Απόψεις...

  

«Το τελευταίο διάστημα, παρατηρούμε ένα κύμα αγανάκτησης σε διάφορα μέρη του πλανήτη όσον αφορά τη δημόσια σπατάλη. Πολιτικοί και δημόσια πρόσωπα, όπως ο Χαβιέρ Μιλέι στην Αργεντινή, εκφράζουν ανοιχτά την αντίθεσή τους σε υπέρογκες κρατικές δαπάνες που δε φαίνεται να αποφέρουν αναμενόμενο όφελος.Ακόμη και άνθρωποι από τον χώρο της τεχνολογίας ή και της ψυχαγωγίας -όπως ο Ίλον Μασκ (με το παράδοξο του DOGE να κυριαρχεί στα memes)- στηλιτεύουν τη ραθυμία και την αναποτελεσματικότητα της γραφειοκρατίας.

Ανάλογες θέσεις εκφράζουν εδώ και χρόνια και Aμερικανοί πολιτικοί, όπως οι Ρον και Ραντ Πολ, που ασχολήθηκαν εις βάθος με το ζήτημα του διογκωμένου κράτους και της κεντρικής τράπεζας (Fed), προειδοποιώντας για τις επιπτώσεις του αλόγιστου δανεισμού και των δημοσίων ελλειμμάτων.Αν υπάρχει μια χώρα που θα έπρεπε να δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτό το ζήτημα, αυτή είναι η Ελλάδα. 

Πέρασε μέσα από μια δραματική χρεοκοπία, με ατελείωτες διαπραγματεύσεις, “κουρέματα” ομολόγων, κοινωνική αναταραχή και σοβαρή ύφεση. Η παταγώδης αποτυχία του κράτους να διαχειριστεί τους πόρους του αποτυπώθηκε στη συλλογική μνήμη ως ένας εφιάλτης που κανείς δε θέλει να ξαναζήσει. Παρ’ όλα αυτά, σε αρκετές πτυχές της ελληνικής δημόσιας διοίκησης συνεχίζει να παρατηρείται μια ροπή προς μεγάλες (και συχνά αχρείαστες) δαπάνες».

                                                                         (Αλ.Σκούρας-liberal.gr) 

«Πρόσφατα, ένας Ελληνοαμερικανός φίλος με εξαιρετικά φιλελεύθερες και κεντροαριστερές απόψεις μού εξηγούσε πως δεν άντεχε άλλο τον ζουρλομανδύα της πολιτικής ορθότητας και τα παρελκόμενά του. Στην πολιτεία όπου μένει υπήρχε, για παράδειγμα, ένας έντονος διάλογος για το εξής απίθανο ζήτημα: Αν ένας παράνομος μετανάστης που έχει καταδικαστεί για κάποιο βαρύ αδίκημα έπρεπε να απελαύνεται από τις ΗΠΑ αμέσως μετά την αποφυλάκισή του. Η αντίδραση των προοδευτικών οπαδών του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν απόλυτη, η απέλαση θα ήταν ένα άδικο μέτρο. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, και με τις «τρίτες τουαλέτες» στα δημόσια σχολεία, χάθηκε η μπάλα και η επαφή με την αμερικανική μεσαία τάξη.

Είναι πολύ εύκολο για μια ελίτ να ξεκοπεί από τον μέσο άνθρωπο. Οι διανοούμενοι και όσοι εργάζονταν στα αμερικανικά πανεπιστήμια ζούσαν σε μια γυάλα, μέσα στην οποία ήταν σχεδόν αδύνατον να εκφραστεί μια άλλη άποψη. Τα φαινόμενα μπούλινγκ σε όσους εξέφραζαν διαφορετική γνώμη είχαν φτάσει σε ακραία σημεία και εδραίωσαν ένα κλίμα υστερίας, αλλά και φόβου. Σε πολλά έμοιαζε με μια ευρωπαϊκή ελίτ, ενώ ο κοινωνικός της περίγυρος ήταν άνθρωποι κοσμοπολίτες από τη σόου μπιζ, τον δημοσιογραφικό κόσμο και τη Γουόλ Στριτ. 

Για τον λόγο αυτό, δεν άκουσε τη βοή της οργής την πρώτη φορά όταν ξέσπασε, το 2016. Παρότι πήρε όμως τότε το μήνυμα, με τρόπο αιφνιδιαστικό και σκληρό, δεν έμαθε. Και κατέληξε να μην μπορεί να πείσει τον Μπάιντεν να αποχωρήσει και με μια αδύναμη υποψήφια που δεν βρήκε ποτέ σημείο επικοινωνίας με την «άλλη Αμερική».

                                                             (Αλ.Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)