Εύθυμα... και σοβαρά

Ο Σώρρας και η λογική...

«Κατάμεστο το Πνευματικό Κέντρο Τρίπολης υποδέχθηκε προχθές τον Αρτέμη Σώρρα. Τετρακόσιοι άνθρωποι σε μια πόλη που ο πληθυσμός της δεν υπερβαίνει τους πενήντα χιλιάδες δεν είναι καθόλου λίγοι ως ακροατές και εν δυνάμει οπαδοί. Και ο κύριος Σώρρας όμως κάθε άλλο παρά λίγα υπόσχεται.

Έχει ήδη δωρίσει -ισχυρίζεται- 600 δισ. δολάρια στο ελληνικό δημόσιο για την αποπληρωμή του χρέους. Διαθέτει -αφήνει να διαδοθεί- προσωπική περιουσία 3,5 τρισεκατομμυρίων. Τάζει στον καθέναν που θα τον ακολουθήσει είκοσι χιλιάδες ευρώ τοις μετρητοίς, επιπλέον δε διαγραφές ατομικών χρεών, καινούργια σπίτια, δουλειές και επενδύσεις.Μόνο γυναίκες και άνδρες δεν υπόσχεται να στείλει στα κρεβάτια του λαού του.

Τι τους ζητάει ως αντάλλαγμα; Τα ελάχιστα. Κάποιες εξουσιοδοτήσεις τους προς τον ίδιον, ώστε να πληρωθεί η εφορία του καθενός από τα δικά του χρήματα. Ψήφο στο κίνημά του στις προσεχείς εκλογές. Προσχώρηση στην των "Ελλήνων Συνέλευσι" και απαγγελία εν χορώ του "Όρκου του Πολεμιστή", ο οποίος απευθύνεται στον θεό Δία και επικαλείται ως δύναμη το "κοσμικόν πυρ".

Είναι παράξενο που σε δεκάδες ελληνικές πόλεις ανοίγουν κάθε εβδομάδα γραφεία του Αρτέμη Σώρρα;Σας κάνει εντύπωση που -εκτός των απλών πολιτών- και εκλεγμένοι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης τάσσονται στο πλευρό του; Πως όταν τους επισημαίνεις ότι το Αμερικάνικο Υπουργείο Οικονομικών έχει από τριετίας χαρακτηρίσει τα περίφημα χρεόγραφα της Τράπεζας της Ανατολής -τα οποία ανεμίζει ο κύριος Σώρρας- προϊόντα απάτης και έχει συμβουλεύσει να παρέμβει εισαγγελέας, κοιτούν εσένα καχύποπτα;Ο Αρτέμης είναι άγγελος καλών. Έλληνας μέχρι το μεδούλι. Ενώ εσύ ένας προσκυνημένος νενέκος...

Στα μέσα του προπερασμένου αιώνα, ένας γηραλέος πρώην κρεοπώλης έφερε στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου την Πελοπόννησο. Ο Παππουλάκος -κατά κόσμον Χρήστος Παναγιωτόπουλος- όταν οι σωματικές του δυνάμεις δεν τού επέτρεπαν πλέον να χτυπάει τον μπαλτά στο κούτσουρο και να τεμαχίζει τα σφαχτά, άλλαξε επάγγελμα. Εκάρη, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, μοναχός κι άρχισε να γυρίζει στα χωριά και να κηρύττει την "αλήθεια του Χριστού".

Ο λόγος του ήταν φραγγέλιο. Μαστίγωνε ανελέητα το κατεστημένο της εποχής. Τους πλούσιους, τους πρωτευουσιάνους, τον "αιρετικό" ως ρωμαιοκαθολικής προέλευσης βασιλιά Όθωνα. Τα πλήθη παραληρούσαν στην εμφάνισή του. Ο Παππουλάκος έβγαζε ένα ευαγγέλιο και τους επεδύκνειε το τυπογραφικό λάθος που αποτελούσε το θεμέλιο της πίστης του: Από τη φράση "άγγελοι του Εωσφόρου" είχε εκ παραδρομής παραλειφθεί ένα έψιλον[...]

Η επανάσταση του Παππουλάκου, η πολιορκία της Αθήνας από τους πιστούς του, δεν αργούσε.Επιστρατεύτηκε μπροστά στον κίνδυνο ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, ο οποίος απέφυγε να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τις ορδές του ψευτοκαλόγερου. Τον συνέλαβε με δόλο και αντί να τον περάσει από δικαστήριο -γύρευε πόσα έκτροπα θα συνέβαιναν κατά τη δίκη του-, τον φυλάκισε σε ένα μοναστήρι στην Άνδρο. Μέχρι τον θάνατό του, προσκυνητές συνέρρεαν εκεί για να τον ασπαστούν.

Από τον Παππουλάκο μέχρι τον Αρτέμη Σώρρα πέντε γενιές δρόμος. Ή μάλλον σκυταλοδρομία, εφόσον μεσολάβησαν κάμποσοι ακόμα "από μηχανής θεοί" που έταζαν στα πλήθη υγεία, πλούτο ή παράδεισο.

Το 1976, ένας δικηγόρος ονόματι Γιώργος Καματερός άρχισε να διανέμει στις πλατείες με βυτιοφόρα ένα θαυματουργό νερό το οποίο γιάτρευε δήθεν τον καρκίνο. Η απήχησή του ήταν εξωφρενική. Ασθενείς διέκοπταν τις θεραπείες τους και άδειαζαν στα στομάχια τους κανάτια από το "ευλογημένο υγρό". Ο Καματερός είχε γίνει το πρόσωπο της ημέρας. Η μαζική υστερία διήρκεσε επί μήνες.Πόσο απελπισμένος πρέπει να είναι κάποιος για να προστρέχει στον Καματερό;Πόσο αφελής για να παίρνει στα σοβαρά τον Σώρρα;    

Τι απύθμενοι ωκεανοί άγνοιας, δεισιδαιμονίας, θαυματοληψίας κρύβονται κάτω από τη λεπτή κρούστα του ορθολογισμού που διέπει -υποτίθεται- τις δυτικές κοινωνίες;Διότι το φαινόμενο δεν είναι ασφαλώς ελληνικό. Η αμερικάνικη επικράτεια βρίθει από ιεροκήρυκες, οι οποίοι διδάσκουν μετά μουσικής σε ασφυκτικά γεμάτα στάδια. Λαϊκοί άγιοι, αυτόκλητοι σωτήρες, κεχρισμένοι ηγέτες ξεφυτρώνουν κάθε τόσο παντού.

Κατά ειρωνικό δε τρόπο, η καλπάζουσα τεχνολογία -η οποία στηρίζεται στην επιστήμη, σε ό,τι δηλαδή οι ίδιοι αποτάσσονται- τους υπηρετεί. Η τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δυναμώνουν τη φωνή τους. Διαδίδουν αστραπιαία τα φληναφήματά τους.Έως πρόσφατα, υπήρχε τουλάχιστον μία κόκκινη γραμμή: Οι πολίτες δεν ανέθεταν σε σαλούς τη διαχείριση των κοινών πραγμάτων.

Οι πολιτικοί στα δημοκρατικά καθεστώτα μπορεί να ήταν λαϊκιστές, ανακόλουθοι, διεφθαρμένοι, διατηρούσαν ωστόσο μιάν επίφαση σοβαρότητας. Συνομολογούσαν ότι η ζωή διέπεται από απαραβίαστους κανόνες. Τόσο από τον νόμο της βαρύτητας, όσο και από την αρχή pacta sunt servanda -οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται- στο ιδιωτικό, το δημόσιο και το διεθνές δίκαιο.Στις μέρες μας, κι αυτό το ύστατο μετερίζι μοιάζει έτοιμο να καταληφθεί από την παράνοια.

"Γιατί να μην ψηφίσω τον Σώρρα; Επειδή λέει ότι το χρέος είναι παράνομο, επαχθές και επονείδιστο; Το ίδιο ακριβώς δεν απέδειξε και η Επιτροπή Αλήθειας, που είχε συγκροτήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου προτού τη φάνε τα μεγάλα συμφέροντα;Επειδή διαβεβαιώνει πως το ελληνικό χρέος θα πληρωθεί από τις μετοχές της Banque d'Orient; Και ο Πάνος Καμμένος δεν ισχυριζόταν ότι το οικονομικό μας πρόβλημα θα το λύσουν οι υδρογονάνθρακες; Ή μήπως οι υδατάνθρακες;"

Όταν οι δημαγωγοί μεταμφιέζονται σε Παππουλάκοι για να κερδίσουν τους ψηφοφόρους, τότε οι αληθινοί Παππουλάκοι γίνονται ασυναγώνιστοι.   

Από τον Βασίλη Λεβέντη στον Αρτέμη Σώρρα, δυό στριψίματα της βίδας. Και από εκεί και πέρα το έρεβος».

                                      (Άρθρο του Χρ.Χωμενίδη από το capital.gr)

Ρήσεις...

 

Ειδήσεις...

Εκπλήξεις έκρυβε η φετινή ανακοίνωση των βάσεων. Από την πρώτη ανάλυση των αποτελεσμάτων, φαίνεται ότι τις πρώτες προτιμήσεις των φετινών υποψηφίων συγκέντρωσαν οι στρατιωτικές σχολές και τα τουριστικά και παραϊατρικά επαγγέλματα, ενώ από την άλλη, «γκρεμίστηκαν» οι παιδαγωγικές και οικονομικές σχολές. Η ανακοίνωση των βάσεων, όμως, κατέδειξε και κάποια παράδοξα.

Για να μπει φέτος ένας υποψήφιος σε κάποιο ΤΕΙ χρειαζόταν να γράψει απλά το... όνομά του. Και αυτό γιατί η βάση στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών της Κοζάνης ήταν στο 1,5, με τον πρώτο υποψήφιο να μπαίνει με 1.560 μόρια!

Για να μπει κάποιος, πάλι στο Πανεπιστήμιο χρειαζόταν να γράψει παραπάνω από 5. Και αυτό γιατί τη χαμηλότερη βάση στα πανεπιστήμια έχει το τμήμα Γεωγραφίας του πανεπιστημίου Αιγαίου με 5.941 μόρια.

Συνολικά, 117 τμήματα σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ θα δεχτούν υποψηφίους με βαθμολογίες κάτω από τη βάση. Εκ των οποίων τα 20 είναι Πανεπιστήμια και τα 97 ΤΕΙ.

Την ίδια ώρα όμως υπήρξε υποψήφιος που με σχεδόν 18.000 μόρια δεν εισήχθη σε κανένα τμήμα, καθώς είχε συμπληρώσει στο μηχανογραφικό του δελτίο μόνο Ιατρικές Σχολές!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

«Η εποχή του εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού του έχει τελειώσει και ίσως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν», υπογράμμισε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Χαρά Καφαντάρη, καλεσμένη στο Kontra.

Μιλώντας, σε τηλεοπτική εκπομπή, τόνισε ότι πρέπει να πάμε σε καινούργιες μορφές, όπως οι συνεταιριστικές μορφές, σε μια κοινωνική οικονομία με καινούργια υγιή βάση. «Πρέπει να βρούμε νέες μορφές συνεργατικότητας», είπε χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με την ίδια, «οι μικρομεσαίοι πρέπει να συνεταιρισθούν, να κάνουν μια επιχείρηση από κοινού. Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αρχίσει να καλλιεργείται», σημείωσε.Ερωτηθείσα για το πώς θα λειτουργήσει πρόσθεσε δε πως: «θα το δείτε όταν θα έρθει το νέο νομοσχέδιο που θα αφορά την κοινωνική.οικονομία».

 ----------------------------------------------------------------------------------

Moνιμοποιούνται χιλιάδες δημοτικοί υπάλληλοι με το επιχείρημα ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και σφού πέτυχαν τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου...

Σκιτσάροντας σε παλιά χαρτοκιβώτια...

 

                                                                                                                                    (Wenyi)

Κοινωνία χαμηλών προσδοκιών...

«Ο μεγάλος φόβος του Ευ. Βενιζέλου είναι ότι δημιουργείται μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών στην Ελλάδα. Το είπε ο ίδιος σε χθεσινή συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του «ΒΗΜΑ FM» και είτε ευθέως είτε έμμεσα απέδιδε με την επιχειρηματολογία του τις ευθύνες στη σημερινή κυβέρνηση. Δικαιολογημένα ασφαλώς σε μεγάλο βαθμό, αλλά και λίγο άδικα, γιατί το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Είναι παλιό, όσο και τα χρόνια ζωής του νεοελληνικού κράτους, αλλά επί κυβέρνησης Συρανέλ κορυφώθηκε και αποτελεί μη ομολογημένη επίσημη πολιτική πλέον. Αφενός, γιατί όλες οι αποφάσεις και οι ενέργειες σήμερα κατατείνουν στην ισοπέδωση προς τα κάτω και αφετέρου, γιατί η συντριπτική πλειονότητα των στελεχών της κυβέρνησης και των δύο κομμάτων που την αποτελούν, θεωρεί  τη  μετριότητα οροφή, αφού μέσα σ’  αυτήν  κινήθηκαν  πάντα και συνεχίζουν να κινούνται.

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, ο Ευ. Βενιζέλος θα πρέπει να παραδεχθεί –και σίγουρα δεν έχει λόγο να μην το κάνει– ότι ποτέ η αξιοκρατία δεν αποτελούσε βασικό γνώρισμα του νεοελληνικού κράτους. Ηταν και δυστυχώς παραμένει ένα κράτος που στήθηκε πάνω σε πελατειακές σχέσεις, κομματισμό, ρουσφετολογία, τοπικισμό και οικογενειοκρατία, γεγονός που αυτόματα σημαίνει ότι σε συλλογικό επίπεδο η ελληνική κοινωνία ήταν σχεδόν μόνιμα χαμηλών προσδοκιών. Ακόμη και η εκπαίδευση, ιδιαίτερα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, εξελίχθηκε σε μέσο βολέματος. Σε συλλογικό επίπεδο, όχι σε προσωπικό. Γιατί σε προσωπικό, ο μέσος Ελληνας προσδοκούσε το καλύτερο για τον εαυτό του και τα παιδιά του και αν δεν το έβρισκε, ή δεν πίστευε ότι θα το βρει, μετανάστευε. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με μία όμως πολύ μεγάλη διαφορά. Την Ελλάδα της κρίσης την εγκαταλείπουν οι άνθρωποι με προσόντα, άρα οι καλύτεροι αντικειμενικά και μένουν πίσω οι χαμηλότερων προσδοκιών!

Το ερώτημα για το ποιος ευθύνεται δεν θα απαντηθεί ποτέ με απόλυτη βεβαιότητα. Αν δηλαδή φταίει το πολιτικό σύστημα (άρα η πολιτική τάξη) ή η ελληνική κοινωνία γιατί αρκείται σε χαμηλές προσδοκίες. Ενδεχομένως, η πιο σωστή απάντηση είναι ότι πολιτικό σύστημα και κοινωνία συνδέονται άρρηκτα σε βάθος χρόνου και επομένως η ευθύνη μοιράζεται. Αυτό διαπιστώνεται κυρίως στον τομέα της εκπαίδευσης όπου στήθηκε ένα σύστημα το οποίο βόλευε τους πάντες, γονείς, μαθητές και φοιτητές, διδάσκοντες και διδασκόμενους, συνδικαλιστές, τοπικές κοινωνίες, ιδιοκτήτες δωματίων και διαμερισμάτων, σουβλατζήδες, καφετέριες, ακόμη και τα... ΚΤΕΛ. Ολοι κορόιδευαν εαυτούς και αλλήλους με βασικό ζητούμενο ένα οποιοδήποτε χαρτί για μία θέση στο Δημόσιο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι γνωρίζουν τόσο στη δημόσια εκπαίδευση όσο και στη δημόσια διοίκηση. Οταν μάλιστα στα παιδαγωγικά τμήματα μπαίνουν άνθρωποι με βαθμό κάτω από τη βάση, που κάποια στιγμή θα κληθούν να διδάξουν νέα παιδιά, μπορεί κανείς να φανταστεί το μέλλον.  Αλλά  κάτι  ανάλογο δεν συμβαίνει ήδη στα Γυμνάσια και στα Λύκεια;

Το συμπέρασμα είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί στις χαμηλές προσδοκίες. Οχι στο οικονομικό επίπεδο. Εκεί οι προσδοκίες της είναι υψηλές, χωρίς ωστόσο συχνά να συμβαδίζουν με προσόντα και δεξιότητες, ικανότητα και επιδόσεις, πειθαρχία, διαβαθμίσεις ευθυνών, παραγωγικότητα. Οι χαμηλές προσδοκίες αφορούν κυρίως την προσπάθεια που πρέπει να κάνει, τη διεκδίκηση δικαιωμάτων του πολίτη και ποιότητας ζωής, την εξασφάλιση πολιτισμένου περιβάλλοντος, την υποδοχή πολιτικής ρητορικής με ουσία και στοιχειώδη ρεαλισμό, την απαίτηση για υπηρεσίες που ανεβάζουν το επίπεδό της, την προστασία κοινών αγαθών, την αναγωγή της αριστείας σε ζητούμενο, την παραδοχή της αξιοκρατίας. Δυστυχώς, οι οιωνοί δεν είναι καλοί για το μέλλον. Η Ελλάδα δεν περνά απλά κρίση, βρίσκεται σε παρακμή και αν δεν γίνει ένα θαύμα, οι προσδοκίες της κοινωνίας θα πέσουν πιο χαμηλά».

                                     (Άρθρο του Αγγ.Στάγκου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)