Σκοτώστε τα έθιμα, όταν γερνάνε...

« Η μαζική υπόκλιση στη λατρεία των ανόητων εθίμων θεωρεί φυσιολογική συνέπεια, κάτι σαν παράπλευρη, τον θάνατο του 53χρονου εικονολήπτη στην Καλαμάτα. Το ίδιο ισχύει και με  τραυματισμό στο κεφάλι του οκτάχρονου κοριτσιού στη Θήβα, τους ακρωτηριασμούς των δύο αγοριών στην Κω και στην Αίγινα. Ακριβώς η ίδια αποχαυνωμένη, άντε αμήχανη, στις καλύτερες περιπτώσεις, αντιμετώπιση κάθε φορά που η βαρβαρότητα μασκαρεμένη με τη στολή της παράδοσης, παίρνει ζωές ή ξεριζώνει δάχτυλα με τη δύναμη του μπαρουτιού.

Αν έρθει κάποιος άνθρωπος από μία κανονική χώρα του κόσμου και προσπαθήσεις να του μεταφράσεις για ποιον λόγο έχασε τη ζωή του ο 53άχρονος στην Καλαμάτα, το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να σε κοιτάξει με οίκτο και με τεράστια μάτια από την απορία. Και αν σε ρωτήσει «πώς μπορούν και συμβαίνουν αυτές οι καταστάσεις σε μια πολιτισμένη χώρα», δεν έχεις πολλές επιλογές.

Από τον ρουκετοπόλεμο της Χίου και τον σαϊτοπόλεμο της Καλαμάτας και  μέχρι και την τελευταία γωνιά της Ελλάδας όπου τα έθιμο των εκρήξεων και της χρήσης απαγορευμένων εκρηκτικών ουσιών που κυκλοφορούν κανονικά με την επίφαση της εθιμικής νομιμότητας, οι κατά τόπους αναστάσιμες ατραξιόν, μετρούν θύματα. 

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, δεκατέσσερις άνθρωποι έχουν χάσει τις ζωές τους και τουλάχιστον άλλοι εξήντα, σύμφωνα με τις πληροφορίες και τις στατιστικές των αντίστοιχων υπηρεσιών, έχουν υποστεί σοβαρό τραυματισμό και μόνιμο/μη αποκαταστάσιμο ακρωτηριασμό [...] 

Η οικονομική διάσταση των αναστάσιμων εθίμων που κοστίζουν σε ζωές και ανθρώπινα μέλη φαίνεται να παίζει τον δικό της ρόλο στον υπολογισμό των τοπικών κοινωνικών αντιδράσεων μπροστά στην ενδεχόμενη κατάργησή τους. Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη οικονομική ανάλυση. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος τα ρεπορτάζ με την πληρότητα στα τοπικά καταλύματα και τα ξενοδοχεία καθώς και τις δηλώσεις εστιατόρων και εμπόρων σε τέτοιες «εκρηκτικές» περιοχές της χώρας.

Και η κοινωνιολογική διάσταση παίζει τον δικό της ρόλο, σημαντικότερο ίσως από την οικονομική προσέγγιση. Οι καραμπίνες, τα πιστόλια, οι αθώες μπαλωθιές, οι στολές παραλλαγής, η σχεδόν μεταφυσική αίσθηση της χρονικής μετάθεσης μιας κάποιας ελληνοτουρκικής σύρραξης, η πολεμική ατμόσφαιρα, οι εκρήξεις, το μπαρούτι. Μια καθαρά αντρική υπόθεση ποτισμένη με την εξεγερσιακή μαγκιά μιας δήθεν απελευθερωτικής  διεργασίας με παραπομπές στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με τις ανάλογες νότες μας παρεξηγημένης θρησκευτικότητας και ένδοξης χριστιανοσύνης. 

Αν όλο αυτό δεν νομιμοποιεί, με τον τρόπο του, έστω και την κατά λάθος απώλεια μιας ζωής ή και μερικά σμπαραλιασμένα ανθρώπινα σώματα, τότε τι;Πώς να μην έχει δίκιο ο τοπικός άρχοντας όταν λέει ότι δεν θα καταργηθεί το έθιμο γιατί θα έχουμε αντιδράσεις…»

            (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Κυριακόπουλου από την ΑΤΗensvoice)