Απόψεις...

 

«Ο απεργός πείνας, ενώ είχε εξασφαλίσει άδεια εκταφής, δεν την πραγματοποίησε ποτέ, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα για τις πραγματικές προθέσεις του και για το κατά πόσο επεδίωκε δημοσιότητα αντί για δικαίωση.Μόλις πριν από δύο - τρεις ημέρες, τα κοινωνικά δίκτυα πήραν φωτιά όταν ο ίδιος εθεάθη να διασκεδάζει σε γνωστό νυχτερινό κέντρο. «Δεν μπορώ να βγω για ένα ποτό με έναν φίλο;» απάντησε, λες και η θεατρικότητα της δημόσιας εικόνας του δεν είχε προηγηθεί.

Στο ίδιο μοτίβο, η μητέρα των Τεμπών συνεχίζει ακάθεκτη την προσπάθεια δημιουργίας κόμματος που θα «σώσει» την Ελλάδα – μια χώρα που δεν σώθηκε ούτε από τρία μνημόνια σε μια δεκαετία, ούτε από πέντε χρεοκοπίες σε δύο αιώνες.Η εποχή μας βρίθει ανθρώπων με μηδενικό «αριθμητή» – χωρίς έργο, χωρίς ουσία, χωρίς προσωπική αρετή – οι οποίοι πιστεύουν πως αν αυξήσουν τον «παρονομαστή» της δημοσιότητας θα γίνουν κάτι περισσότερο από το μηδέν που είναι. 

Όμως, ακόμα και στην Τετάρτη Δημοτικού μαθαίνεις ότι όταν ο αριθμητής είναι μηδέν, όση φασαρία κι αν κάνεις στον παρονομαστή, το αποτέλεσμα παραμένει μηδέν. Οι εξελικτικοί βιολόγοι Heying και Weinstein το λένε καθαρά: ζούμε σε υπερ-νεωτερικότητα, σε ένα περιβάλλον που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που γέννησε τον εγκέφαλό μας.Επί χιλιάδες γενιές, η φήμη ήταν σπάνια και κόστιζε. Έπρεπε να σκοτώσεις το μαμούθ, να υπερασπιστείς τη φυλή, να θάψεις τον νεκρό σου με τιμή. Σήμερα η φήμη μοιράζεται τζάμπα σε όποιον κλάψει πιο δυνατά ή ποζάρει πιο θεατρικά».

                                                                                (Κ. Στούπας-liberal.gr)

 «Με τις αγροτικές αποζημιώσεις ζούμε αυτό που περιμέναμε εδώ και καιρό να συμβεί. Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουν απαρατήρητες οι αυξήσεις στο ζωϊκό κεφάλαιο της Κρήτης από το 2015 μέχρι σήμερα! Δέκα χρόνια γεννάνε και τα κοκόρια μας. Πώς το είχε πει ο αείμνηστος Πάγκαλός; Να τους κοροϊδέψουμε, αλλά λίγο. Να μην το παρακάνουμε. Αλλά εμείς το παρακάναμε.Δεν έχουμε έναν αξιόπιστο δημόσιο μηχανισμό ελέγχου για τα έργα που παραλαμβάνει το ελληνικό δημόσιο ή για τα χρήματα που πληρώνει στους δικαιούχους κάθε είδους προγράμματος. 

Αν υπάρχουν τα ζώα που δηλώνει κάποιος στον ΟΠΕΚΕΠΕ, αν έχει πράγματι υλοποιηθεί το έργο πληροφορικής που δίνει μία εταιρεία σε ένα υπουργείο, αν έχουν πράγματι γίνει τα χωματουργικά έργα που έχει αναλάβει ο εργολάβος, αν ο σύμβουλος έχει όντως παραδώσει έργο σύμφωνο με το ύψος της πληρωμής του , αν, αν. Θα πείτε ότι υπάρχουν τέτοιοι μηχανισμοί. Ναι, έχουν τους δικούς τους υπαλλήλους οι Περιφέρειες, τους δικούς τους κάθε υπουργείο. Μόνο που έτσι δεν υπάρχει στο τέλος ουσιαστικός έλεγχος. Αν υπήρχε δεν θα φτάναμε στον ΟΠΕΚΕΠΕ».

                                                                          (Θ. Μαυρίδης-liberal.gr)

«Τρακτέρ κάθετα στην Εθνική, λάστιχα, φωτιά, ένα καζάνι με αχνιστή φασολάδα, ο εκφραστικός συνδικαλιστής, ο εξαγριωμένος οδηγός, η αστυνομία στο βάθος: το τέλειο τηλεοπτικό πακέτο. Κι ενώ το αγροτικό ζήτημα παραμένει πραγματικό, σκληρό και υπαρξιακό –με εισοδήματα που πιέζονται και κόστος παραγωγής που θεριεύει– ο δημόσιος διάλογος εγκλωβίζεται στην εικόνα».

                                                                      (Δ.Ευθυμάκης –protagon.gr)