Εκπαίδευση... αγραμματοσύνης

@«Ας ρίξουμε μια γενική ματιά στην Εκπαίδευσή μας: Υπάρχουν δημόσιοι παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά τού οδυνηρά φορολογούμενου έλληνα πολίτη; Πού να εμπιστευθούν τα παιδιά τους οι ελληνίδες εργαζόμενες μητέρες; Εφαρμόζεται η θεσπισμένη διετής υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση, η φοίτηση προνηπίων και νηπίων σε κατάλληλα δημόσια νηπιαγωγεία;

Τι γίνεται με τα δημοτικά μας σχολεία; Μαθαίνουν γράμματα τα Ελληνόπουλα στα Δημοτικά σχολεία μας, σε μια υποβαθμισμένη πρωτοβάθμια εκπαίδευση με ανεπιμόρφωτους, ανυποστήρικτους και αναξιολόγητους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν σε τάξεις (στις μεγάλες πόλεις και όχι μόνον) όπου συμφοιτούν μεταναστόπουλα τα οποία δεν γνωρίζουν Ελληνικά, χωρίς ειδική μέριμνα και προγραμματισμό να καλυφθούν οι γλωσσικές ελλείψεις τους που καθιστούν προβληματική τη λειτουργία τής τάξης;

Πώς συμβαίνει πια να φθάνουν Ελληνόπουλα στις πρώτες τάξεις τού Γυμνασίου χωρίς ευχέρεια ανάγνωσης και με ανεπίτρεπτα περιορισμένη δυνατότητα ορθής γραφής των λέξεων και σύνταξης στοιχειωδών κειμένων στη μητρική τους γλώσσα; Το ίδιο και για την ευχέρεια και ικανότητά τους στην απλή αριθμητική.

Μήπως τα πράγματα έγιναν καλύτερα στο Γυμνάσιο; Βαίνει καλώς η εκμάθηση τής γλώσσας και των μαθηματικών, των θεμελιωδών αυτών μαθημάτων; Ή μεταφέρεται εν πολλοίς το πρόβλημα κι επαφίεται στην οικογένεια να το λύσει με ιδιωτικά μέσα; Δημιουργείται στους μαθητές συνείδηση συνέχειας τής ελληνικής γλώσσας διά τής επαφής με τα «παλαιότερα Ελληνικά μας»; Μήπως μαθαίνουν καλά Αγγλικά ή μιαν άλλη γλώσσα, Γαλλικά ή Γερμανικά;

Είναι γνωστό ότι οι γονείς —ελλείψει οργάνωσης και εξασφάλισης μέσων στο διδακτικό προσωπικό των ξένων γλωσσών εκ μέρους τής Πολιτείας, η οποία περί άλλα τυρβάζεται— πηγαινοφέρνουν τα παιδιά τους στα Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών, επιβαρυνόμενοι παρά τη βαριά φορολόγησή τους να μάθουν τα παιδιά τους ιδίοις εξόδοις την ξένη γλώσσα που υποτίθεται ότι θα μάθαιναν στο σχολείο τους!

Πώς, αλήθεια, τα παιδιά στα ιδιωτικά σχολεία μαθαίνουν στο σχολείο τους την ξένη γλώσσα και παίρνουν κατά τη σχολική φοίτησή τους ήδη στις πρώτες τάξεις τού Γυμνασίου όλα τα προβλεπόμενα ξένα διπλώματα; Δεν μπορεί το Υπουργείο Παιδείας να εξασφαλίσει ανάλογες δυνατότητες για τα παιδιά των δημοσίων σχολείων; Να μη μιλήσω για Πληροφορική, για Θετικές επιστήμες, για Φυσική αγωγή, για Εργαστήρια, Σχολική Βιβλιοθήκη, για καλλιτεχνικά ή για μουσική. Τα τελευταία αποτελούν περιττή πολυτέλεια για τους υπευθύνους τής Παιδείας μας.

Και υπάρχει, αλήθεια, κανένας διαγνωστικός έλεγχος στο τέλος τής υποχρεωτικής Εκπαίδευσης (τρίτη Γυμνασίου) για κάθε σχολείο και ολόκληρη την Παιδεία μας, αν έχουν επιτευχθεί οι μαθησιακοί στόχοι τής εννεάχρονης υποχρεωτικής Εκπαίδευσης ώστε να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις;

Φθάνοντας στο Λύκειο, κύριο πολιτικό μέλημα τού κυβερνώντος κόμματος ήταν να εξασφαλίσει τις ψήφους των δεκαεφτάρηδων (έτσι υπολόγιζε εσφαλμένα) και όχι να τους εξασφαλίσει μια ποιότητα μόρφωσης στην πιο δημιουργική σε ικανότητα πρόσληψης ηλικία των 15-18 ετών.

Αντί γι’ αυτό ίσχυσε το λαϊκίστικο «εκπαιδευτικό χάιδεμα» : κατάργηση τής γενικής παιδείας, λιγότερα μαθήματα, συσσώρευση ύλης, Λύκειο-Φροντιστήριο —και λύσαμε έτσι το πρόβλημα τής λυκειακής εκπαίδευσης!

Με εισαγωγικές εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ, βεβαίως (οι οποίες δεν καταργήθηκαν όπως ευαγγελίζονταν επί τέσσερα χρόνια…), και δεύτερες —ακούτε καλά— περιφερειακές εξετάσεις για να εξασφαλισθεί δήθεν στοιχειώδης αντικειμενικότητα τής βαθμολογίας τού απολυτηρίου (που θα καταντήσει «περιφερειακή υποκειμενικότητα», αφού κάθε περιφέρεια θα εξετάζει με τα πιο εύκολα θέματα τα δικά της παιδιά!).

           (Απόσπασμα άρθρου του Γ.Μπαμπινιώτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)