Οι ευθύνες...

«Μετά τα δραματικά γεγονότα του περασμένου Ιουλίου, όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας εκβιάστηκε από τους εταίρους της χώρας και αποδέχθηκε τα τελεσίγραφά τους, μου πέρασε από το μυαλό ότι όταν με το… καλό ο Αλέξης Τσίπρας ολοκληρώσει τη θητεία του στην εξουσία, θα μας αναγκάσει να ξεχάσουμε τον τραγικό Γεώργιο Παπανδρέου.

Ως γνωστόν, ο ελληνικός λαός δεν απαξίωσε άλλον πολιτικό ηγέτη όσο τον πρώην πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος καταβαράθρωσε τη χώρα και το κόμμα του διότι δεν διαχειρίστηκε την κρίση που έσκασε στα χέρια του με ευθύνη του Κώστα Καταμανλή. Για το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ολίγο μας ενδιαφέρει, αλλά για τη χώρα μάς νοιάζει και μας κόφτει… Και ο υιός Παπανδρέου μαζί με τον Κώστα Καραμανλή και τον Κώστα Σημίτη θα παραμείνουν για πάντα στην Ιστορία ως οι μοιραίοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας.

Βλέποντας την Τρίτη τη συνάδελφο Σία Κοσιώνη να «βομβαρδίζει» με ερωτήσεις τον κ. Παπανδρέου και αυτόν απεγνωσμένα να ψελλίζει δικαιολογίες, το μυαλό μου πήγε ξανά στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος αγωνιω­δώς αναζητεί τρόπους να αποφύγει να λάβει τα μέτρα, που σίγουρα θα καταστρέψουν τον ίδιο και το κόμμα του -και αυτό δεν μας ενοχλεί καθόλου-, αλλά θα δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα στον λαό. Για τα νέα μέτρα φέρει αποκλειστικά την ευθύνη ο ίδιος.

Τότε, ο κ. Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο, διότι θα φαινόταν ότι οι κακοί ξένοι μάς επιβάλλουν τα μέτρα, και έτσι θα σωζόταν το ΠΑΣΟΚ. Μόνο ένας ανόητος θα μπορούσε να σκεφθεί κάτι τέτοιο, και οι γύρω του που τον συμβού­λευσαν πρόσφεραν κάκιστη υπηρεσία στον ίδιο και στην Ελλάδα. Διότι εάν είχε την τόλμη να λάβει τα αναγκαία μέτρα στο τέλος του 2009, τώρα θα τον δοξάζαμε. Αντίθετα, το όνομά του και μόνο προκαλεί οργή στη συντριπτική πλειονότητα του λαού.

Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί οδήγησαν τη χώρα σε μονόδρομο που καταλήγει σε αδιέξοδο. Αυτή την πραγματικότητα δεν την αποδέχθηκε ποτέ ο σημερινός πρωθυπουργός και ήταν το μεγάλο του λάθος. Επίσης δεν ανέλυσε σωστά τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τους αμαρτωλούς του Βερολίνου. Στην (δήθεν) Ενωμένη Ευρώπη η λέξη αλληλεγγύη εξαφανίστηκε και τα πάντα ορίζουν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι και οι μιμητές τού πολύ κακού καπιταλισμού».

                                                 (Άρθρο του Μ. Ιγνατίου από το "ΕΘΝΟΣ")