Η παθογένεια του συστήματος..

".. Υπολογίζεται ότι κατά την περίοδο 2004-2010 διορίστηκαν στη δημόσια διοίκηση, στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας περισσότεροι από 250.000 πολίτες-πελάτες του συστήματος. [....] Μπορεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης να καταγγέλλουν κατά περιόδους «ρουσφετολογικές» και «άχρηστες» προσλήψεις, στη συνέχεια όμως δίνουν σκληρό αγώνα για τη μονιμότητα των κομματικών αργόμισθων και ημιαργόμισθων, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο διευρύνουν τη δική τους εκλογική πελατεία.
 .. Από τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής διαχειρίζονται το τρίτο μνημόνιο με όρους περασμένων δεκαετιών, δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε ότι οι διαστάσεις της οικονομικής αποτυχίας θα ξεπεράσουν εκείνες του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου.
Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν μειώνεται και οι κομματικοί αργόμισθοι χαίρουν πλήρους πολιτικής προστασίας ανεξάρτητα από το κόστος. Η πολιτική τάξη νομοθετεί την εξαίρεσή της από τους μνημονιακούς περιορισμούς, με αποτέλεσμα να χαίρει ειδικών εισοδηματικών, φορολογικών, ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών προνομίων. 
Τα κριτήρια για την επιλογή των ανώτατων στελεχών των δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων στηρίζονται στο μοίρασμα της «πίτας» μεταξύ των τριών κομμάτων εξουσίας. Γι’ αυτό άλλωστε προτιμώνται κομματικά στελέχη και πολιτευτές αντί να αναζητηθούν ικανοί επαγγελματίες χωρίς πολιτικές, κομματικές δεσμεύσεις. Ενδεικτική του διαχειριστικού εκφυλισμού της πολιτικής τάξης είναι και η ατιμωρησία όσων ενέχονται σε μεγάλης κλίμακας σκάνδαλα. Οι «τυφλοί» της Ζακύνθου δεν έχουν διωχθεί, ούτε φυσικά αυτοί που τους πρόσφεραν, για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους, τα επιδόματα χωρίς να τηρούνται οι σχετικές προϋποθέσεις. 
Ατιμωρησία παρατηρείται και για όσους εμπλέκονται σε κυκλώματα χορήγησης συντάξεων χωρίς να τηρούνται οι ασφαλιστικές προϋποθέσεις, ακόμη και για εκείνους που έπαιρναν συντάξεις συγγενών που είχαν αποβιώσει. 
Χωρίς πρακτικά αποτελέσματα ήταν και η καταγγελία από την κυβέρνηση 37.000 αγροτών που συμμετείχαν σε μεγάλης κλίμακας απάτη επιστροφής ΦΠΑ, με κόστος για το δημόσιο ταμείο της τάξης των 250 εκατομμυρίων ευρώ. Οι πολιτικοί καταγγέλλουν τα σκάνδαλα στα οποία έχουν πρωταγωνιστήσει σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το πολιτικό κόστος της διαχείρισης της κρίσης και στη συνέχεια οργανώνουν την ατιμωρησία των εμπλεκομένων, για να διατηρήσουν το σκληρό πυρήνα της εκλογικής τους πελατείας."

                                                                                                         (Από άρθρο του Γ. Κύρτσου)