Κατάλαβε κανείς;

«Κατάλαβε κανείς τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Θεωρητικά το Ταμείο είναι στρατηγικός του σύμμαχος στο θέμα του χρέους, καθώς επιμένει εξ αρχής στη διαγραφή του.

Παρένθεση. Μιλάει βέβαια για το χρέος των Ευρωπαίων, καθώς το δικό του δεν μπορεί να διαγραφεί, λόγω του Καταστατικού του. Αλλά Καταστατικά έχουν και οι ευρωπαϊκές χώρες που δανείζουν την Ελλάδα. Συνεπώς δεν μπορούν οι κυβερνήσεις της να εμφανιστούν στα Κοινοβούλια τους και να ζητήσουν έγκριση διαγραφής δανείων. Ούτε να δικαιολογήσουν στην κοινή γνώμη τους απώλεια χρημάτων που προέρχονται από τους φόρους τους. Κλείνει η παρένθεση.

Το Ταμείο λοιπόν θεωρεί ότι με το χρέος στο σημερινό ύψος, ονομαστικά και σε σχέση με το ΑΕΠ, ούτε δημοσιονομική σταθερότητα, ούτε αναπτυξιακή ανόρθωση μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα. Αυτό είναι το καλό για την κυβέρνηση. Το κακό είναι ότι οι Δουνουτούδες ζητούν κι ένα πακέτο μέτρων τα οποία η κυβέρνηση είτε δεν θέλει να αποδεχθεί, είτε δεν μπορεί να περάσει από τη Βουλή -παρ' ό,τι δεν είναι φορολογικά. Αντίθετα, το ΔΝΤ λέει: όχι άλλους φόρους. Εκτός από περικοπή χρέους, συστήνει και περικοπή δαπανών.

Εν πάση περιπτώσει ως τώρα η κυβέρνηση δέχθηκε την παραμονή του ΔΝΤ στην Ελλάδα όχι μόνο γιατί αυτή είναι η θέση των Ευρωπαίων, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί να βρει από αλλού τα ποσά των δανείων που προέρχονται από το Ταμείο. Τι είναι αυτό που κάνει τον Πρωθυπουργό να αθετεί την υπογραφή του –στο Μνημόνιο του Ιουλίου- και να κλιμακώνει την κρίση στις σχέσεις του με την Λαγκάρντ; Είναι πολιτική αδυναμία να υλοποιήσει όσα ανάλαβε, είναι ιδεολογική αγκύλωση, ή εκλογικός τακτικισμός;

Ό,τι και αν είναι και όπου και αν καταλήξει –και μπορεί να καταλήξει ακόμη και στα χειρότερα– η ζημιά που υπέστη η κυβέρνηση από τη σκηνοθεσία της κρίσης με το ΔΝΤ, που οργάνωσε η ίδια, είναι ανεπανόρθωτη. Όταν η επικεφαλής του ΔΝΤ υπαινίσσεται –και οι Ευρωπαίοι συντάσσονται μαζί της– ότι η κυβέρνηση συζητάει μαζί τους με τη συνδρομή... κοριών, εκ των πραγμάτων περιέρχεται σε δεινή θέση απέναντι σε κάθε συνομιλητή της.

Ότι ο Τσίπρας αντί θα επιδιώξει την εκτόνωση κλιμακώνει τη φραστική αντιπαράθεση με το ΔΝΤ και την επικεφαλής του προσωπικά μόνο ένα μπορεί να υποδηλώνει: απώλεια ελέγχου.

Η κυβέρνηση προσπαθώντας να διαμορφώσει κλίμα έντασης –ως άλλοθι, είτε για να περάσει από τους βουλευτές της την αξιολόγηση, είτε για να προκηρύξει εκλογές ρισκάροντας, ή... επιδιώκοντας, να βρεθεί εκτός εξουσίας– έχασε και τα αυγά και τα καλάθια.  Και ο Πρωθυπουργός ακολουθεί αυτό που έλεγε για τον Βοναπάρτη, ο Άγγλος ιστορικός Άλαν Τέηλορ:

 "Από τα λάθη του παρελθόντος, έμαθε πώς να κάνει νέα λάθη".

                               (Άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου από το capital.gr)