Έλλειμμα εκπαίδευσης...

«Μια χώρα με μεγάλο έλλειμμα τεχνολογίας, καινοτομίας, παραγωγής και εφευρετικότητας, θα έπρεπε λογικά να έχει ανάλογες ανησυχίες καθώς ο κόσμος όλος εισέρχεται στην  εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Όλα δείχνουν ότι σε δέκα χρόνια μεγάλο μέρος του σημερινού  επιχειρηματικού περιβάλλοντος θα φαντάζει μουσειακό. Εμείς όμως συζητάμε για τη διδασκαλία της Ιστορίας και των Θρησκευτικών στην υποχρεωτική εκπαίδευση.

Και να συζητούσαμε επί της ουσίας να πεις χαλάλι. Απλά αλέθουμε σοβαρά ζητήματα  στον μύλο της πολιτικής αντιπαράθεσης αναζητώντας ψήγματα ιδεολογικής ηγεμονίας ενώ δίπλα μας ο κόσμος τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες. Η μεν δεξιά ελπίζει ότι ήρθε η ώρα αναβίωσης του πάλαι ποτέ ελληνοχριστιανικού πνεύματος, η δε αριστερά πασχίζει να κρατήσει ζεστό τον εθνομηδενισμό και τον αντικληρικαλισμό ως στοιχεία προοδευτικότητας.

Η Ελλάδα αρνείται να ξεκολλήσει από τον εμφύλιο και την μεταπολίτευση. Δυστυχώς μεγάλο μέρος  του πολιτικού προσωπικού της έχει μάθει αυτά τα γράμματα και είναι μάλλον αργά για να μάθει νέα κόλπα.  Η παρακμή της γενικής εκπαίδευσης έχει πολλές ακίδες που απασχολούν κατά καιρούς το δημόσιο διάλογο ως αφορμές πολιτικής αντιπαράθεσης και όχι αντιμετώπισης μιας εθνικής υπόθεσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και 40 χρόνια κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση βρήκε απέναντι την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών φορέων, τους φοιτητές, τους μαθητές και βέβαια την πολύμορφη αριστερά που παραδοσιακά έχει δύναμη στο χώρο. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι πρόσφατες καταστροφικές προσπάθειες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν συνάντησαν ανάλογες αντιστάσεις.

Η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα λατρεύει και βολεύεται με την παρακμή. Της φαντάζει τόσο προοδευτική, τόσο αντισυμβατική και αντισυστημική. Τόσο δική της.  Αναζητούσαμε τις προάλλες με έναν καλό φίλο τον αριθμό των πανεπιστημιακών που βγήκαν δημόσια και υποστήριξαν την κορυφαία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου. Δεν τους βγάλαμε πάνω από δέκα όσο και αν τεντώσαμε τη μέτρηση.

Αντιθέτως η Ελλάδα επαναστατεί και ξιφουλκεί μπροστά στην ιδέα της αξιολόγησης και της λογοδοσίας των εκπαιδευτικών, την εισαγωγή νέων μαθημάτων και προγραμμάτων σπουδών, την κατάργηση του ενός και μοναδικού βιβλίου, τον στόχο της αριστείας, την αυτονομία της σχολικής μονάδας, τη σοβαρή και αξιόπιστη επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης, τα πραγματικά πρότυπα και πειραματικά σχολεία, την ανασυγκρότηση του σχολικού δικτύου μέσω των συγχωνεύσεων και τόσα άλλα που στην Δύση είναι κοινός τόπος.

 

Ενοχλείται όμως μην τυχόν και η Ιστορία τονώσει την εθνική και όχι την κοινωνική συνείδηση. Μην δηλαδή και δεν βγουν τα παιδιά της «επαναστάτες», γιατί αυτή είναι η ουσία του καυγά.Τα σχολεία μας είναι πυρήνες ενός γενικότερου γραφειοκρατικού και αρτηριοσκληρωτικού μηχανισμού που αναπαράγουν καθημερινά την κυρίαρχη ιδεολογία του αντιπαραγωγισμού και της λιγότερης προσπάθειας.

Το σύνθημα εδώ και πολλά χρόνια είναι «το σχολείο δεν είναι μόνο για να μαθαίνεις γράμματα», υπονοώντας το σημαντικό των άλλων δραστηριοτήτων που προφανώς και υπάρχει. Το ζήτημα είναι ότι αυτό το σύνθημα της πρώιμης μεταπολίτευσης  μετεξελίχτηκε σταδιακά στο «το σχολείο δεν είναι για να μαθαίνεις γράμματα».

Σε μια χώρα που ο αντιπαραγωγισμός είναι η εθνική ιδεολογία κάθε σύνδεση σχολείου και παραγωγής, θεωρίας και πράξης, δεξιοτήτων και αγοράς εργασίας είναι καταδικαστέα. Οι μαθητές των ΕΠΑΛ παίρνουν πτυχία ειδικότητας χωρίς να έχουν δουλέψει ούτε μια ώρα σε ένα πραγματικό συνεργείο, εργοστάσιο, νοσοκομείο, λογιστήριο, ξενοδοχείο κλπ, έστω να δουν πως γίνονται πράξη αυτά που έμαθαν στον πίνακα. Γιατί όποιος εισάγει τη μαθητεία στο σχολείο θα κατηγορηθεί ότι προσφέρει απλήρωτο εργατικό δυναμικό στους καπιταλιστές».

                          (Απόσπασμα άρθρου του Λ.Καστανά από την ΑΤΗensvoice)