Ευχές...

Αίσιον και ευτυχές τον νέον έτος...

Έκτακτη είδηση...

Όσοι κέρδισαν το φλουρί της πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιτας , καλούνται να απογραφούν μέχρι την 31-1-2014 και να συμπληρώσουν το έντυπο ΕΦ (φλουρί), ώστε να φορολογηθούν. 

Ο συντελεστής φόρου θα είναι ανάλογος με: α) το μέγεθος της βασιλόπιτας, β) τα κομμάτια της βασιλόπιτας γ) το κόστος της βασιλόπιτας.

 Για περιπτώσεις που αφορούν σπιτικές βασιλόπιτες, απαιτείται Ε1 και Ε9 

                                                            Εκ του Υπουργείου...

Άγιος Βασίλης έρχεται...

Το έθιμο της βασιλόπιτας...

Το έθιμο της βασιλόπιτας είναι πολύ παλαιό και προέρχεται από εκείνο το τελούμενο στην αρχαία ελληνική εορτή των «Κρονίων» (και αργότερα των ρωμαϊκών Σατουρναλίων) που παρέλαβαν οι Φράγκοι. Από τον Μέγα Βασίλειο προήλθε η συνήθεια της τοποθέτησης νομίσματος μέσα στην πίτα και της ανακήρυξης ως «Βασιλιά της βραδιάς» αυτού που το έβρισκε. 

Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε η Καισάρεια της Καππαδοκίας όπου επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος κινδύνευσε να λεηλατηθεί από ΄τον Έπαρχο της περιοχής. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως "λύτρα" στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, η πόλη γλύτωσε την καταστροφή. 

Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. 

Το ξεφορτώθηκε το δώρο...

                                                                                        (του Ηλία Μακρή από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

Χρώματα...

Δεν κάνει για τίποτα, βάλτε τον κάπου...

"Δεν κάνει για τίποτα βάλτε τον κάπου"- έγραφε ένα σημείωμα που διαβιβάστηκε με φαξ στα χέρια των υπευθύνων της «Αττικό μετρό» από το ιδιαίτερο γραφείο του τότε υπουργού Γ. Σουφλιά. Το καλοκαίρι του 2009 επιβλήθηκαν στον οργανισμό 285 τέτοιες προσλήψεις για τις οποίες οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης έκριναν ότι είναι παντελώς παράνομες αφού η συντριπτική πλειοψηφία όσων προσελήφθησαν γνώριζαν απλά τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Οι συμβάσεις των εργαζομένων αυτών δεν ανανεώθηκαν ενώ ασκήθηκαν διώξεις κατά της εταιρείας του μετρό για αυτές τις προσλήψεις.

Κι όμως, προχθές η Βουλή με τροπολογία στο νομοσχέδιο για το παρατηρητήριο για την άνοια -τι ωραία παραβολή- αποφάσισε ομόφωνα να ανοίξει την πόρτα για την επαναπρόσληψή τους. Μία πρώτη τροπολογία είχε απορριφθεί από τον αρμόδιο υπουργό Μιχάλη Χρυσοχοΐδη που γνώριζε πολύ καλά την ιστορία της αλλά φαίνεται ότι το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, δεν άντεξε σε τόση γοητεία μιας βαθιά παλαιοκομματικής λογικής, αυτής που έριξε τη «χώρα έξω». Θα έλεγε κάποιος ότι αν θέλουν να σώσουν τη χώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, με αυτά τα μυαλά καλύτερα να χαθεί αυτή η χώρα. Δεν έχει κανένα νόημα η σωτηρία της στον σημερινό κόσμο. Θα έλεγε. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφιζε την τροπολογία. Εις δόξαν των εργαζομένων, φυσικά..."

                                                      
                               (Άρθρο του Τ.Τέλογλου από το protagon. gr)

Μαγεία...

Ένας σερ έφυγε...

"Στον πέμπτο όροφο της οδού Κολοκοτρώνη 8, ένας άνθρωπος-μύθος πίσω από ένα μεγάλο γραφείο, γεμάτο χαρτιά, εφημερίδες, βιβλία και ένα τασάκι απ' όπου ξεχειλίζουν τ' αποτσίγαρα. Εγώ, ένας νεαρός ακόμα δημοσιογράφος στέκομαι αμήχανα απέναντί του. Μ' έχει φωνάξει να δουλέψω στην Ελευθεροτυπία, μια εφημερίδα στην οποία ήθελαν να εργάζονται 9 στους 10 δημοσιογράφους. Όχι γιατί έδινε φοβερούς μισθούς, ούτε επειδή σ' εκείνο το κτίριο υπήρχαν περίσσιες ανέσεις. Κανένα από αυτά δεν συνέβαινε.

Η αιτία που έκανε την πλειονότητα των ανθρώπων του τύπου να θέλουν να εργαστούν σ' εκείνο το «μαγαζί», ήταν πολύ πιο σημαντική. Οι συντάκτες, είχαν την απόλυτη ελευθερία να γράφουν ό,τι νομίζουν χωρίς να έχουν τον κίνδυνο να λογοκριθεί το κείμενό τους. Και αυτό, για εκείνη την εποχή (δεκαετία '80), ήταν μοναδικό. Όταν άφηνες ένα χειρόγραφο, ήξερες ότι θα δημοσιευτεί, ακόμα και αν όσα αναφερόντουσαν σ' αυτό, ήταν κόντρα στην πολιτική γραμμή της εφημερίδας. Και πιστέψτε με, αυτό δεν ήταν (και μάλλον ακόμα δεν είναι), κάτι αυτονόητο για τα Ελληνικά μεσα ενημέρωσης.

Υπήρχε πάντα η πιθανότητα να συναντήσεις δίπλα από το κείμενό σου ένα άλλο με εντελώς διαφορετική πολιτική προσέγγιση, και αυτό ακριβώς ήταν και το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της εφημερίδας. Πολλές και διαφορετικές απόψεις η μια πλάι στην άλλη. Και ο αναγνώστης, είχε να κρίνει ποια αλήθεια του ταίριαζε. Ένα πράγμα μόνο δεν δεχόταν να καταγράφει στις στήλες της. Αναφορές θετικές για τον φασισμό και την βασιλεία. Ολα τα υπόλοιπα, τα έβρισκες στις σελίδες της πρωτοποριακής για την εποχή της εφημερίδα, η οποία σε μεγάλο βαθμό, επηρέασε και τις πολιτικές εξελίξεις μεταπολιτευτικά.

Ένας απο τους ανθρώπους που είχε παίξει καθοριστικό ρόλο για να δημιουργηθεί αυτή η εφημερίδα, ηταν ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ο άνθρωπος που ανήμερα Χριστουγέννων έφυγε απο την ζωή.  Ο άνθρωπος που εκείνο το απόγευμα στο γραφείο του στην οδό Κολοκοτρώνη, μου έδωσε την ευκαιρία να νοιώσω στιγμές σχεδόν απόλυτης ελευθερίας στα γραπτά μου. Ο Σερ, οπως τον φωνάζαμε..."

                        (Άρθρο του Γ.Παντελάκη από το protagon.gr)

'Ασε εμένα που ξέρω...

                                                                     (του Ηλία Μακρή από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

Μια αργή διαδικασία...

"Τι γίνεται λοιπόν όταν μια ολόκληρη κοινωνία συμπεριφέρεται σαν μαγεμένη από το κενό, κοινώς γοητευμένη από την ίδια την ιδέα της καταστροφής της; Το πρώτο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συμφωνήσουμε, ή εν πάση περιπτώσει, να αναλογιστούμε πως το κενό και η καταστροφή δεν είναι υπόθεση μιας στιγμής ή μιας ημέρας. Δεν είναι σεισμός, ούτε έκρηξη ηφαιστείου. Είναι μια αργή, μακρόσυρτη διαδικασία, ένας καρκίνος ο οποίος δουλεύει εδώ και χρόνια μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, έχει εγκατασταθεί, έχει δημιουργήσει τις μεταστάσεις του και απλώς κάποια στιγμή τα συμπτώματα θα επιδεινωθούν ώσπου να εξαντλήσει την ζωή. Είναι μια κατηγορία πολιτικώς σκεπτόμενων συμπολιτών μας οι οποίοι, αν και δεν πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα λύσει κανένα από τα προβλήματα που υπάρχουν, επιθυμούν να αναλάβει τη διαχείρισή τους για να αποδειχθεί επιτέλους η ανικανότητά του και να τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις: να φτάσουν οι σχέσεις μας με την υπόλοιπη Ευρώπη στο ναδίρ και να δούμε τι θα γίνει, κοινώς να αποδεχθούμε τον ρόλο του πειραματόζωου. Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι, οι αμετανόητοι λυρικοί της Αριστεράς, οι οποίοι ονειρεύονται μια σοσιαλιστική Ελλάδα, κάτι σαν τη Βενεζουέλα της Μεσογείου, παραγνωρίζοντας, μάλλον λόγω ελλιπούς παιδείας πως η Ελλάδα όσο υπάρχει, και από την ημέρα που είδε το φως του σύγχρονου κόσμου ως κράτος είναι δεμένη με τη μοίρα της υπόλοιπης Ευρώπης - για καλό και για κακό. Αυτοί όμως δεν αποτελούν πρόβλημα, διότι μ’ αυτούς ούτως ή άλλως δεν μπορείς να συνομιλήσεις.

Αν καταφέρουμε να πέσουμε επιτέλους στο κενό, αυτό δεν θα γίνει εξαιτίας των αλλοπρόσαλλων μαθητευόμενων μάγων της Αριστεράς. Αυτοί απλώς θα ολοκληρώσουν μια πολιτική την οποία προσπάθησαν να εφαρμόσουν οι μαθητευόμενοι μάγοι των παρ’ ημίν φιλοευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, των δυνάμεων του κέντρου, δεξιάς και αριστεράς, της συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ασκήσουν μια πολιτική την οποία βάφτισαν ευρωπαϊκή, ήταν όμως δέσμια της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Ποια είναι η ελληνική ιδιαιτερότητα; Μπορεί αυτά τα χρόνια να σώσαμε το ευρώ, εκπαίδευση όμως δεν φτιάξαμε, την ανάπηρη διοίκηση την αποτελειώσαμε, τα πανεπιστήμια τα γεμίσαμε απορρίμματα, όλοι δηλώνουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη γιατί κανείς δεν την εμπιστεύεται και τρεις μέρες πριν προκηρυχθούν εκλογές κατατίθενται 150 τροπολογίες στη Βουλή εκ των οποίων οι περισσότερες είναι φωτογραφικές.

Στα όρια του δυτικού κόσμου με μια περιοχή του κόσμου που σπαράσσεται από τη βαρβαρότητα της τζιχάντ, ενός δολοφονικού Ισλάμ το οποίο μισεί τη δημοκρατία και ό,τι αυτή συνεπάγεται, η Ελλάδα οφείλει να θυμάται πως οι αξίες της δημοκρατίας δεν είναι δεδομένες. Οι συμμορίες της λίθινης εποχής, οι ροπαλοφόροι βάρβαροι της Χρυσής Αυγής ζουν ανάμεσά μας."

(Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

Χριστούγεννα στην Ευρώπη...

 

Αθήνα 1960...

Εξαγορά μέσω... facebook;

"Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η υπόθεση Χαϊκάλη-Αποστολόπουλου είπα ξεκάθαρα την άποψή μου: ότι και αυτή, όπως και η υπόθεση της  βουλευτίνας Ξουλίδου, εντάσσεται στην προσπάθεια του Καμένου να επιζήσει πολιτικά.
Δεν έκρινα την υπόθεση στο ποινικό της μέρος, τονίζοντας ότι οι εισαγγελείς θα αποφανθούν τι έγινε, αν έγινε κάτι. Και αυτό προκάλεσε το εύλογο ερώτημα αναγνωστών «γιατί δεν περιμένεις τη δικαστική κρίση».

Η εισαγγελική αρχή αποφάνθηκε, κρίνοντας ότι η υπόθεση δεν έχει ποινική διάσταση. 'Οπως δεν ασχολήθηκα με το ποινικό μέρος πριν αποφανθεί ο αρμόδιος εισαγγελέας, δεν θα ασχοληθώ ούτε τώρα που αποφάνθηκε. Αυτός έχει όλο το υλικό, έτσι έκρινε. Ας βγουν νομικοί (καθηγητές πανεπιστημίου, δικηγόροι και άλλα πρόσωπα με γνώση και κρίση) να τον αντικρούσουν.Όμως, όποιος στοιχειωδώς σέβεται τη νοημοσύνη του δεν θα μπορούσε από την αρχή να πάρει αυτήν την υπόθεση ως «απόπειρα δωροδοκίας». 

Πρώτον, διότι οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης ήταν παλιοί γνώριμοι και είχαν προσωπικά νταραβέρια, κατ’ ομολογίαν και των δύο. 
Δεύτερον, τι είδους απόπειρα δωροδοκίας ήταν αυτή, την οποία καταγράφουν με εικόνα και ήχο και οι δύο συμμετέχοντες, κατ’ ομολογίαν και των δύο; 
Τρίτον, πώς γίνεται ένας «αντιμνημονιακός» νταραβεριτζής (Αποστολόπουλος), σύμβουλος μέχρι πρότινος του Καμμένου, να αποπειραθεί να «δωροδοκήσει» έναν, επίσης «αντιμνημονιακό», βουλευτή του Καμμένου (Χαϊκάλης); Αντέχει σε κάποια λογική;

Συνδυάζοντας τα τρία αυτά στοιχεία, εύκολα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι σε ένα προσωπικό νταραβέρι δόθηκε άλλη διάσταση, για καθαρά πολιτικούς λόγους. Ο Καμμένος προσπαθεί να στήσει ένα σκηνικό «διώξεων» και «εξαγορών» με «θύμα» το κόμμα του, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποτρέψει το μοιραίο: οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κόμμα του κινδυνεύει να εξαφανιστεί κοινοβουλευτικά και ο ίδιος να περιπέσει στην αφάνεια.

Τη μια εμφανίζεται η υπόθεση με την βουλευτίνα Ξουλίδου, την οποία αποπειράθηκαν να «δωροδοκήσουν» μέσω... facebook! Την άλλη έχουμε την παράσταση Χαϊκάλη. Και δεν ξέρουμε αν προλαβαίνουν να σκαρφιστούν κάτι άλλο, καθώς οι εκλογές πλησιάζουν.

Το χειρότερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσαν αμέσως να υιοθετήσουν τις καταγγελίες. Και εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα. Οσο κι αν επιθυμούν διακαώς να είναι στη Βουλή το κόμμα του Καμμένου, για να έχουν κάποιον κυβερνητικό σύμμαχο, η άκριτη αποδοχή ισχυρισμών και η υιοθέτηση καταγγελιών, που προέρχονται από μη σοβαρά πρόσωπα, δεν προσθέτει τίποτα στην δική τους αξιοπιστία και σοβαρότητα.

Είναι καιρός να ξανασκεφθούν ότι η  συμπόρευση ενός κόμματος της Αριστεράς με ένα κόμμα-θίασο της «ψεκασμένης» Δεξιάς, που χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να διασωθεί, προεκλογικά μπορεί να καταντάει κωμωδία. Όμως, αν καταλήξει σε κυβερνητική συμμαχία, μετά τις εκλογές, θα προσλάβει στοιχεία τραγωδίας.

                                         (Απόσπασμα άρθρου του Γ. Καρελιά  από το protagon. gr)"

Κρύοοο...

Το πιο κρύο κατοικήσιμο χωριό στον πλανήτη (-50 βαθμοί Κελσίου) λέγεται Οymyakon  και βρίσκεται στη Ρωσία...

Πού θα τα βρούμε;

"Μέχρι τις 30 Μαρτίου, το κράτος χρειάζεται τριάντα δισ. μαζί με τα ομόλογα που πρέπει να αποπληρώσουμε στα τέλη Μαρτίου. Πού θα βρεθούν; Απο την ευρωζώνη αποκλείεται, αν η κυβέρνηση που θα προκύψει δεν συμφωνήσει στην επιθεώρηση. Ταυτόχρονα οι τράπεζες θα χρειάζονται χρήματα που μπορούμε να τα πάρουμε μόνο εφόσον είμαστε μέσα σε πρόγραμμα, δηλαδή ως το τέλος Φεβρουαρίου εφόσον δέν εχουμε συμφωνήσει την μετά το μνημόνιο κατάσταση. Φυσικά, τεχνικές λύσεις υπάρχουν, όπως π.χ. να αυξηθούν τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου -θα τα πάρουμε από τις τράπεζές μας- ή να βάλει η νέα κυβέρνηση νέες έκτακτες εισφορές. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν τα χρήματα για την αποπληρωμή των ομολόγων χωρίς τα λεφτά των δανειστών μας. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να μείνουν όρθιες οι τράπεζες μας χωρίς την αποπληρωμή των ομολόγων στην ώρα τους.

Και αν οι εκλογές δεν δώσουν οποιαδήποτε κυβέρνηση; Τότε το σενάριο γίνεται εφιαλτικό αφού οι νέες εκλογές -όποτε γίνουν αυτές- θα συμπίπτουν με την εκπνοή της δίμηνης παράτασης και θα βρίσκονται μερικές ημέρες μακριά από την αποπληρωμή των ομολόγων, ενώ οι φορολογούμενοι θα σφυρίζουν αδιάφορα στην συνήθη προεκλογική απροθυμία φορολογούμενων, μηχανισμού και πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών[...]"

(Απόσπασμα άρθρου του Τ.Τέλλογλου από το protagon.gr)

Αμερικανιές...

Είμαστε μια κανονική χώρα;

"Ο​​ι καθημερινές εξελίξεις επιβεβαιώνουν πανηγυρικά, δυστυχώς, ότι η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική χώρα. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, έχει τη δική της κανονικότητα, την περίφημη «ελληνική πραγματικότητα», που κατά καιρούς επικαλούνται πολλοί και διάφοροι και για την οποία ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι υπερήφανο και το δηλώνει σε κάθε ευκαιρία. Αυτή η συγκεκριμένη κανονικότητα της χώρας διαμορφώνει το σημερινό πολιτικό κλίμα, μέσα στο οποίο η Βουλή καλείται να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μέσα στο ίδιο κλίμα η Ελλάδα πορεύεται αρειμανίως προς εκλογές και είναι εντελώς παράδοξο το γεγονός ότι κάποιοι δυσφορούν γι’ αυτό. Γιατί και πώς περίμεναν δηλαδή κάτι διαφορετικό; Πού ζουν τόσα χρόνια αυτοί και θεωρούν ότι θα μπορούσαν να είναι αλλιώς τα πράγματα;

Από όποια πλευρά και να δει κάποιος την υπόθεση Χαϊκάλη, θα καταλήξει αντικειμενικά στο συμπέρασμα ότι η σαπίλα, η πρωτόγονη μεθόδευση και η ανικανότητα δημιουργούν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο καθρεφτίζεται όχι μόνον η πολιτική σκηνή, αλλά και η γενικότερη συμπεριφορά τόσο των μίντια, όσο και της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας. Και ας μη συμμετέχει η τελευταία στα όποια χοντρά παιχνίδια. Το γεγονός ότι υπήρχε ένας τύπος που κυκλοφορούσε ανάμεσα σε επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους ως «μπιζιμπόντης» του παρασκηνίου, πουλούσε αέρα και «μούρη» –βοηθούμενος από το παρουσιαστικό του–, προσφερόμενος να αναλάβει κάθε είδους υπηρεσία, χρησιμεύοντας στο «στήσιμο» μιας πλεκτάνης, ή και παίρνοντας πρωτοβουλίες δίχως να του το ζητήσει κανένας, δείχνει ένα επίπεδο κοινώς αποδεκτό και από τους πάνω και από τους κάτω.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν και είναι εξαιρετικά πρόωρο να καταλάβει κανείς τι έγινε, η αναδρομή στην αλληλουχία γεγονότων, από τη στιγμή που ήταν φανερό ότι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας θα αποτελούσε κομβικό σημείο για τη συνέχεια, μπορεί να βοηθήσει. Η αφετηρία ήταν η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα σπίλωσης και τρομοκρατίας για τους βουλευτές που ενδεχομένως θα σκέπτονταν να ψηφίσουν τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εξ ου τα περί κουμπαράδων για εξαγορά συνειδήσεων και ψήφων, αργυρώνητων, αποστατών τύπου 1965 και άλλων συναφών, μέχρι σημείου να αποκαλείται «μνημονιακός» ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που ενδεχομένως θα προέκυπτε. Για να ακολουθήσει αμέσως μετά η καταγγελία της βουλευτού των ΑΝΕΛ Στ. Ξουλίδου ότι κάποιος προσπάθησε να τη δωροδοκήσει με 2-3 εκατομμύρια ευρώ για να ψηφίσει «ναι». Οταν όμως αποκαλύφτηκε το πρόσωπο που υποτίθεται ότι επιχείρησε να δωροδοκήσει τη θεολόγο και χριστιανή βουλευτή, το «κύρος» της καταγγελίας εξασθένησε σημαντικά και αντίστοιχα και η σχετική ενασχόληση των μίντια[...]"
(Απόσπασμα άρθρου του Α.Στάγκου από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

Πολιτικό ένστικτο...

                                                                     (του Ηλία Μακρή από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

Χριστούγεννα... της κατανάλωσης

"'Ισως για πρώτη φορά στα χρόνια μας, δυο χιλιετίες μετά Χριστόν, οι άνθρωποι να «γιορτάζουμε» Χριστούγεννα με ριζικά αντεστραμμένους, σε παγκόσμια κλίμακα, τους όρους κατανόησης της Γιορτής. Γιορτή, τώρα πια, είναι μια σύμβαση καθαρά χρηστική: συντηρούμε γραφικότητες συναισθηματικού χαρακτήρα, μόνο για την απόλαυση λίγης αργίας από τη βιοπάλη (αν η βιοπάλη δεν έχει ακυρωθεί από το μαρτύριο της ανεργίας) και με κυρίως στόχο «να κινηθεί η αγορά». Η Γιορτή αρχίζει και τελειώνει στον διάκοσμο –«δέντρο», δώρα, κάλαντα, τραπέζι ευωχίας, γιρλάντες στα μπαλκόνια και στις εξώθυρες– όλα συναρτήσεις του δείχτη καταναλωτικής ευχέρειας. Οι άνθρωποι μοιάζει να έχουμε παλινδρομήσει σε έναν απίστευτο πρωτογονισμό, δίχως καν ερωτήματα για «νόημα» (αιτία και σκοπό) της ύπαρξης, του κόσμου, της Ιστορίας.

Η λέξη «απανθρωπία» κυριολεκτεί: Χάνεται «το κυρίως ανθρώπινον» –ο άνθρωπος προσπερνάει την όποια χαρά ή θλίψη, την επιτυχία ή την απόγνωση, τον έρωτα ή τη μοναξιά, τις προοπτικές της ζωής ή την εγγύτητα του θανάτου, χωρίς περιέργεια ή κριτήριο για την ποιότητα, την αλήθεια ή την ψευδαίσθηση. Προσπερνάει αδιάφορος το αίνιγμα του κάλλους –γιατί τα χρώματα, γιατί η ετερότητα, γιατί η ενεργούμενη μοναδικότητα στο βλέμμα, στο χαμόγελο, στη χειρονομία, στη ζεστασιά της φωνής. Τα μετράμε όλα σήμερα με μέτρο την ωφελιμότητα της χρήσης, όχι την έκπληξη (αλλά και το ρίσκο) της σχέσης. Είναι ο θρίαμβος του Ιστορικού Υλισμού, ο «μετά θάνατον» του μαρξισμού θρίαμβος[...]"

(Απόσπασμα άρθρου του Χ.Γιανναρά από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ") 

Ζητείται... συνεννόηση

                                                                                    (του Κ.Μητρόπουλου από τα "ΝΕΑ")

Χριστούγεννα του 1914...

"Για πρώτη φόρα δίδεται στη δημοσιότητα το γράμμα ενός στρατιώτη προς τη μητέρα του, το οποίο περιγράφει την ιστορική στιγμή που οι στρατιώτες στα χαρακώματα της Φλάνδρας στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αψήφησαν τις εντολές των ανωτέρων τους και έκαναν ανακωχή την παραμονή των Χριστουγέννων. Οι στρατιώτες, Γάλλοι, Άγγλοι από τη μία πλευρά και Γερμανοί από την άλλη άφησαν τα όπλα, έδωσαν τα χέρια και έπαιξαν ποδόσφαιρο πριν από 100 χρόνια σαν σήμερα.

Ο λοχαγός Α. Ντι. Τσάρτερ υπηρετούσε στο 2ο Τάγμα Γκόρντον Χαιλάντερ στο Δυτικό Μέτωπο.

 «Αγαπημένη μητέρα, σήμερα έζησα κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου», γράφει ο στρατιώτης και συνεχίζει, «γύρω στις δέκα η ώρα το πρωί είδα από τα χαρακώματα έναν Γερμανό στρατιώτη να κουνάει τα χέρια του. Αμέσως μετά ο ίδιος Γερμανός στρατιώτης μαζί με άλλους δύο βγήκε από το χαράκωμα και κατευθύνθηκε προς το μέρος μας. Ήμασταν έτοιμοι να τους πυροβολήσουμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν άοπλοι. Ένας από τους δικούς μας σηκώθηκε και πήγε να τους συναντήσει στη μέση. Μέσα σε δύο λεπτά η περιοχή που μας χώριζε είχε γεμίσει από στρατιώτες και αξιωματικούς των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Δώσαμε τα χέρια και ευχόμαστε ο ένας στον άλλο ‘Ευτυχισμένα Χριστούγεννα’». 

Η επιστολή δόθηκε στη δημοσιότητα από τη βρετανική υπηρεσία ταχυδρομείων. Ο στρατιώτης επισημαίνει επίσης ότι κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας οι δύο πλευρές τίμησαν τους νεκρούς τους με τελετές ενταφιασμού. Στρατιώτες και των δύο πλευρών έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες. «Μητέρα έδωσα κι εγώ τα χέρια με έναν αντίπαλο στρατιώτη. Είναι ολοφάνερο το πόσο θέλουν κι αυτοί να γυρίσουν πίσω τις οικογένειές τους. Οι πίπιζες ηχούσαν όλη μέρα και στρατιώτες κυκλοφορούσαν στο μέτωπο ανενόχλητοι χωρίς το φόβο του θανάτου», καταλήγει ο Βρετανός λοχαγός Τσάρτερ."

                                                                           ("Πρώτο Θέμα")

Merry Christmas...

Ευχές...

            Καλά Χριστούγεννα σε όλους ...

Βουτιά στον χρόνο...

Παιδική χαρά... της υπομονής

Ρεκόρ αργοπορίας καταγράφει η Δημοτική Αρχή σε ότι αφορά την ολοκλήρωση της παιδικής χαράς στο παλιό Ξενία. Κοντά ενάμισι (και βάλε…) χρόνο κλειστή για τα παιδιά -και μάλιστα του κέντρου, που δεν έχουν και πολλές δυνατότητες να παίξουν έξω- φαίνεται πως σιγά… σιγά… ολοκληρώνεται.

Ας ελπίσουμε ότι θα παραμείνει για καιρό όπως θα παραδοθεί (πότε άραγε;) και ότι δεν θα έχουμε τα γνωστά κρούσματα δεκαοκτάχρονοι να τη χρησιμοποιούν για εκτόνωση.

Αν πάει μ' αυτούς τους ρυθμούς και η Όαση ή οι ασφαλτοστρώσεις των δρόμων…

Λαϊκή Αγορά...

Λαϊκή αγορά Aγ.Μαρίνας Ιωαννίνων. Ένας χώρος στο κέντρο-κέντρο  της πόλης, πλήρως απαξιωμένος, περιμένει χρόνια τώρα την αναβάθμισή του. Οι εικόνες θυμίζουν επιεικώς Ελλάδα του '50. Τη στιγμή που σε όλη τη χώρα οι λαϊκές αγορές ανθούν, εδώ επικρατεί κατάθλιψη.

Ως πότε; Τι περιμένει η Δημοτική Αρχή για αναβαθμίσει μια αγορά που πολλές πόλεις θα ήθελαν να διαθέτουν, στο σημείο μάλιστα που βρίσκεται;

  

                                                         
                                                              Λαϊκές αλλού...