Απόψεις...

 

«Το τοπίο της «πράσινης» ενέργειας μετασχηματίζεται, καθώς παρατηρείται μια μαζική στροφή του επενδυτικού ενδιαφέροντος στον κλάδο, με τα αιτήματα να αυξάνονται ραγδαία, ενισχύοντας τον ρόλο της αποθήκευσης στο ενεργειακό σύστημα της χώρας. 

Η επενδυτική «όρεξη» στον τομέα της αποθήκευσης ενέργειας αποτυπώνεται στα μέχρι στιγμής στοιχεία, καθώς 533 αιτήσεις είναι στα σκαριά για αυτόνομους σταθμούς αποθήκευσης, συνολικής ισχύος 1,59 GW και έχουν υποβληθεί στον Διαχειριστή του Δικτύου, ενώ επιπλέον 112 αιτήματα αφορούν την προσθήκη αποθηκευτικών μονάδων σε υφιστάμενες ή σχεδιαζόμενες εγκαταστάσεις ΑΠΕ, με συνολική ισχύ 61,2 MW.Την ίδια ώρα, το δίκτυο διανομής εμπλουτίζεται σταθερά με νέες ενεργειακές μονάδες. Ήδη 4.143 έργα Ανανεώσιμων Πηγών έχουν συνάψει ενεργές συμβάσεις σύνδεσης με συνολική ισχύ 710 MW, ενώ 1.082 από αυτά έχουν ολοκληρώσει τις κατασκευαστικές τους εργασίες και αναμένουν την τελική ενεργοποίησή τους».

                                                                   (Μ.Ασημακοπούλου-liberal.gr)

«Το δεκαχίλιαρο βγήκε σε κυκλοφορία το 1995 και αν δεν ήταν η είσοδος στο ευρώ σύντομα θα έβγαινε σε κυκλοφορία και το 20χίλιαρο και το 50χίλιαρο όπως στο Βιετνάμ. 

Αλλά: με το που αυξήθηκαν οι μισθοί σε ευρώ, καπάκι οι εργατοπατέρες και οι συνδικαλιστές αγωνίζονταν για συντάξεις στο επίπεδο λέει του 80 και 90% του τελικού μισθού (!) και νά σου οι δημόσιοι υπάλληλοι μετά από δύο δεκαετίες ('80, '90) να αρχίζουν να εισπράττουν τη δεκαετία 2000-2009 συντάξεις επιπέδου 2 και 3 χιλιάδων ευρώ, εφάπαξ επιπέδου 100, 200 και 300 χιλιάδων ευρώ (βλέπε ΔΕΗ για παράδειγμα).Αυτά είναι ανήκουστα πράγματα, ένα διαρκές έγκλημα κατά της νέας γενιάς και των επόμενων γενεών. Συνυπολογίστε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήσαν 120.000 εν έτει 1981».

                                       (Μ.Μ - Επιστολή στον Κ.Στούπα από το liberal.gr)

«Cooling poverty», ο όρος που έρχεται να προσδιορίσει ακόμα μια ανισότητα που προκύπτει από την αδυναμία των φτωχότερων να έχουν πρόσβαση σε συστήματα ψύξης. Εκείνοι που έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης στην υπερθέρμανση του πλανήτη, πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα της ζέστης. Μια πόρτα μονίμως ανοιχτή, στο ίδιο επίπεδο του πεζοδρομίου. Κοιτάς με την άκρη του ματιού σου καθώς περνάς απέξω. Μέσα φαίνεται το σαλόνι του ημιυπόγειου σπιτιού. Ενας καναπές, μια τηλεόραση και ο ανεμιστήρας. Και ανάμεσά τους ένας ηλικιωμένος κύριος που προσπαθεί να βρει λίγη δροσιά. 

Στον ακάλυπτο των πολυκατοικιών τα παιδιά που έχουν ξεμείνει στην πόλη παίζουν μπουγέλο και πλατσουρίζουν σε λεκάνες με νερό. Μια κυρία απέναντι ψεκάζεται με το ποτιστήρι, ένας άλλος πλένει τη βεράντα του ανά μισάωρο. Οσοι δουλεύουν κλιματισμό είναι κλεισμένοι μέσα με παράθυρα ερμητικά κλειστά. Οι υπόλοιποι είναι έξω και ακούν τον ήχο των κλιματιστικών των προνομιούχων. Ενας κόσμος χωρισμένος στα δύο, στην τεχνητή δροσιά και τη φυσική ζέστη, τα καλοκαίρια μας».

                                                               (Λ.Σταμπούλογλου-protagon.gr)