Το έλασσον...

«Η περίπτωση της Μυρσίνης Λοΐζου που εισέπραττε παράνομα την τιμητική σύνταξη της συγγραφέως μητέρας της (ούτε καν δεδουλευμένα δηλαδή), απλώς είναι το έλασσον, ως προσωπική περίπτωση.Δεν έπραξε τίποτε διαφορετικό από χιλιάδες συμπολίτες μας που «ξεχνούν» να δηλώσουν τους τεθνεώτες συγγενείς πρώτου βαθμού, προκειμένου να εγχειρίζουν τις συντάξεις τους.

Τίποτε διαφορετικό από εκατοντάδες χιλιάδες ευπόρων ελευθέρων επαγγελματιών στους καιρούς της αφθονίας, που αν έβλεπες τις φορολογικές δηλώσεις τους, θα νόμιζες ότι είναι στα πρόθυρα της λιμοκτονίας.Τίποτε διαφορετικό από τους «τυφλούς» συμπολίτες μας που έπαιρναν σύνταξη αναπηρίας, και δούλευαν ταξιτζήδες ή οικοδόμοι. Τίποτε διαφορετικό από τους αγρότες που έβρεχαν το μπαμπάκι για να βαραίνει περισσότερο και να παίρνουν μεγαλύτερες επιδοτήσεις, ή δήλωναν χωράφια τριπλάσιας έκτασης για τον ίδιο λόγο.

Δεν διαφέρει από την πρακτική των κομμάτων που υπερχρεώθηκαν αλόγιστα έναντι μελλοντικών εισπράξεων. Ούτε διαφέρει από την πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την Αυγή για την οποία με επιστολή του ο κ. Τσίπρας ζητούσε και πέτυχε να δανειοδοτηθεί (η κομματική εφημερίδα των 1.500 φύλλων) με 1,5 εκ. ευρώ με εχέγγυο την… ιστορικότητά της, αλλά την ίδια στιγμή να κατηγορεί τους υπόλοιπους εκδότες ότι έπαιρναν δάνεια με «αέρα» - που έπαιρναν. Προφανώς η ιστορικότητα κατά τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν… εμπράγματη εγγύηση!

Είναι επίσης το ίδιο με το να έχει η Αυγή μέτοχο εταιρία off Shore, να μην αποκαλύπτει το φυσικό πρόσωπο που βρίσκεται από πίσω, και να διαπομπεύει τη Μαρέβα γιατί ως επιχειρηματίας έχει παρόμοια εταιρία – την στιγμή που οι offshore είναι νόμιμο εργαλείο δουλειάς για επιχειρηματίες.Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με την κα Λοΐζου και τον ΣΥΡΙΖΑ γενικά – όσον αφορά τον γράφοντα τουλάχιστον. 

Πράττουν τα ίδια με όλους τους άλλους, αλλά παρουσιάζονται ως οι άσπιλοι και αμόλυντοι, φορώντας το φωτοστέφανο της καθαρότητας και κραδαίνοντας τη ρομφαία της κάθαρσης.Ακόμη και τώρα που συνελήφθη «κλέπτουσα οπώρας» η κα Λοΐζου, αντί ένα συγνώμη και ένα «σιχτίρ» στην βραδυκίνητη ελληνική γραφειοκρατία (ως υπόθεση εργασίας, θα μπορούσε να ισχύει και μια τέτοια περίπτωση, αλλά δεν της κακοφάνηκε όσο ενθυλάκωνε τα χρήματα), αντί με ένα ταπεινό συγνώμη να κλείσει την υπόθεση, αποσυρόμενη με αξιοπρέπεια (και την κατανόηση κάποιων εξ’ ημών), πέρασε στην αντεπίθεση:

Έγραψε: «Αυτό που συμβαίνει, με ευθύνη της αντιπολίτευσης, είναι η αλλαγή της ατζέντας από το πολιτικό στο προσωπικό. Προσπαθούν να καλύψουν με αυτό τον κανιβαλισμό την έλλειψη λύσεων για την καθημερινότητα των πολιτών, την έλλειψη επιχειρημάτων απέναντι στην ακροδεξιά την οποία μάλιστα με αυτούς τους χειρισμούς τροφοδοτούν. Αυτόν τον τακτικισμό, εγώ δε θα τον εξυπηρετήσω.

Το πρόβλημα δεν είναι η κα Λοΐζου σε σχέση με την σύνταξη της μαμάς. Μια άεργη Ελληνίδα φέρθηκε όπως χιλιάδες συμπολίτες της. Το πρόβλημα είναι ότι έχει την προπέτεια να κουνάει το δάκτυλο. Ένα θρασίμι που επειδή αποκαλύφτηκε λέει στην κοινωνία «δεν θα περάσει ο φασισμός» - όπου φασισμός είναι η κριτική για την παράνομη οικειοποίηση σύνταξης! Το πρόβλημα είναι και η νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ, να συλλαμβάνονται παραβατούντες, και όχι μόνο να μην ζητούν συγνώμη αλλά να επιτίθενται, ζητώντας και τα ρέστα.

Αυτή η σκόπιμη, υπεράνω κοινής λογικής, ανύψωση, αυτή η μεταφυσική οικειοποίηση ενός ηθικού πλεονεκτήματος εκ κληρονομιάς που δεν αποδεικνύεται εν πράξει, αυτή η εχθροπαθής αντεπίθεση στον καθένα που τους επισημαίνει τα αυτονόητα, αυτή η έλλειψη μιας συγνώμης πέντε χρόνια τώρα, είναι το μεγάλο πρόβλημα.Είναι πρόβλημα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ το μεταγγίζει σε μέρος τη κοινωνίας, η οποία το αναπαράγει ως πολιτική άποψη και στάση ζωής. Και από αυτό δύσκολα θα απαλλαγούμε».

                                    (Απόσπασμα άρθρου του Γ.Σιδέρη από το liberal.gr)