Απόψεις.,..

«Έχει περάσει μισός αιώνας από τότε που ξεκίνησαν οι ετήσιες κινητοποιήσεις των αγροτών, αρχικά εναντίον της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ήταν στα 1975, όταν το ΚΚΕ υπέθαλψε τις κινητοποιήσεις. Ζητούσαν τότε, να πληρώνουν ελάχιστη φορολογία και ταυτοχρόνως να θεσπιστούν εγγυημένες τιμές στα προϊόντα τους! Έκτοτε, πότε στην περίοδο συζήτησης του εκάστοτε προϋπολογισμού (Δεκέμβριο) και πότε στην περίοδο του Φεβρουαρίου, η επαναστατική γυμναστική κατέστη κάτι ως αγαπημένη συνήθεια.Κάθε φορά, κάθε χρονιά ζητούσαν τα ίδια και τα ίδια και κάτι παραπάνω. Μιλάμε για παρα-λογίες, όπως επί παραδείγματι η… αναπλήρωση χαμένου εισοδήματος! Ή την επιδότηση των προϊόντων ή αφορολόγητο πετρέλαιο ή ότι μπορούσε να φανταστεί κάποιος. Εφέτος, πάλι τα ίδια. 

Ζητούν ΜΟΝΟ επιδοτήσεις. Ο μοναδικός κλάδος της Οικονομίας. Ουδείς άλλος λαμβάνει επιδοτήσεις συστηματικά. Βλέπετε, οι πολιτικοί, ειδικά με την άνοδο του ΠαΣοΚ το 1981, προτίμησαν να μοιράζουν χρήματα από τα κοινοτικά κονδύλια, παρά να οργανώσουν επιστημονικά και τεχνοκρατικά την αγροτική και κτηνοτροφική πολιτική. 

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει φροντίσει τους αγρότες πολύ περισσότερο απ’ ότι θέλει να λέει η αντιπολίτευση κι οι κομματικοί αγροτοσυνδικαλιστές. Έχει μειώσει τους φόρους τους, τον ΦΠΑ στα λιπάσματα, στις ζωοτροφές και στα αγροτικά μηχανήματα, έχει δώσει λύσεις για φτηνό αγροτικό ρεύμα για τα επόμενα δέκα χρόνια, ενώ έχει δώσει και λύση (μόνιμη)  για την επιστροφή του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο αγροτικό πετρέλαιο! 

Ποιος όμως τους έδωσε το δικαίωμα να αποκλείουν τους δρόμους από εκείνους που με τους φόρους τους χρηματοδοτούν τις επιδοτήσεις τους; Δεν κατανοούν ότι την κοινωνία την θέλουν μαζί τους κι όχι απέναντι; Πώς θα την έχουν, με χουλιγκανισμούς και άρνηση των νόμων της ευνομούμενης Πολιτείας; Η αλήθεια είναι ότι κατανοούν και τις αντιδράσεις και την πραγματικότητα. Μα σύσσωμη η αντιπολίτευση βρίσκεται επάνω στα τρακτέρ και …ζεσταίνει την επανάσταση που θα ρίξει τον Μητσοτάκη».

                                                             (Ν.Γ. Σακελλαρόπουλος-emvolos.gr)

 «Διαβάζω πως η Κύπρος με τον Λίβανο ανακήρυξαν την ΑΟΖ γεγονός που προκάλεσε την οργή της Τουρκίας, η οποία μιλά για καταπάτηση των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων. Σημειωτέον, πως η ανακήρυξη της ΑΟΖ καθυστερούσε επί 18 χρόνια καθώς η Τουρκία, μέσω της Χεζμπολάχ, μπλόκαρε τη συμφωνία. Επίσης, διαβάζω - κάτι ακόμα πιο σημαντικό - πως η Κυπριακή Δημοκρατία, κάνοντας χρήση του χρηματοδοτικού εργαλείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης SAFE, από το οποίο έχει αποκλειστεί η Τουρκία λόγω του ελληνικού και κυπριακού βέτο, θα λάβει για την άμυνά της 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Έτσι προχωρά στην αναβάθμιση της αεροπορικής βάσης της Πάφου «Ανδρέας Παπανδρέου» και της ναυτικής βάσης στο Μαρί «Ευάγγελος Φλωράκης». 

Θέτω το ερώτημα: θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά αν το Ισραήλ δεν αναδιαμόρφωνε τον χάρτη ολόκληρης της περιοχής; Αν δεν εξόντωνε τη Χαμάς και δεν περιόριζε στο ελάχιστο τη δράση της Χεζμπολάχ σε Λίβανο και Συρία; Αν δεν δήλωνε προστάτης των Δρούζων και φίλος των Κούρδων που έχουν το δικό τους κρατικό μόρφωμα στη βορειοανατολική Συρία; Αν ο διεθνής παράγοντας δε θεωρούσε την Κυπριακή Δημοκρατία το αναγκαίο προγεφύρωμα για την άμυνα του Ισραήλ; 

Σε όλο αυτό το σκηνικό η Τουρκία δεν είναι απλώς απούσα. Βρίσκεται απέναντι. Εκλιπαρεί τον Τραμπ να πείσει τον Νετανιάχου - ορκισμένο εχθρό της - να άρει το βέτο του για τη στρατιωτική της παρουσία στη Γάζα. Βλέπει τα ισραηλινά αεροπλάνα να ίπτανται δίπλα στα νότια σύνορά της, να βομβαρδίζουν δικές της στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα περίχωρα της Δαμασκού, να κάνουν επίδειξη δύναμης στη Βηρυτό κατά την κηδεία του υψηλόβαθμου στελέχους της Χεζμπολάχ που εξοντώθηκε από τα ισραηλινά πυρά. 

Αυτό ακριβώς το τοπίο δίνει τον αέρα στην Κυπριακή Δημοκρατία να προχωρήσει σε όλες αυτές τις κινήσεις. Να απογαλακτιστεί από τη σοβιετοφιλία και τη ρωσοφιλία που καθόριζαν την πορεία της από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της ως και πρόσφατα. Δηλαδή τις εξαρτημένες πολιτικές που ετεροκαθόριζαν τα τεκταινόμενα στη Μεγαλόνησο. Και η Κύπρος τον Μάρτιο του 2013 ζήτησε από τη Μόσχα βοήθεια και ο υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής, περίμενε επί ώρες στον προθάλαμο του Ρώσου ομολόγου του, Αντόν Σιλουάνοφ, πριν τον συναντήσει και εισπράξει την αρνητική απάντηση. Ο Ρώσος υπουργός τον παρέπεμψε στην τρόικα».                                                                                                                                           (Σ. Μουμτζής-liberal.gr)