Το να μην ντρέπεσαι...

«Η φίλη μου Γεσθημανή είναι τυφλή. Ωστόσο, με τον ανταποδοτικό τρόπο που η Φύση χαρίζει απλόχερα κάτι, όταν σου στερεί κάτι άλλο, η φίλη μου η Γεσθημανή με καταλαβαίνει πιο βαθιά απ΄όλες μου τις φίλες. Μελετάει ακραία τη φωνή μου, τις ανάσες μου ανάμεσα στις λέξεις, διαισθάνεται ακόμα και τις εκφράσεις του προσώπου μου και με κουφαίνει «Ωραία είσαι σήμερα. Λάμπεις! Μέσα στα χρώματα». Η ενσυναίσθησή της είναι παροιμιώδης. Μέσα μου έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αυθόρμητα «Βρε, μήπως βλέπει;». Αυτό που σίγουρα έχω εμπεδώσει είναι ότι η Γεσθημανή αισθάνεται πιο βαθιά.

Προ ημερών παρατηρούσα τον κ. Π.Κ. στη Βουλή. Ξέρω. Πέρασαν μέρες. Oσες για να τιθασεύσω τον θυμό μου για να γράψω. Τον παρατηρούσα και σε αντιπαράθεση με τον κ. Πικραμμένο και σκεφτόμουν ότι η ντροπή είναι το πιο περίεργο συναίσθημα. Την κλωτσάνε όσοι τη δικαιούνται και τη φοράνε κατάσαρκα οι αθώοι. Πώς κατορθώνει, ο κάθε Π.Κ. ν’ ακυρώνει το αίσθημα της ντροπής; Πώς άραγε είναι να νιώθεις απέναντί σου να εξελίσσονται όσα εκτυλίχθηκαν κι εσύ να το παίζεις αόρατος, αν και παρών; Πώς δεν διαισθάνεται η ψυχή σου τον τρόπο, που μάτια συναδέλφων και λαού σε παρακολουθούν;

Ο κ. Π.Κ. ήταν ο μόνος που επί υπουργίας του κι ενώ ο νόμος προέβλεπε δύο τιμολογήσεις κατ’ έτος, έγινε μόνο μία και αυτή στις 14 Δεκεμβρίου του 2015 (σ.σ. όταν ήδη ήταν υπουργός Εσωτερικών), δηλαδή ολόκληρο το έτος «του», παρέμειναν οι τιμές του 2014. Έτσι, ενώ μετά την υπουργία Αβραμόπουλου – κυβέρνησης Καραμανλή, που τίναξε την μπάνκα του «πάρε κόσμε!» στον αέρα, όλοι οι διάδοχοι εξαναγκάστηκαν, στόχευσαν, εργάστηκαν για να μειωθεί δραστικά το ρεκόρ της φαρμακευτικής δαπάνη «μας», ο αξιότιμος Π.Κ. ήταν ο μόνος που θα μετάφραζες τη θητεία του, ως «ανάσα για τις φαρμακευτικές».

Πώς άραγε είναι να νιώθεις ότι απέναντί σου στήνονται δέκα κάλπες και η δική σου κάλπη να έχει εξαιρεθεί; Πώς νιώθεις όταν τη σκαπουλάρεις; Πώς νιώθεις να ακούς τη φωνή του Πικραμμένου, Πρωθυπουργού 36 ημερών, να διεκδικεί το δίκιο του, απέναντι σε δικούς «σου» που δεν κώλωσαν και συνέχισαν τη «σταύρωσή» του, κι εσύ να ξέρεις ότι τη γλίτωσες γιατί κατόρθωσες να «τρουπώσεις» ΣΥΡΙΖΑ; Πάντα θα τρουπώνεις;

Πώς νιώθεις να ακούς για FBΙ, εσύ, ο καταμέσα στη Λίστα του FBI κι ωστόσο να τραγουδάς Στανίση «Δεν άκουσα, πώς είπατε, ορίστε; Συγνώμη κύριε ποιος είστε»; Και να παρακολουθείς μια ολοήμερη διαδικασία για συναδέλφους σου που δεν είναι σε καμία λίστα FBI -και το ξέρεις καλά- και να βγαίνεις την άλλη μέρα… Μια ολόκληρη μέρα μετά, μωρέ, να παραδεχθείς, «Εγώ είμαι ο Π.Κ. που αναφέρει το έγγραφο του FBI». Και ξαφνικά να μιλάς μόνο για «πολιτικές ευθύνες»; Μα αν δεν εξυπακούονται οι «πολιτικές ευθύνες» για τους πολιτικούς, τότε γιατί εκλέγεστε; Για να περιφέρετε τη σπουδαιότητά σας; 

Πώς πέρασες μια ολόκληρη μέρα στον ψηλό σου θώκο και δεν κάηκαν τα μάγουλά σου από το κοκκινάδι της ντροπής; Πώς είναι να μην παράγεις ντροπή; Πώς θεωρείς ότι έχεις κλείσει συμφωνία, με τον όποιο δικό σου Θεό, ότι θα είσαι μια ζωή υπό προστασία κόμματος, άρα ποτέ δεν θα σ’ αγγίξουν εσένα αυτά, αυτών, που κοιτάς τώρα αφ’ υψηλού; Εσύ, ο πολυχρονεμένος….Η φίλη μου η Γεσθημανή έχει στερηθεί τη όραση. Θα ήθελα να είμαι Θεός να της τη χαρίσω. 

Ωστόσο, με τον ανταποδοτικό τρόπο που η Φύση χαρίζει απλόχερα κάτι, όταν σου στερεί κάτι άλλο, βλέπει πιο βαθιά, αισθάνεται, διαισθάνεται, «ακούει» τους γύρω της, ακραία. Μελετώντας τον Π.Κ. απορώ, πώς διαχειρίζεται τη μεγαλύτερη αναπηρία που μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Το να μην ντρέπεται.

ΥΓ. Και στην παρέα Π.Κ. μπήκε και η Ρ.Α. μετά του συζύγου της. Για άλλη αιτία πλην ίδια αναπηρία. Αδυναμία παραγωγής ντροπής!… Α, ρε Αντωνόπουλου και Παπαδημητρίου… Να χέσω τα λεφτά σας…

                                                 (Αρθρο της Ρέας Βιτάλη από το protagon)