«Το
καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη έγινε ένας ελληνοϊταλικός γάμος και κάποιοι από τους
προσκεκλημένους επέλεξαν να ταξιδέψουν οδικώς μέσω πρώην Γιουγκοσλαβίας ώστε να
απολαύσουν τη διαδρομή. Διέσχισαν υπερσύγχρονους αυτοκινητοδρόμους στις
Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, Βόρεια Μακεδονία (FYROM τότε) και με το που πέρασαν
τα ελληνικά σύνορα στους Ευζώνους, έζησαν μια οδυνηρή εμπειρία.
Αναγκάστηκαν να οδηγήσουν σε έναν οδικό άξονα όπου, όπως έλεγαν, τρόμαξαν έως ότου φτάσουν στη Θεσσαλονίκη. Ηταν νύχτα, φωτισμός δεν υπήρχε, ούτε διαχωριστική νησίδα, τα αυτοκίνητα «χόρευαν» στο ανάγλυφο οδόστρωμα, η λευκή γραμμή στο μεγαλύτερο μήκος της ήταν ξεθωριασμένη και ούτε ίχνος στηθαίων στις άκρες του δρόμου.
Δεν είχαν πάρει λάθος δρόμο. Κινήθηκαν στον μεγαλύτερο αυτοκινητόδρομο της χώρας, τον ΠΑΘΕ (Πάτρα - Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Εύζωνοι), που τη συνδέει με την Ευρώπη, και όταν εκμυστηρεύτηκαν την περιπέτειά τους δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν ότι αυτός ο δρόμος ήταν και παραμένει έτσι ακριβώς όπως τον διέσχισαν, τμήμα του ευρωπαϊκού δικτύου Ε75. Την εμπειρία των Ιταλών βιώνουν καθημερινά χιλιάδες Ελληνες και ξένοι οδηγοί που κινούνται προς και από την Ευρώπη.
Η εικόνα που αντικρίζουν με το που διαβαίνουν τα ελληνικά σύνορα είναι εικόνα ντροπής. Δεν ξέρω αν και πού αλλού στη χώρα μας παρατηρείται αυτό το χάλι. Ισως σε κάποιες ορεινές περιοχές, αλλά εκεί θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για επαρχιακούς δρόμους, με χαμηλό κυκλοφοριακό φορτίο. Εδώ όμως, απ’ όπου μόνο πέρυσι «μπήκαν και βγήκαν» οκτώ εκατομμύρια οχήματα, είναι αποδεκτή στην Ελλάδα της Ευρωζώνης, της «ηγέτιδος δύναμης» των Βαλκανίων, η λειτουργία οδικών δικτύων σαν και αυτή των περίπου 40 χλμ. που εξυπηρετεί τη χερσαία κίνηση ανθρώπων και μεταφορά φορτίων προς και από την Ευρώπη;
Αναγκάστηκαν να οδηγήσουν σε έναν οδικό άξονα όπου, όπως έλεγαν, τρόμαξαν έως ότου φτάσουν στη Θεσσαλονίκη. Ηταν νύχτα, φωτισμός δεν υπήρχε, ούτε διαχωριστική νησίδα, τα αυτοκίνητα «χόρευαν» στο ανάγλυφο οδόστρωμα, η λευκή γραμμή στο μεγαλύτερο μήκος της ήταν ξεθωριασμένη και ούτε ίχνος στηθαίων στις άκρες του δρόμου.
Δεν είχαν πάρει λάθος δρόμο. Κινήθηκαν στον μεγαλύτερο αυτοκινητόδρομο της χώρας, τον ΠΑΘΕ (Πάτρα - Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Εύζωνοι), που τη συνδέει με την Ευρώπη, και όταν εκμυστηρεύτηκαν την περιπέτειά τους δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν ότι αυτός ο δρόμος ήταν και παραμένει έτσι ακριβώς όπως τον διέσχισαν, τμήμα του ευρωπαϊκού δικτύου Ε75. Την εμπειρία των Ιταλών βιώνουν καθημερινά χιλιάδες Ελληνες και ξένοι οδηγοί που κινούνται προς και από την Ευρώπη.
Η εικόνα που αντικρίζουν με το που διαβαίνουν τα ελληνικά σύνορα είναι εικόνα ντροπής. Δεν ξέρω αν και πού αλλού στη χώρα μας παρατηρείται αυτό το χάλι. Ισως σε κάποιες ορεινές περιοχές, αλλά εκεί θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για επαρχιακούς δρόμους, με χαμηλό κυκλοφοριακό φορτίο. Εδώ όμως, απ’ όπου μόνο πέρυσι «μπήκαν και βγήκαν» οκτώ εκατομμύρια οχήματα, είναι αποδεκτή στην Ελλάδα της Ευρωζώνης, της «ηγέτιδος δύναμης» των Βαλκανίων, η λειτουργία οδικών δικτύων σαν και αυτή των περίπου 40 χλμ. που εξυπηρετεί τη χερσαία κίνηση ανθρώπων και μεταφορά φορτίων προς και από την Ευρώπη;
Το
πλέον εξοργιστικό είναι ότι για να διασχίσει κάποιος αυτόν τον δρόμο, πρέπει να
πληρώσει κιόλας! Ναι, με το που περνάς τον μεθοριακό σταθμό των Ευζώνων έχει,
από το 2017, διόδια. Πληρώνεις, δηλαδή, για να διασχίσεις έναν αυτοκινητόδρομο
υψηλού κινδύνου, ειδικά εάν βρέχει και είναι νύχτα.
«Κάθε χρόνο έχουμε πάνω από
20 - 25 νεκρούς από μετωπικές συγκρούσεις και τροχαία δυστυχήματα», δήλωσε
(ΑΠΕ-ΜΠΕ) ο αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς Ανδρέας Βεργίδης.Και η απάντηση των
αρμοδίων; Γίνονται μελέτες για τον φωτισμό, τη διαγράμμιση, τη διαχωριστική
νησίδα. Οταν αυτές ολοκληρωθούν και βρεθούν και τα χρήματα, θα γίνει και ο
ξεχασμένος δρόμος... »
(Αρθρο
του Στ.Τζίμα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου