Αλήθειες..

"Στην ελληνική οικογένεια, ο τρόπος ανατροφής των παιδιών είναι ιδιαίτερος, με στοιχεία υπερπροστασίας, υπερέκθεσης στην TV αυτόματου πιλότου στην αυτοφροντίδα που δεν είναι αυτονόητη, υπερπληροφόρηση με άχρηστες οδηγίες, ανεπαρκούς μητρότητας λόγω κόπωσης αλλά και πλήξης, υπερσεξουαλισμού λόγω περιρρέοντος σεξισμού, αντιστροφές ρόλων γονέων-παιδιών, παγιδευτικού ναρκισσισμού, αδιαφορίας λόγω αυτοκαταναλωτικού εγωισμού και έλλειψης ατομικής ευθύνης, λόγω λήθης ή ακρισίας. Τα παιδιά για να ζήσουν χρειάζονται την ομαδική εμπειρία. Η μοναχική ζωή είναι στέρηση, καταδίκη, αποκλεισμός. Η κατανόηση της ύπαρξης του άλλου, η σχέση με την εξουσία, ο έρωτας, η δημιουργικότητα, η διαχείριση της δυσκολίας, η δημιουργική εργασία, η συναισθηματική επαφή, η επίλυση των προβλημάτων, η συμβολοποίηση, η αντοχή στην ματαίωση, ο έλεγχος της προβολής, η λήψη αποφάσεων, μαθαίνονται, βιώνονται και εμπεδώνονται μέσω της ομαδικής ένταξης, μέσω της ομαδικής ζωής.

Επιβάλλεται να μάθουμε την ζωή με τους άλλους, χωρίς ζήλεια και φθόνο, αλλά με αναγνώριση της διαφορετικότητας τους, των αξιών τους, ενδεχομένως και της ανωτερότητας ή της κατωτερότητάς ημών και των άλλων, με κριτήρια κοινής λογικής. Αυτό πρέπει να το σεβαστούμε. Στην Ελλάδα, είχαμε πάντοτε δύσκολη κοινωνική ζωή (αντιπαλότητες, δικτατορίες, φατριασμούς, ρεβανσισμούς, επιθετικότητα, βία, ανομία, πελατειακό κράτος και λαϊκισμό), γεγονός που δείχνει ότι είμαστε μακράν από τις αρχές του κοινοτισμού, τις ανθρωπιστικές αξίες, (πχ το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον, την αίσθηση των ανθρώπινων ορίων ) και γενικώς αδικαιολόγητα αδιάφοροι για τα εκτός του οίκου μας, παρά μόνον εάν έχουν αποκλειστικά ωφελιμιστικό αντίκτυπο εις το σαρκίον μας."

 (Aπόσπασμα άρθρου του Φ. Μωρόγιαννη, Ψυχίατρου και Dr. Ιατρικής από το περιοδικό   "ΕΠΙΛΟΓΕΣ")