Απόψεις...

 

«Σε άρθρο γνώμης του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde ο Αντρέ Μαρκοβίτς, βραβευμένος γαλλορώσος μεταφραστής ρωσικής λογοτεχνίας στα γαλλικά (έχει μεταφράσει το σύνολο του έργου του Ντοστογιέφσκι, του θεατρικό έργου του Γκόγκολ και του Τσέχωφ) περιγράφει την αργή, αλλά σταθερή μετατόπιση των δυτικών δημοκρατιών από τη στήριξη της Ουκρανίας σε μια στάση φόβου, δισταγμού και υποχώρησης απέναντι στη Ρωσία του Πούτιν με τις μαξιμαλιστικές αξιώσεις. Όπως σημειώνει, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επέλεξαν από νωρίς να μη φτάσουν σε σημείο όπου η αποτυχία του Πούτιν θα μπορούσε να εκληφθεί ως «ταπείνωση της Ρωσίας». Κι έτσι, η Ουκρανία κατέληξε να αντιμετωπίζεται τρόπον τινά ως «παράπλευρη απώλεια». 

Για τον Μαρκοβίτς, ο στόχος του Πούτιν δεν είναι απλώς ο έλεγχος της Ουκρανίας, αλλά η συρρίκνωση της δημοκρατίας σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς η Ουκρανία αποτελούσε ένα αναδυόμενο δημοκρατικό πρότυπο. 

Στον ήδη πιεστικό συσχετισμό δυνάμεων προστέθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Μαρκοβίτς τον χαρακτηρίζει «υπηρέτη του Πούτιν», υποστηρίζοντας ότι οι πολιτικές του Ρεπουμπλικανού προέδρου των ΗΠΑ εξυπηρετούν την αποδυνάμωση των δυτικών θεσμών και της ευρωπαϊκής ενότητας. Ο Μαρκοβίτς προβλέπει ότι, εάν η Ευρώπη συνεχίσει να υποχωρεί, η Ουκρανία θα καταλήξει ένα ακρωτηριασμένο κράτος, με χαμένα εδάφη, λεηλατημένους πόρους και εκατομμύρια εκτοπισμένους πολίτες».

                                                                                         (iefimerida.gr)

 «Το μετρό όπως και όλες οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι απαραίτητα για τη ζωή της πόλης. Κοινώς είναι κοινωνικά αγαθά, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια. Ανήκουν σε όλους, άρα δεν ανήκουν σε κανέναν. Και πάντως δεν ανήκουν σε όσους είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία τους. Αυτοί είναι εντεταλμένοι υπάλληλοι, οι οποίοι αμείβονται για να εξασφαλίζουν τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο κοινό. Το πρόβλημα έχει δύο όψεις. Η πρώτη είναι ότι οι συνδικαλιστές συμπεριφέρονται στη δημόσια περιουσία σαν να είναι ιδιοκτησία τους. Οι παλιότεροι θυμούνται τους συνδικαλιστές της κρατικής ΔΕΗ που κατέβαζαν τους διακόπτες όποτε κάτι δεν τους άρεσε – συνήθως αμοιβές και επιδόματα. Η αντίληψη είναι βαθιά ριζωμένη, μια απ’ αυτές που κάνουν την Ελλάδα μη μεταρρυθμίσιμη».

                                                        (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Τα συνεργεία εργάζονται με πυρετώδεις ρυθμούς στις εγκαταστάσεις της Θεολογικής Σχολής στη Χάλκη. Τα πάντα επισκευάζονται ή και κατασκευάζονται από την αρχή. Από τα υδραυλικά και την ηλεκτρική εγκατάσταση μέχρι και τις αίθουσες διδασκαλίας, τους κοιτώνες, τα μαγειρεία. Η ανακαίνιση φαίνεται πως απειλεί την ίδια τη διατήρηση των περίφημων θρανίων στης Σχολής. Πρόκειται για κειμήλια μιας άλλης εποχής βέβαια. Η νοσταλγία, ωστόσο, δεν πρόκειται να χαριστεί σ’ αυτή την εκ βάθρων προσπάθεια εκσυγχρονισμού, και ο λόγος είναι ξεκάθαρος. Η Σχολή της Χάλκης ετοιμάζεται να ανοίξει ξανά την κεντρική πύλη της στη γνώση και αυτή τη φορά στο ανώτατο δυνατό επίπεδο».                                                                                                                                                             (Ν.Γεωργιάδης-ATHensvoice)