«Άκουσες Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα; Σε καραντίνα μ’ έκλεισαν δε βγαίνω μπλιό στη
στράτα. Δύο εβδομάδες μοναχά, σπίτι μου ‘παν να μένω κι από τσι δυο και ύστερα
τσ’ ειδήσεις ν’ ανιμένω. Και πώς το κόσμο ν’αρνηθώ, τσι φίλους να μακρύνω και
πώς να κόψω γήπεδο, freddo και cappuccino;
Κατέχω το κι ο κύρης σου δε θε να σε
παιδεύει κι αιτία μέσα να κλειστείς σαν ούλους μας γυρεύει. Και ‘συ θέλεις ν’
αντισταθείς, λεύτερη να σ’ αφήσουν ειν’ Άνοιξη, χαρά θεού, μέσα να μη σε
κλείσουν! Μια χάρη αφέντρα, σου ζητώ και κείνη θέλω μόνο και μετά ‘κεινη
κλείνομαι στο σπίτι κι ένα χρόνο.
Όντε λιγάκι θε να βγεις, αέρα για ν’ αλλάξεις
αν βήξεις, ανε φταρνιστείς ή αν βαριαναστενάξεις βάλε ένα χαρτομάντηλο στα
κόκκινα σου χείλη ή δ’ αλλιώς ο κορονοϊός κι άλλους πολλούς θα στείλει!
Να
πλένεις τα χεράκια σου συχνά και με σαπούνι βότανα πίνε μπόλικα, φασκόμηλο,
φλισκούνι! Φρούτα να τρως, λαχανικά κι όχι γλυκά διόλου όσπρια και γάλα, Αρετή,
δεν βλάφτουνε καθόλου!
Και τάσσω σου, ογλήγορα θε να βρεθούμε ομάδι και δε θα
στερηθείς φιλί και αγκαλιά και χάδι. Η αγάπη, ζει παντοτινά και να ’χεις πάσα
ελπίδα Ο ήλιος βγαίνει πάντοτε μετά την καταιγίδα».
(Στίχοι: Μαργαρίτα Νικολοπούλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου