Βελτιωμένη εικόνα...

Eντελώς διαφορετική εικόνα (προς το καλύτερο αυτή τη φορά) παρουσιάζει τελευταία ο παραλίμνιος πεζόδρομος-ποδηλατόδρομος προς Ανατολή- Κατσικά. Η Δημοτική Αρχή αποφάσισε επιτέλους να κόψει τα χόρτα που έκαναν έναν από τους πιο ωραίους πεζόδρομους της χώρας να μοιάζει με ζούγκλα.

Τι ωραία θα ήταν αν αποφάσιζαν να σώσουν και τα έρμα τα μάρμαρα με λίγη μαρμαρόκολλα ώστε να μην είναι στο έλεος των καιρικών συνθηκών  αλλά και κάθε ασυνείδητου που τα καταστρέφει. Αν επίσης τοποθετούσαν και κάνα δυο κάδους εκεί στο γήπεδο της Ανατολής που τα χύμα σκουπίδια όλο και αυξάνονται θα ήταν ακόμη καλύτερα…

Αν μάλιστα δενδροφύτευαν και την απέναντι πλευρά του δρόμου ώστε να γίνει μια ωραία αλέα με σκιά όλη την ημέρα, τότε θα έλεγε κανείς ότι ενδιαφέρονται πραγματικά να αφήσουν κάτι καλύτερο από αυτό που βρήκαν...

  

Επιστροφή στο παρελθόν...

Γέμισε η πόλη των Ιωαννίνων από αφίσες καλέσματα του ΚΚΕ  για  εορτασμό γεγονότων του Εμφυλίου.

Με τίτλο μάλιστα:   
«ΕΜΠΝΕΟΜΑΣΤΕ – ΔΙΔΑΣΚΟΜΑΣΤΕ – ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ»- "Δόξα και τιμή στους μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας"    

καλούν τους πολίτες σε συγκέντρωση στην πλατεία Δημαρχείου Ηγουμενίτσας.

Κι εμείς που νομίζαμε ότι οι γιορτές μίσους είχαν τελειώσει οριστικά...

Είναι περίεργο...

Εύθυμα και... σοβαρά

Οι ψηφοφόροι που δεν ξέρουν τι θέλουν...

«Παραβάν με ψηφοφόρους στην Ισπανία, την Κυριακή, στις επαναληπτικές βουλευτικές εκλογές, που όλα έδειχναν ότι δεν θα έβγαζαν αυτοδυναμία...

O «λαός» ψηφίζει για να τιμωρήσει κάποιους από κακεντρέχεια και μίσος και αυτοί που εισπράττουν την νίκη, δεν ξέρουν μετά να τη διαχειριστούν. Οπότε, ποια είναι η λογική των δημοψηφισμάτων ή και πολλών εκλογικών αναμετρήσεων, όταν δεν εξυπηρετούν την ίδια τη Δημοκρατία;

Η Δημοκρατία δεν είναι μόνο ένα πολίτευμα. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε  καταχρηστικά σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα και συνεχίζει ως σήμερα, από κεκτημένη ταχύτητα. Επίτηδες ασφαλώς, δεδομένης της ελαστικότητας που παρέχει στη χρήση της. Συνήθως αναφερόμαστε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά ας μην ξεχνάμε ότι και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα θεωρούσαν το σύστημά τους «δημοκρατικό» (Λαϊκή Δημοκρατία κτλ).

Εδώ όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα: το ένα είναι ότι το πολίτευμα που επέλεξαν οι Αγγλοσάξονες και επικράτησε σε όλο τον κόσμο, δεν είναι η «Αθηναϊκή Δημοκρατία» της Πόλης- Κράτους  αλλά το «Res Publica» της Ρώμης. Ένα σύστημα δηλαδή, που δεν θα διοικεί κοινότητες αλλά μάζες, στα πρότυπα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και το δεύτερο,  ότι η δημοκρατία είναι μία σειρά  πολιτικών πράξεων που δοκιμάζονται στον πολιτισμό της καθημερινότητας.

Εν τω μεταξύ, μετά το Brexit και το δικό μας περυσινό δημοψήφισμα, δίνεται αφορμή να προβληματιστούμε για τις δυνατότητες της πλειοψηφίας να ανταποκριθεί στις αρχές της Δημοκρατίας και να συμπλεύσει με την λειτουργικότητα του πολιτεύματος. Κι αυτό δεν το λέω επειδή δεν μου άρεσε το αποτέλεσμα αλλά γιατί η ίδια η πραγματικότητα δεν το ανέχεται. Στη δικιά μας περίπτωση, το «Όχι» έγινε «Ναι» και στην Βρετανία, άρχισαν ήδη οι τριγμοί οι οποίοι θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια, είτε στην διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου είτε στην «χειρουργική»  ανάκληση της απόφασης.

Τα συμπεράσματα είναι, λίγο πολύ, τα εξής: Πρώτον ότι ο «λαός» ψηφίζει για να τιμωρήσει κάποιους από κακεντρέχεια και μίσος και δεύτερον, αυτοί που εισπράττουν την νίκη του αποτελέσματος, δεν ξέρουν μετά να το διαχειριστούν. Οπότε, ποια είναι η λογική των δημοψηφισμάτων ή και πολλών εκλογικών αναμετρήσεων, όταν δεν εξυπηρετούν την ίδια τη Δημοκρατία;Ομολογουμένως, εδώ κάτι δεν πάει καλά. Είναι φανερό ότι η αστική δημοκρατία και οι διαδικασίες της βρίσκονται σε μεγάλη κρίση.

Τι συμβαίνει λοιπόν, με τις μεγάλες μάζες των «θυμωμένων» πολιτών που συνεχώς λένε «Όχι» σε κάτι; To βέβαιο είναι πως κατευθύνονται από δυνάμεις λαϊκισμού οι οποίες εκμεταλλεύονται την κατάστασή τους. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μείγμα κοινωνικών τάξεων που διαμορφώθηκε από τις  αξίες του life-style και ταυτόχρονα, ενός ιδιότυπου φονταμενταλισμού. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν παίζει κανένα ρόλο η λογική αποτίμηση της πραγματικότητας –η βασικότερη αρχή της γνήσια δημοκρατίας- αλλά το θυμικό που καθοδηγείται κυρίως, από τον μεσσιανισμό και τον πολύμορφο λαϊκισμό.

Και ο Τσίπρας στην Ελλάδα και ο Φάρατζ στην Βρετανία, απευθύνονται στους ίδιους ανθρώπους. Μπορεί να αλλάζουν οι ηλικίες και τα ενδιαφέροντα αλλά πρόκειται περίπου για το ίδιο «ζυμάρι» κάποιας επιβεβλημένης ιδεολογίας που κινείται μεταξύ εθνολαϊκισμού και «ναρκισσισμού».

Και στην Ελλάδα και στην Βρετανία και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο –εξαιρούνται μόνο αναπτυγμένες κοινότητες στην Αυστραλία, στην Σκανδιναβία και στην Ελβετία- , συμβαίνει περίπου το ίδιο: Οι μεγάλες μάζες που πριν από δεκαετίες είχαν την αίσθηση της κριτικής τους αδυναμίας, λόγω πολιτικής «αμάθειας», τώρα «ξεσάλωσαν». Ο καταναλωτισμός, το life-style και η ημιμάθεια που προκάλεσε η ασύδοτη  κοινωνία της  πληροφορίας, τους καθιστούν πλέον εύκολη βορά στις βουλιμικές διαθέσεις των λαϊκιστών.

Και ο Τσίπρας στην Ελλάδα και ο Φάρατζ στην Βρετανία, απευθύνονται στους ίδιους ανθρώπους. Μπορεί να αλλάζουν οι ηλικίες και τα ενδιαφέροντα αλλά πρόκειται περίπου για το ίδιο «ζυμάρι» κάποιας επιβεβλημένης ιδεολογίας που κινείται μεταξύ εθνολαϊκισμού και «ναρκισσισμού». Στην Βρετανία οι ηλικιωμένοι αναπολούν την αίγλη της βρετανικής μοναδικότητας και στην Ελλάδα, οι νέοι αρκούνται στην ικανοποίηση της αντίδρασης στο κομματικό σύστημα.

Και τι θα γίνει από δω και πέρα; Όλα πλέον τα πολιτικά «λαμόγια» της Ευρώπης ζητούν δημοψηφίσματα και ο Τραμπ στην Αμερική, προελαύνει – μπορεί να μην εκλεγεί αλλά το κακό έγινε. Ο «λαός» θα «μιλάει» αλλά μετά η «φωνή» του θα γίνεται κλάμα; Θα ενδώσουμε σε ένα ατέρμονο κωμικοτραγικό παιχνίδι εκτόνωσης των μαζών που θα εξέλεγαν τον πρώτο «ροκ σταρ», τιμωρώντας τους πολιτικούς που δεν τους έκαναν όλα τα χατίρια;

Το κρυφό μικρόβιο της καταναλωτικής κοινωνίας, ο ατομικισμός, φαίνεται να μολύνει τον δυτικό κόσμο, διαβρώνοντας την δημοκρατία. Χωρίς την ευθύνη του πολίτη, χωρίς αντίληψη των συνεπειών από την ψήφο του, θα οδηγηθούμε κάποτε στο απόλυτο χάος.

Αν δεν προσέξουμε, αν δεν εκσυγχρονίσουμε την αστική δημοκρατία, στο τέλος θα καταλήξουμε να διεκδικούμε το δικό μας «ατομικό» κράτος, στο δικό μας δωμάτιο, με σημαία την προσωπική  μας πετσέτα …»

                                           (Άρθρο του Α.Ζαμπόύκα από το protagon.gr)

Ρήσεις...

Ο αλάνθαστος...λαός

«Eίναι δυνατόν ένας λαός να κάνει λάθος; Για πολλά χρόνια, ουσιαστικά μέχρι τη χρεοκοπία του 2010, ακούγαμε σχεδόν από παντού στην Ελλάδα ότι ο λαός κατέχει ένα αλάνθαστο κριτήριο, το οποίο τον οδηγεί να παίρνει πάντα τις σωστές αποφάσεις.

Αρκετοί αντιλαμβάνονται το λαό σαν κάτι ενιαίο και αδιαίρετο. Δε θέλουν να βλέπουν την αυτονόητη διαίρεση της κοινωνίας σε υποσύνολα: ταξικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά. Τα υποσύνολα αυτά έχουν συχνά διαφορετικές θέσεις και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Η δημοκρατία είναι ένας τρόπος διαχείρισης και ειρηνικής αντιμετώπισης των αντιθέσεων αυτών.

Τις διαφορές αυτές επιχειρούν να αγνοήσουν εκείνοι που φτιάχνουν την κατασκευή του ενός και αδιαίρετου λαού. Ο λαός αυτός υποτίθεται είναι αγνός και αμόλυντος, σε αντίθεση με τις διεφθαρμένες και προδοτικές ελίτ που τον καταδυναστεύουν. Αυτά, τα τόσο γνωστά στους Έλληνες, μας θύμισε ο Φάραντζ στην επινίκια δήλωσή του την επαύριο του βρετανικού δημοψηφίσματος.

Στο δικό μας λαό αποδόθηκαν υπερβατικές δυνατότητες και ιδιότητες φυσικού προσώπου, όπως οι θεότητες που είχαν χαρακτηριστικά ανθρώπων. Ο λαός άρχισε να υμνείται σαν ένας νέος θεός. Στις συναυλίες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, που συγκλόνιζαν τα στάδια, η λέξη θεός στους στίχους των τραγουδιών αντικαταστήθηκε με τη λέξη λαός: «για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι και δόξα το λαό». Λίγο αργότερα ο Γιάννης Μαρκόπουλος συνέθεσε το τραγούδι «Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου» σε στίχους του Μιχάλη Σταυρακάκη: Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου,σκύβω το κεφάλι στα μαρτύριά σουκαι θαυμάζω λαέ μου τα έργα σου...

Αυτός ο καθαγιασμένος λαός έχει κι άλλες θεϊκές ιδιότητες. Είναι παντοδύναμος. Με την παντοδυναμία του αυτή μπορεί να κατορθώσει τα πάντα. Να διώξει τους κατακτητές, να ρίξει τη χούντα, να κάνει τις αγορές να χορεύουν στα νταούλια που εκείνος θα βαράει. Παντοδύναμος και, όπως είπαμε, αλάθητος. Και από πού εκπορεύονται όλες αυτές του οι μυθικές δυνατότητες; Μα από τον ίδιο το λαό.

Ο λαός κατέχει την αλήθεια για τα πάντα. Ακόμη και σε επιστημονικά ζητήματα η λαϊκή παράδοση ήξερε το σωστό πολύ πριν το ανακαλύψει η επιστήμη. Ο ελληνικός λαός ήξερε πάντα να τρέφεται σωστά, ισχυρίζονται πολλοί, επικαλούμενοι τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις για τα οφέλη της μεσογειακής διατροφής. Όμως οι άνθρωποι παλιότερα έτρωγαν ό,τι έβγαζε ο τόπος τους. Έτσι στην Κρήτη μπορεί να είχαν το λάδι, αλλά στο Μέτσοβο χρησιμοποιούσαν τα ζωικά λίπη. Και δεν μπορούμε να πούμε ότι οι Κρητικοί είχαν κάποια σοφία που έλειπε από τους Μετσοβίτες.

Παρατηρώντας τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, βλέπουμε ανθρώπους κάθε άλλο παρά αλάνθαστους. Οι πιο πολλοί να διαμορφώνουν πρόχειρα τις απόψεις τους και τις αλλάζουν με μεγάλη ευκολία, ενώ συχνά καταλήγουν σε αντιφατικές θέσεις. Αυτοί που ως μονάδες βρίσκονται τόσο κοντά στο λάθος και την επιπολαιότητα, ξαφνικά γίνονται αλάνθαστοι αν λογαριαστούν όλοι μαζί και γίνουν λαός.

Οι ίδιοι που θεωρούν το λαό παντοδύναμο και αλάνθαστο, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά τον χαρακτηρίζουν θύμα. Και το ερώτημα είναι πώς αυτός ο τόσο δυνατός λαός που επιπλέον διαθέτει και το αλάνθαστο κριτήριο γίνεται τόσο εύκολα θύμα. Εκτός εάν τα θεϊκά του προτερήματα ισχύουν μόνο για τις καλές περιστάσεις.Αντί της λέξης λαός που εκφράζει κάτι το ενιαίο και αδιαίρετο θα ήταν προτιμότερο να χρησιμοποιούμε την λέξη πολίτες. Ο πληθυντικός αριθμός αποδίδει τον πλουραλισμό των διαφορετικών αντιλήψεων που υπάρχουν και είναι συστατικό της Δημοκρατίας.

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι πολίτες πολλές φορές πήραν εντελώς λάθος αποφάσεις, τα αποτελέσματα ήταν τραγικά και οι ίδιοι πλήρωσαν το κόστος των αποφάσεών τους. Η γνώμη των πολλών μπορεί να είναι σωστή μπορεί να είναι και λάθος. Η δημοκρατία στηρίζεται στη γνώμη των πολλών, όχι επειδή είναι αλάνθαστοι, αλλά γιατί ιστορικά αποδείχτηκε ότι αυτός είναι ο σωστότερος τρόπος να λαμβάνονται αποφάσεις –όλοι οι υπόλοιποι προέκυψαν ασύγκριτα χειρότεροι– και να διορθώνονται προηγούμενα λάθη.

Συνεχώς επιβεβαιώνονται οι δύο γνωστές φράσεις του Τσόρτσιλ ότι το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον τη Δημοκρατίας είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με τον μέσο ψηφοφόρο, αλλά και ότι η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, εξαιρουμένων όλων των άλλων.

Η μεταφορά της ευθύνης στους πολίτες είναι το μεγάλο προτέρημα της Δημοκρατίας, αλλά και το αδύναμο σημείο της. Οι πολίτες μπορεί να χειραγωγηθούν από δημαγωγούς που τους κολακεύουν και τους υπόσχονται ανώδυνες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Η Δημοκρατία είναι ένα ευαίσθητο και εύθραυστο πολίτευμα και απαιτεί ώριμους πολίτες, ικανούς να διακρίνουν και να απορρίψουν τη δημαγωγία».

                                     (Άρθρο του Σπ.Βλέτσα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)