Καλή Πρωτομαγιά...

Ανθρωποθυσίες ...

«Το ότι ο όρος «λαός», αντί του όρου «πολίτες», επικρατεί ως πολιτική νόρμα, σε μία σύγχρονη, υποτίθεται, δημοκρατία είναι και το μεγάλο πρόβλημα της εξέλιξής του. Γιατί αν αντιμετωπίζαμε τον «λαό» μόνο ως πολιτιστικό μέγεθος και ως φορέα παράδοσης θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τις ευθύνες και την αισθητική του. Αυτό που όμως, συμβαίνει είναι η πελατειακή προστασία που του παρέχει η εξουσία για να παραμένει ανεξέλεγκτος και εκτός ορίων.

Στην Καλαμάτα δολοφονήθηκε ένας ανυποψίαστος άνθρωπος από «πασχαλινές» σαΐτες. Στην Θήβα ένα μικρό κοριτσάκι, δέχθηκε σφαίρα στο κεφάλι. Ο δήμαρχος της Καλαμάτας – αδιαφορώ για το όνομα και το πολιτικό του προφίλ- δηλώνει ότι «ο σαϊτοπόλεμος είναι στο DNA των Μεσσήνιων»! Όπως ακριβώς είναι στο DNA των κατοίκων του Τουρμπάτ στο Νοτιοδυτικό Πακιστάν να λιθοβολούν τις γυναίκες, όταν προσβάλουν την τιμή του άνδρα τους.Ας είμαστε ειλικρινείς. 

Κάθε περίοδο εορτών – και μάλιστα χριστιανικών- υπομένουμε ένα επιθετικό κύμα κιτς και απύθμενου λαϊκισμού. Στις τηλεοράσεις, στους δρόμους, στις πόλεις και στην επαρχία. Από τις δηλώσεις της κυρίας Ασπασίας στη λαική, τις χιλιάδες εικόνες σουβλισμένων αρνιών στις κιτσάτες πιλοτές, μέχρι τον πόλεμο της βαρβαρότητας με τις σαίτες και τα βαρελότα.Υπομένουμε όμως. 

Γιατί δικαιολογούμε τον «διονυσιακό» χαρακτήρα των εθίμων. Και ταυτιζόμαστε, πολλές φορές, με το σπάσιμο των ορίων, μολονότι συνειδητοποιούμε  την αντιαισθητική μας συμμετοχή σε διάφορα δρώμενα.Όταν όμως σκοτώνονται άνθρωποι, το πράγμα αλλάζει. 

Όταν πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση και αστυνομία επιτρέπουν σε «ερασιτέχνες δολοφόνους» να πυροβολούν αυθαίρετα και να σημαδεύουν με σαίτες «αντίπαλα στρατόπεδα» τίποτα δεν δικαιολογεί την διαιώνιση των εθίμων.Σε μία κοινωνία που έχει εθιστεί στο κιτς και στην υπερβολή, επιτρέπονται πάρα πολλά. 

Τα σκυλάδικα, το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, το παρκάρισμα στα πεζοδρόμια, ο εθνικολαϊκισμός, η αριστερά της ρεμούλας, η χυδαιότητα, η trash tv και πολλά άλλα καθημερινά βιώματα που καθορίζουν την «ελευθερία» μας.

Στο όνομα όμως, του «Διόνυσου» και της ασύμμετρης βαναυσότητας δεν μπορεί να επιτραπεί η νομιμοποίηση του θανάτου. Γιατί πέρασαν αιώνες μέχρι να φτάσουμε στην εδραίωση της αστικής δημοκρατίας και στον πολιτισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πέρασαν χιλιάδες χρόνια από την εποχή της Ταυροπόλας Αρτέμιδας και τουλάχιστον ένας αιώνας από τότε που οι Ινδοί έθαβαν στον ίδιο τάφο – σύμφωνα με το έθιμο- ζωντανές τις γυναίκες του νεκρού φεουδάρχη.

Ο τρόπος και η αισθητική που ένας λαός αναβιώνει τα έθιμα και τις παραδόσεις του φανερώνει και το επίπεδο του πολιτισμού του. Επίπεδο που αν διαθέτει στοιχειώδη αξιοπρέπεια, δεν το εκχωρεί στην εκπροσώπηση ανεύθυνων και κομπλεξικών «δολοφόνων…»

                            (Απόσπασμα άρθρου του Α.Ζαμπούκα από το liberal.gr)

Εύθυμα και... σοβαρά

Σκοτώστε τα έθιμα, όταν γερνάνε...

« Η μαζική υπόκλιση στη λατρεία των ανόητων εθίμων θεωρεί φυσιολογική συνέπεια, κάτι σαν παράπλευρη, τον θάνατο του 53χρονου εικονολήπτη στην Καλαμάτα. Το ίδιο ισχύει και με  τραυματισμό στο κεφάλι του οκτάχρονου κοριτσιού στη Θήβα, τους ακρωτηριασμούς των δύο αγοριών στην Κω και στην Αίγινα. Ακριβώς η ίδια αποχαυνωμένη, άντε αμήχανη, στις καλύτερες περιπτώσεις, αντιμετώπιση κάθε φορά που η βαρβαρότητα μασκαρεμένη με τη στολή της παράδοσης, παίρνει ζωές ή ξεριζώνει δάχτυλα με τη δύναμη του μπαρουτιού.

Αν έρθει κάποιος άνθρωπος από μία κανονική χώρα του κόσμου και προσπαθήσεις να του μεταφράσεις για ποιον λόγο έχασε τη ζωή του ο 53άχρονος στην Καλαμάτα, το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να σε κοιτάξει με οίκτο και με τεράστια μάτια από την απορία. Και αν σε ρωτήσει «πώς μπορούν και συμβαίνουν αυτές οι καταστάσεις σε μια πολιτισμένη χώρα», δεν έχεις πολλές επιλογές.

Από τον ρουκετοπόλεμο της Χίου και τον σαϊτοπόλεμο της Καλαμάτας και  μέχρι και την τελευταία γωνιά της Ελλάδας όπου τα έθιμο των εκρήξεων και της χρήσης απαγορευμένων εκρηκτικών ουσιών που κυκλοφορούν κανονικά με την επίφαση της εθιμικής νομιμότητας, οι κατά τόπους αναστάσιμες ατραξιόν, μετρούν θύματα. 

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, δεκατέσσερις άνθρωποι έχουν χάσει τις ζωές τους και τουλάχιστον άλλοι εξήντα, σύμφωνα με τις πληροφορίες και τις στατιστικές των αντίστοιχων υπηρεσιών, έχουν υποστεί σοβαρό τραυματισμό και μόνιμο/μη αποκαταστάσιμο ακρωτηριασμό [...] 

Η οικονομική διάσταση των αναστάσιμων εθίμων που κοστίζουν σε ζωές και ανθρώπινα μέλη φαίνεται να παίζει τον δικό της ρόλο στον υπολογισμό των τοπικών κοινωνικών αντιδράσεων μπροστά στην ενδεχόμενη κατάργησή τους. Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη οικονομική ανάλυση. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος τα ρεπορτάζ με την πληρότητα στα τοπικά καταλύματα και τα ξενοδοχεία καθώς και τις δηλώσεις εστιατόρων και εμπόρων σε τέτοιες «εκρηκτικές» περιοχές της χώρας.

Και η κοινωνιολογική διάσταση παίζει τον δικό της ρόλο, σημαντικότερο ίσως από την οικονομική προσέγγιση. Οι καραμπίνες, τα πιστόλια, οι αθώες μπαλωθιές, οι στολές παραλλαγής, η σχεδόν μεταφυσική αίσθηση της χρονικής μετάθεσης μιας κάποιας ελληνοτουρκικής σύρραξης, η πολεμική ατμόσφαιρα, οι εκρήξεις, το μπαρούτι. Μια καθαρά αντρική υπόθεση ποτισμένη με την εξεγερσιακή μαγκιά μιας δήθεν απελευθερωτικής  διεργασίας με παραπομπές στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με τις ανάλογες νότες μας παρεξηγημένης θρησκευτικότητας και ένδοξης χριστιανοσύνης. 

Αν όλο αυτό δεν νομιμοποιεί, με τον τρόπο του, έστω και την κατά λάθος απώλεια μιας ζωής ή και μερικά σμπαραλιασμένα ανθρώπινα σώματα, τότε τι;Πώς να μην έχει δίκιο ο τοπικός άρχοντας όταν λέει ότι δεν θα καταργηθεί το έθιμο γιατί θα έχουμε αντιδράσεις…»

            (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Κυριακόπουλου από την ΑΤΗensvoice)

Ρήσεις...

Εχθροί της προόδου...

«Η πρόοδος στην ιστορία ενός λαού συνδέεται με περιόδους ακμής: με εξωστρέφεια, ευγενή άμιλλα, αξιοκρατία, αριστεία, παραγωγή και άνθηση του πολιτισμού. Μοχλός της προόδου είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, η Παιδεία σε όλα τα επίπεδα. 

Η κυβερνητική «αντιμεταρρύθμιση» του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το αντίθετο της προόδου: δογματικός εξισωτισμός και πελατειακός συντεχνιασμός. Ισοπέδωση και ρουσφέτι. Οσον αφορά τη συνειδητή ισοπέδωση: στους μικρούς μαθητές τη σημαία δεν τη σηκώνουν οι άριστοι αλλά οι τυχεροί, ενώ για τους εκπαιδευτικούς απορρίπτεται κάθε αξιολόγηση – άριστοι, μέτριοι, κακοί, όλοι ίδιοι. Τα πειραματικά και τα πρότυπα σχολεία ουσιαστικά καταργούνται, ώστε να μην υπάρχουν... ελίτ.

Οι εισαγωγικές στα πανεπιστήμια επανέρχονται σε εποχές ξεπερασμένες. Το σύστημα εισαγωγής δεν θ’ αλλάξει ποτέ αν δεν υπάρξει αξιολόγηση του λυκείου και των εκπαιδευτικών του και αντίστοιχη αξιολόγηση και αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων. Η ισοπέδωση κορυφώνεται με την «πανεπιστημιοποίηση» σε μια νύχτα, χωρίς αξιολόγηση, σχεδιασμό και προϋπολογισμό, εκατοντάδων τμημάτων ΤΕΙ. 

Για ποια πρόοδο μιλάμε όταν διπλασιάζονται οι σχολές μηχανικών και γεωπόνων και εκπαιδευτικών; Δηλαδή οργανώνονται τμήματα πολλαπλασιασμού των άνεργων επιστημόνων, χωρίς καμία σύνδεση με τις ανάγκες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης;

Ο δογματισμός του εξισωτισμού μετατρέπει το εκπαιδευτικό σύστημα σε κήπο φυτεμένο με κοντοκουρεμένο γκαζόν, αντί για κήπο με όλων των ειδών τα λουλούδια. Οι αδιέξοδες αυτές αντιλήψεις βολεύουν λίγους, διατηρούν αδιάφορους τους πολλούς και εμποδίζουν την πρόοδο των Ελλήνων.

Το αύριο είναι ναρκοθετημένο. Ομως αυτό θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία για εκ θεμελίων αλλαγές. Ο ψηφιακός μετασχηματισμός έχει οδηγήσει πολλές κυβερνήσεις στην αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών, με εστίαση στον συνδυασμό ψηφιακών δεξιοτήτων και ανθρωπιστικών σπουδών. Οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται νέες δεξιότητες και τα σχολεία νέα συστήματα διοίκησης. Τα εκπαιδευτικά συστήματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εποχής και των πολιτών τους είναι συστήματα ανοικτά στον κόσμο, στην οικονομία, στην κοινωνία, στις τέχνες, συστήματα που στηρίζονται στην αξιοκρατία και όχι στην ελάσσονα προσπάθεια.

Η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε εκατοντάδες πανεπιστημιακά τμήματα. Στα τμήματα αυτά θα έχουν εισαχθεί με διάφορους τρόπους παιδιά τα οποία θα θεωρούν εαυτούς «φοιτητές πανεπιστημίου», δηλαδή θα έχουν πραγματοποιήσει το όνειρο της ελληνικής οικογένειας. Η άρση των συνεπειών της εγκληματικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι εύκολη. Η διάδοχη πολιτική επιβάλλεται να είναι καλά σχεδιασμένη και αντίστοιχη των οικονομικών δυνατοτήτων και των παραγωγικών αναγκών της χώρας, ώστε να υλοποιηθεί γρήγορα. 

Η οργανωμένη αξιολόγηση θα πρέπει να οδηγήσει, με συγκεκριμένα κριτήρια, στο κλείσιμο δεκάδων τμημάτων που προσφέρουν χαμηλής ποιότητας σπουδές και παράγουν αγράμματους ανέργους. Αντίστοιχα, θα πρέπει να δημιουργηθούν σχολές που να αφορούν την ένταξη της χώρας στην εποχή του ψηφιακού μετασχηματισμού, της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης, με αντίστοιχη αναβάθμιση των ανθρωπιστικών σπουδών. 

Προτεραιότητες πρέπει να είναι επίσης η αναβάθμιση της σύγχρονης τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης και η διά βίου εκπαίδευση, με τη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Μόνο έτσι οι νέοι, αλλά και οι ενήλικοι, θα μπορούν να βρουν καλές δουλειές και να συμμετάσχουν ενεργά στην ανάπτυξη της χώρας.

Στο βιβλίο του «Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε», ο παιδαγωγός Αλέξης Δημαράς παρουσιάζει όλες τις χαμένες προσπάθειες εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων οι οποίες καταστρέφονταν από την επόμενη κυβέρνηση. Η ιστορία δυστυχώς συνεχίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται, στον κρίσιμο τομέα της Παιδείας, εχθρός της προόδου. Αυτός και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως προοδευτικοί σύμμαχοί του είναι πλέον συνυπεύθυνοι γι’ αυτή την εγκληματική οπισθοδρόμηση».

                        (Αρθρο της Α.Διαμαντοπούλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ )