Ο στρατηγικός στόχος...

«Ο μεγάλος απειλούμενος σε αυτές τις εκλογές δεν είναι άλλος από αυτή την δημοκρατία μας. Με τα κακά της, τα στραβά της, αλλά παραμένει ακόμη δημοκρατία. Μία δημοκρατία που απέχει σημαντικά από τα πρότυπα της Βενεζουέλας που έχουν ο κ. Τσίπρας και η παρέα του.Το 2015 κάποιοι είχαμε προειδοποιήσει για όλα αυτά που επρόκειτο να συμβούν. 

Για τα επικίνδυνα παιγνίδια του Βαρουφάκη, για τον κίνδυνο των capital controls, για την πιθανότητα να διολισθήσει η δημοκρατία μας σε τσαβικά πρότυπα, για την αθλιότητα της συνεργασίας του κ. Τσίπρα με την ελληνική ακροδεξιά. Τότε μας κατηγόρησαν ως υπερβολικούς. Αποδείχτηκε ότι και λίγα είχαμε πει.Την γλιτώσαμε (;) για πολλούς και διαφόρους λόγους. Σίγουρα όχι λόγω της σθεναρής αντίστασης του ελληνικού λαού. Μπορεί να ήταν συγκλονιστική η συγκέντρωση του «ναι», αλλά δεν έφτανε. 

Την ίδια ώρα υπήρχε μία επιχειρηματική ελίτ που είχε συμβιβαστεί πλήρως και ένα πολιτικό σύστημα που για να «επιβιώσει» ζητούσε να κάνει εξυπηρετήσεις στον κ. Τσίπρα! Του πρόσφεραν στο πιάτο την Δικαιοσύνη! Κι όχι μόνο. Όποιος θέλει μπορεί να μελετήσει την κυβερνητική πορεία του κ. Τσίπρα και να την συγκρίνει με εκείνη του Τσάβες. Δεν θα βρει πολλές διαφορές. Οι άνθρωποι προσπάθησαν από την πρώτη ημέρα να πάρουν την... πραγματική εξουσία, να ελέγξουν πλήρως το κράτος. 

Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες η κυβέρνηση δεν ελέγχει το κράτος. Υπάρχει διάκριση εξουσιών, υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας, ακριβώς για να μην ευνοούνται συνθήκες για την ανάπτυξη τοξικών πολιτικών καταστάσεων τύπου Μαδούρο. Ο κ. Τσίπρας και η παρέα του είναι εχθροί της φιλελεύθερης δημοκρατίας και δεν έχουν χάσει ευκαιρία για να το δηλώσουν. Δεν κατάφεραν την πρώτη τετραετία να πραγματώσουν την ονείρωξή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν εγκαταλείψει. 

Η πορεία τους προς την... σοσιαλδημοκρατία ήταν μόνο μία τακτική κίνηση. Ο στρατηγικός στόχος, η μετατροπή της Ελλάδας σε μια χώρα που θα διοικείται από ένα καθεστώς τύπου Μαδούρο, παραμένει. Και έχει ομολογηθεί δημόσια από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα. Αν τους δοθεί, λοιπόν, η δυνατότητα, θα ολοκληρώσουν το έργο τους. Θα έχουν άλλωστε και την πολιτική νομιμοποίηση για να πάνε ένα βήμα περισσότερο. 

Το 2014 και το 2015 πολλοί είχαν το δικαίωμα να μην γνωρίζουν. Το 2019 δεν ισχύει το ίδιο. Το 2015 δεν ήμασταν αντικομμουνιστές, επειδή δεν είχαμε λόγο ή δεν βλέπαμε τον λόγο για να είμαστε. Το 2019 ξέρουμε γιατί πρέπει να αγωνιστούμε για να μην έρθει άλλη φορά η κομμουνιστική Αριστερά στην εξουσία. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι κι αυτό ένα κέρδος...»   

                                   

                                             (Αρθρo του Θ. Μαυρίδη από το liberal.gr)