή, και μετά έδωσε συνεντεύξεις. Εκανε το πρώτο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Οταν θα είναι φοιτητές τα σημερινά νήπια, αυτός θα είναι διοικητής σε κάποιον δημόσιο οργανισμό και θα διορίζει πελάτες.
Εκτός εάν, επιτέλους, αφαιρέσουμε την εξουσία από τις κομματικές παρατάξεις, ανοίγοντας τις διαδικασίες στους πολλούς, και επιμένοντας σε νόμους και σε κανόνες.
(Απόσπασμα άρθρου του Α.Δοξιάδη από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")
ΝΟΜΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ VS NOMIKH YALE
Αναφέρομαι στη δράση των φοιτητικών παρατάξεων στα δημόσια πανεπιστήμια, και ιδιαίτερα στις καταλήψεις, στον εκφοβισμό καθηγητών και σε συναφείς ακτιβιστικές ενέργειες. Είναι ενέργειες που παρουσιάζονται σαν διαμαρτυρία και περιβάλλονται με αντισυστημική ρητορεία. Και που εμποδίζουν, πότε λιγότερο, πότε περισσότερο, την επίσημη λειτουργία του οργανισμού, που είναι οι σπουδές. Πώς εξηγείται λοιπόν το παράδοξο, μια συμπεριφορά να προβάλλεται ως ανατρεπτική, να αντιβαίνει σε μια σημαντική λειτουργία του συστήματος, αλλά να αναβιώνει σαν έθιμο κάθε χρόνο, με νέους πρωταγωνιστές κάθε φορά, και στο τέλος αυτοί να επιβραβεύονται;[..]"
Το πανεπιστήμιο είναι ιδανικός χώρος για να στρατολογηθεί η ελίτ της ελληνικής κομματοκρατίας. Παρέχει συνθήκες εργαστηρίου, όπου λίγες δεκάδες ακτιβιστές μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινότητα χιλιάδων, να φορέσουν ιδεολογικό μανδύα, να προσποιηθούν ότι εκφράζουν κοινωνικό κίνημα χωρίς να χρειαστεί να κουραστούν στις γειτονιές και στις δουλειές. Ο φοιτητής που άδειασε τα σκουπίδια στο γραφείο του πρύτανη ξέρει πολύ καλά πώς λειτουργεί το σύστημα. Φρόντισε να βιντεοσκοπηθεί η σκηνή, και μετά έδωσε συνεντεύξεις. Εκανε το πρώτο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Οταν θα είναι φοιτητές τα σημερινά νήπια, αυτός θα είναι διοικητής σε κάποιον δημόσιο οργανισμό και θα διορίζει πελάτες.
Εκτός εάν, επιτέλους, αφαιρέσουμε την εξουσία από τις κομματικές παρατάξεις, ανοίγοντας τις διαδικασίες στους πολλούς, και επιμένοντας σε νόμους και σε κανόνες.
(Απόσπασμα άρθρου του Α.Δοξιάδη από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")
ΝΟΜΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ VS NOMIKH YALE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου