Τύχη και ατυχία μαζί..

Μαζέψτε τη..

Αυτή την άθλια κατασκευή (έτσι που κατάντησε) θα την μαζέψει κανένας από την πλατεία Μαβίλη; Ή εντάσσεται κι αυτή στο πρόγραμμα διαφήμισης της πόλης;

Πανηπειρωτικό..πάρκιγκ

Το πάρκιγκ είναι τεράστιο. Και όμως. Τα αυτοκίντα πρέπει να μπαίνουν και μέσα στο Πανηπειρωτικό. Οι έξυπνοι και τα κορόιδα, όπως πάντα. Και δεν είναι λόγοι υπαρκτοί που επιβάλλουν αυτή τη συμπεριφορά. Είναι απλώς κακομαθημένοι άνθρωποι. Και  δεν ταιριάζουν με το πνεύμα της  άθλησης. Και είναι και οι "υπεύθυνοι" του χώρου που επιτρέπουν τα πάντα. 

Όταν η φύση ζωγραφίζει..

Το κόστος μιας χρεοκοπίας

Δεν υπάρχουν καλές λύσεις σε μια χρεοκοπία. Στο τέλος, πάντα κάποιος πληρώνει τον λογαριασμό. Στην Ελλάδα, όπου χρεοκόπησε το κράτος, τον λογαριασμό ανέλαβαν οι μέτοχοί του (δηλαδή οι Ελληνες πολίτες) και ένα μέρος του οι ιδιώτες ομολογιούχοι. Στην Ιρλανδία, όπου χρεοκόπησαν οι τράπεζες, ο λογαριασμός κατέληξε σκανδαλωδώς σε όλους τους φορολογουμένους και οι Ιρλανδοί εκόντες άκοντες πληρώνουν τα σπασμένα του τραπεζικού της συστήματος. Αλλά και στην Ελλάδα της δραχμής, που ήταν υπό διαρκή και ήπια χρεοκοπία, οι καταθέτες πλήρωναν διά του πληθωρισμού το πελατειακό κράτος. Επαιρναν επιτόκιο 5%-9% με πληθωρισμό 15%-20% και οι καταθέσεις τους «κουρεύονταν» περίπου 10% ετησίως κάθε χρόνο· περισσότερο αν γινόταν, εν τω μεταξύ, κάποια υποτίμηση. Στην Κύπρο, η πολιτική απόφαση ήταν να πέσει ένα μέρος του κόστους (περίπου 6 από τα 17 δισ.) στους καταθέτες των τραπεζών. Καλώς ή κακώς, σε περιόδους κρίσης η πολιτική δεν μπορεί να γεννήσει λεφτά. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κατανείμει δικαίως ή αδίκως –εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς– το βάρος της χρεοκοπίας. Είναι άλλη, για παράδειγμα, η πολιτική που βάζει όλους τους φορολογουμένους να πληρώσουν τη χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος, άλλη η πολιτική που βάζει στο παιγνίδι και τους καταθέτες, είναι και άλλη η πολιτική της κατανομής του βάρους αναλόγως του ύψους των καταθέσεων· όσοι έχουν λίγα να πληρώσουν ελάχιστα ή καθόλου κι όσοι έχουν πολλά να πληρώσουν αναλογικά τα περισσότερα.  Υπάρχει βέβαια και η πολιτική της μη παρέμβασης, να αφήσεις, δηλαδή, την αγορά να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Το τελευταίο, αμιγώς νεοφιλελεύθερο, προβλέπει χρεοκοπία των τραπεζών και διαμοιρασμό των ελάχιστων ιματίων τους στους καταθέτες, δηλαδή απώλεια καταθέσεων που μπορεί να ξεπεράσει και το 80%. Στην οικονομία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ακόμη και η χρεοκοπία είναι μια οδυνηρή μεν, λύση δε. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν συζητάμε πλέον για λύσεις. Ψάχνουμε για διεξόδους στη χώρα του ποτέ-ποτέ ή στον «άλλο κόσμο, ένθα απέδρα πάσα λύπη, οδύνη» και κόστος. Το πρόβλημα, όμως, παραμένει. Aκόμη κι αν κλείσουμε τα μάτια, το κόστος δεν εξαφανίζεται. Διαδηλώνοντας εναντίον της κρίσης, δεν την ξορκίζουμε. Οπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην Κύπρο, το μόνο που τελικά επιτυγχάνουμε είναι να μεταφέρουμε το κόστος σε εκείνους που έχουν τη μικρότερη πολιτική και οικονομική ισχύ. Ο,τι ακριβώς κάνουμε οι Ελλαδίτες τρία χρόνια τώρα.                                                                          ( Άρθρο του Π.Μανδραβέλη από την "Καθημερινή")

Miniatur park....

Τι είναι όλα αυτά; Τα αξιοθέατα του κόσμου σε πάρκο με μινιατούρες στην Κωνσταντινούπολη. Ωραία , καθαρά, περιποιημένα.

Συμπεράσματα..

                                                                                             του Δ.Χαντζόπουλου από τα "ΝΕΑ"

Επικίνδυνοι ερασιτεχνισμοί..

'Οταν έχεις την ευθύνη ενός χώρου ή μιας εκδήλωσης πρέπει να μπορείς - έστω και στοιχειωδώς- να αναταποκριθείς στις απαιτήσεις της. 

Αυτό που έγινε το βράδυ του Σαββάτου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου στην εκδήλωση με τις σχολές χορού ήταν ανεπίτρεπτο και δηλώνει επικίνδυνο ερασιτεχνισμό. Υπάρχουν αλήθεια υπεύθυνοι λειτουργίας του συγκεκριμένου χώρου; Αν ναι, πώς εξηγείται ότι ενώ ο χώρος και κάτω αλλά και στον εξώστη είχε γεμίσει  ασφυκτικά άφηναν  κι άλλον κόσμο να μπαίνει συνεχώς; Πώς εξηγείται ότι στον εξώστη δεκάδες θεατές στήθηκαν όρθιοι μπροστά από τους καθήμενους μην αφήνοντάς τους να βλέπουν; Ποιος επέτρεψε σε κάποιους να μπουν με καφέδες στο χέρι και να κόβουν βόλτες εντός της αίθουσας; Γιατί οι εικονολήπτες στήνουν οπουδήποτε θελήσουν τις μηχανές  τους ; Πόσο κοντά είναι η περίπτωση ατυχήματος ειδικά στον εξώστη με μικρά παιδάκια να περιφέρονται ; Πώς γίνεται η θερμοκρασία εντός να έχει χτυπήσει κόκκινο καθώς το κρύο έχει υποχωρήσει αισθητά και σε καιρούς υποτιθέμενης λιτότητας κανένας να μην ελαττώνει  τη θέρμανση;

Δεν αρκεί λοιπόν να μοιράζεις προγράμματα στην είσοδο. Πρέπει και να μπορείς να έχεις την εποπτεία και  την ευθύνη μιας εκδήλωσης,  πόσω μάλλον που κάποιοι πληρώνονται γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Δε γίνεται να λειτουργούν όλα με αυτόματο πιλότο. 

Καλό θα ήταν επίσης ν' αρχίσουν να αποκαθιστούν το κτίριο στην αρχική του μορφή σβήνοντας τα συνθήματα που έχουν απαξιώσει εντελώς την "πνευματική" διάσταση εκτός κι αν εννοήσει κανείς ότι το ΠΑΣ7 προσδίδει κύρος στην ιδιότητα του συγεκριμένου χώρου.

 

 

Ευαγγελισμός....

 

'Οταν το 1792 ένα σώμα αποτελούμενο από 70 Σουλιώτες, με επικεφαλής το Λάμπρο Τζαβέλα και τον γιο του Φώτο, στάλθηκε για διαπραγματεύσεις με τον Αλή πασά, αυτός τους συνέλαβε και πρότεινε στο Λάμπρο Τζαβέλα να επιστρέψει στο Σούλι και να πείσει τους συμπατριώτες του να παραδοθούν, δηλώνοντας ότι σε περίπτωση άρνησής τους θα εκτελούσε τον γιο του Φώτο Τζαβέλα και τους άλλους ομήρους του. Οι Σουλιώτες απέρριψαν την απαίτηση του Αλή πασά, με πρόταση του ίδιου του Λάμπρου Τζαβέλα, ο οποίος σε επιστολή του προς τον Αλή του έγραψε τα εξής:

«Αλή πασά. Χαίρομαι όπου γέλασα έναν δόλιο. Είμ’ εδώ και διαφεντεύω πάλι την πατρίδα μου εναντίον είς έναν κλέφτη. Ο γιός μου το ξέρω θα πεθάνει. Αλλά εγώ πριν πεθάνω απελπίστως θέλω τον εκδικήσει. Κάποιοι Τούρκοι καθώς ελόγου σου θα πούνε πως είμαι πατέρας άσπλαχνος, με το να θυσιάσω το παιδί μου για το λιτρωμό το δικό μου. Αποκρίνομαι. Αν εσύ πάρεις το βουνό μας, θα σκοτώσεις και το παιδί μου και τη φαμίλια μου την επίλοιπη και τους συμπατριώτες μου όλους. Αμή άν νικήσωμε, η γυναίκα μου είναι νέα, θα κάνω κι’ άλλα παιδιά. Κι ακόμα αν ο Φώτος μου δεν μένει ευχαριστημένος να πεθάνει για την πατρίδα του, αυτός δεν είναι άξιος να ζήσει και να γνωρίζεται για παιδί μου. Προχώρα λοιπόν, άπιστε. Είμαι ανυπόμονος να εκδικηθώ».                                               

                                                  Εγώ  ο  ωμοσμένος  εχθρός  σου    

                                                     Καπετάν  Λάμπρο  Τζαβέλας

Για να θυμόμαστε πού και πού τι θα πει πατριώτης..

Εθνικά κληροδοτήματα..

Σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στην Ελευθεροτυπία πάνω από 15.000 κοινωφελείς περιουσίες - εθνικά κληροδοτήματα και σχολάζουσες κληρονομιές, που η αξία τους εκτιμάται ότι υπερβαίνει τα 10 δισ. ευρώ, όχι μόνο παραμένουν αναξιοποίητες, αλλά η διαχείρισή τους γίνεται υπό καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας.
Μόνο για τις σχολάζουσες κληρονομιές που ανέρχονται σε 3.000 και η αξία τους υπολογίζεται στα 4 δισ. ευρώ, η εκκαθάριση διαρκεί από 10 έως 30 χρόνια. Πρόκειται για περιουσίες αποθανόντων οι οποίοι δεν έχουν κληρονόμους και παραμένουν αδιάθετες, μέχρι να κινηθούν οι αργόσυρτες διαδικασίες ώστε να περιέλθουν στην κυριότητα του Δημοσίου.
Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στα εθνικά κληροδοτήματα. Κορυφαία περίπτωση, αυτή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το οποίο διαθέτει 120 ακίνητα μεγάλης αξίας από κληροδοτήματα, εκ των οποίων τα 66 δεν έχουν καν ενοικιασθεί, ενώ τα 54 είναι μισθωμένα αλλά οι ιδιοκτήτες τους δεν καταβάλλουν τα μισθώματα. Τα συνολικά έσοδα που εισπράττει το ίδρυμα είναι 400.000 ευρώ, ενώ τα έξοδα ενοικίασης για τη στέγαση πέντε σχολών ανέρχονται σε 2 εκατ. ευρώ το χρόνο. Αναξιοποίητα παραμένουν και τα 20 κληροδοτήματα που διαθέτει το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, συνολικής αξίας 128 εκατ. ευρώ. Για το θέμα των ηπειρωτικών κληροδοτημάτων, όπως ανέφερε επανειλημμένα ο κ. Σπύρος Εργολάβος που γνωρίζει όσο κανένας  το θέμα και αγωνίζεται χρόνια γι' αυτό τα ηπειρωτικά κληροδοτήματα  παρουσιάζουν μια ιδιαιτερότητα. Ενώ με τον νόμο 2039 του 1939 του Μεταξά ρυθμίστηκαν σε πανελλήνια κλίμακα, να διοικούνται σύμφωνα με τις διαθήκες, εξαιρέθηκαν από τη ρύθμιση αυτή μόνο τα κληροδοτήματα των Ιωαννίνων, τα οποία διοικούνται όπως ακριβώς διοικούντο και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ευρισκόμενα κάτω από τον έλεγχο της Μητρόπολης.

Το 1984 ψηφίστηκε ο νόμος 1473 για την εφαρμογή του νόμου αλλά υπήρξαν άνωθεν παρεμβάσεις και συγκεκριμένα από τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ ο οποίος είχε διατελέσει και Μητροπολίτης Ιωαννίνων και σταμάτησε η διαδικασία εκκαθάρισης. Από τότε, τα κληροδοτήματα βρίσκονται σε μια συνταγματική και νομική αταξία ενώ διαθέτουν τεράστιες περιουσίες και μετοχές σε Τράπεζες και δεν έχουν ελεγχθεί ποτέ. Το 2001 έγινε μια προσπάθεια ελέγχου που σταμάτησε χωρίς να ολοκληρωθεί. Οπως αναφέρει ο κ.Εργολάβος, "ούτε απολογισμοί υποβάλλονται, ούτε τίποτα, η κατάσταση είναι δραματική."

Και τώρα, έν έτει 2013,  μαθαίνουμε ότι ο δήμαρχος Ιωαννίνων κ.Φίλιος, όπως ομολόγησε ο ίδιος, ζήτησε  με   εμπιστευτική επιστολή του στο Υπουργείο Οικονομικών να μην αλλάξει το ισχύον καθεστώς  και τα κληροδοτήματα να μην περιέλθουν στη διαχείρηση του Δήμου όπως ήταν και η βούληση των ευεργετών,  τη στιγμή μάλιστα που  μέσα στο Μάρτιο κατατίθεται στη Βουλή νέο Νομοσχέδιο από το Υπουργείο Οικονομικών. Ένα νομοσχέδιο με το οποίο ίσως μπει οριστικό τέλος στα προβλήματα διαχείρισης των Κληροδοτημάτων.  

Τι παίζεται πίσω από τις πλάτες των πολιτών τόσα χρόνια τώρα;

                                                                               (ΤΑ ΝΕΑ)

Άνοιξη....

   

Εικόνα εγκατάλειψης..

Και μπορεί το Πνευματικό Κέντρο να τα πηγαίνει καλά μέχρι τώρα από άποψης εκδηλώσεων και προσέλευσης κόσμου αλλά ένα βαψιματάκι εξωτερικά θα το χρειαζόταν. Δεν είναι εικόνα αυτή που παρουσιάζει τελευταία. 
Η κατάσταση όμως γενικά στο κέντρο της πόλης χρήζει βελτίωσης καθώς είναι ιδιαίτερα υποβαθμισμένη. Μια λαϊκή της κακιάς ώρας, μια Όαση κατεδαφιστέα, το πάρκιγκ του ξενοδοχείου Galaxy επιμένει στο χαλίκι εν έτει 2013- για φαντάσου-  πέτρες και τσιμέντα ατάκτως ερριμμένα μπροστά από το Δικαστικό Μέγαρο, και ό,τι μοντέρνο έχει να δείξει η πλατεία καταγραμμένο και βανδαλισμένο. 
Ποιος θα ενδιαφερθεί; Η Δημοτική Αρχή δυόμισι χρόνια μετά την ανάληψη της τοπικής εξουσίας δεν έχει καταφέρει, δυστυχώς, να αλλάξει στο ελάχιστο την εικόνα της πόλης. Κάποια έργα που ήταν σε εξέλιξη βάλτωσαν , περιοχές και δρόμοι αφέθηκαν στο έλεος της λακούβας και του χαλικιού. Μικρές χωματερές παντού, κάδοι διαλυμένοι, κτίρια ρυπαρά και αφημένα. 
'Ετσι θα έπρεπε να είναι τα Γιάννενα εκατό χρόνια μετά την   απελευθέρωσή τους;

 

Παρκάρω όπου γουστάρω..

Παρά την επάρκεια πάρκιγκ στο κέντρο της πόλης ( Δημοτικό, ιδιωτικά, υπόγεια..) η παράνομη στάθμευση και κατάληψη χώρων πεζοδρομίου είναι στην ημερήσια διάταξη. Όποτε και να περάσει κανείς από το Πνευματικό Κέντρο θα δει αυτοκίνητα πάνω στο πεζοδρόμιο αλλά και αναρριχημένα όπου μπορεί να φανταστεί. 
Μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο έπεσαν τα κολονάκια, καιρό τώρα και  οι έξυπνοι παρκάρουν εκεί. Τα κορόιδα,  στο πάρκιγκ απέναντι.  Γραμμή από τη Δημοτική Αρχή δεν υπάρχει. Ενώ οι παράνομοι θα έπρεπε να τιμωρούνται ώστε και έσοδα να εισρέουν στο Δήμο αλλά και το χούι να σταματήσει σιγά σιγά εδώ επιβραβεύονται κιόλας καθώς η Δημοτική αστυνομία βολτάρει ..γενικώς.

Αετοί..

Διαφημίσεις....

Με μεγάλη ευκολία μπορεί κανείς σ΄ αυτή την πόλη να κάνει πια ό,τι του καπνίσει . Κυριολεκτικά και μεταφορικά .

Ο συγκεκριμένος ήθελε να διαφημίσει  ένα μαγαζί στην Πάτρα (στριπτηζάδικο ή κάτι τέτοιο..). Πήρε λοιπόν ένα ένα τα προστατευτικά πλαίσια των προβολέων του κάστρου και διοχέτευσε τα φυλλάδιά του. Στο τέλος βρήκε και τη σπασμένη λάμπα (μία από τις πολλές ) ή να την έσπασε κι ο ίδιος- ποιος ξέρει- και τοποθέτησε κι εκεί το διαφημιστικό του. 

Εννοείται ότι κανένας δεν βλέπει και δεν ακούει τίποτε εδώ πέρα. Ολόκληρες συνοικίες, πολυκατοικίες, κτίρια, πεζοδρόμια, ταμπέλες κλπ. έχουν καταγραφεί με συνθήματα και γκράφιτι που χρειάζονται ώρες για να γίνουν αλλά κανείς δεν παίρνει τίποτε χαμπάρι. Μόνο το μέγαρο της αστυνομίας δεν έγραψαν ακόμη αλλα πού θα πάει. Κάδοι σκουπιδιών - μικροί, μεγάλοι- βρίσκονται αναποδογυρισμένοι, παγκάκια κατεστραμμένα, λάμπες σπασμένες , παράθυρα από ιστορικά κτίρια σπασμένα κλπ. χωρίς κανείς να ενοχλείται.