Οι άνθρωποι του παρελθόντος ...

«Σαράντα πέντε χρόνια τώρα η Αριστερά μόνο τσακώνεται. Αρνείται, καταγγέλλει, ανατρέπει. Λογικό. Ο στόχος της θεωρητικά είναι η καθεστωτική αλλαγή, η ανατροπή της «αστικής δημοκρατίας», δεν έχει λόγους να προτείνει στοιχεία εξωραϊσμού της. Και όπου χρειάστηκε να πάρει κάποτε μια στάση θετική το έκανε υστερόβουλα, γιατί αυτή υπηρετούσε τη μεγάλη ιδέα. Όταν το έρμο το ΚΚΕ (εσ) κατέθετε εποικοδομητικές προτάσεις καταγγέλλονταν, ακόμα και από σοσιαλιστές ως ρεφορμιστικό, δεξιό και πουλημένο.

Με την αδράνεια αυτής της δομικής εχθροπάθειας ο Βαρουφάκης έπεισε τον Τσίπρα να βάλει τη χώρα στην περιπέτεια εκείνης της «διαπραγμάτευσης» και να μας χρεώσει 100, 200 δισεκατομμύρια, χωρίς κανένα λόγο. Χωρίς ντροπή, μια συγγνώμη. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Επικίνδυνη η έξοδος, αρνητικός ο συσχετισμός δυνάμεων, γλυκιά η εξουσία, ο άλλος κόσμος, ο εφικτός, μπορεί να περιμένει. Τσάκωσε δυο μπίρες. Δύσκολα μπορείς να γλιτώσεις από τον εαυτό σου. 

Ακόμα και ως κυβερνήτης, ακόμα και ως πειθήνιος εταίρος των δανειστών, ακόμα και υπό οικονομική επιτήρηση, απλώνεις το ζωνάρι σου για καβγά όπου σε παίρνει. Όχι πια με τους έξω, αλλά με τους μέσα. Ο εμφύλιος ως διαχρονικός τροφοδότης λογαριασμός της πολιτικής, ως καρικατούρα. 

α εθνικά θέματα απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις. Γνωστό και βαρετό το στερεότυπο. Αλλά αφορά ενήλικα κόμματα που σέβονται τη δημοκρατία και παίζουν το παιχνίδι με κανόνες. Έστω και από ένστικτο επιβίωσης. 

Αν έχεις μείνει στην εποχή των φοιτητικών αμφιθεάτρων της μεταπολίτευσης και στη λογική «να τους τη φέρουμε» δεν μπορείς να κάνεις πολιτική ανοιχτών οριζόντων, να ηγεμονεύσεις ιδεολογικά και να παράγεις ωφέλιμο για τη χώρα σου αποτέλεσμα. Ούτε να φέρεις επενδύσεις. Ποιος είναι τόσο τρελός για να βάλει τα λεφτά του σε μια χώρα που οι μισοί πολιτικοί θέλουν να βάλουν φυλακή τους άλλους μισούς; Γιατί τόσο εσύ όσο και το κοινό σου έχετε μάθει να διεκδικείτε την πολιτική σας ισχύ μέσα από τον τσαμπουκά και τις φτηνές  εντυπώσεις. Γι’ αυτό ακόμα και σήμερα αυτή η Αριστερά δεν μπορεί να ξεκολλήσει ιδεολογικά από τη γοητεία της τρομοκρατίας. Το μίσος ως ταυτότητα. 

Μια χώρα αδύναμη οικονομικά είναι αδύναμη και διπλωματικά. Ειδικά όταν προσπαθεί να λύσει το δύσκολο και χρονίζον πρόβλημα του «μακεδονικού» ή να αντιμετωπίσει την προκλητική στάση της καθ’ όλα ισχυρής Τουρκίας. Και στις δύο περιπτώσεις η λογική επιβάλλει μια στοιχειώδη συνεννόηση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Διαβουλεύσεις με πολιτικούς που χειρίστηκαν τα ίδια προβλήματα στο παρελθόν. Έστω και παρασκηνιακά. Αντ’ αυτών η κυβέρνηση στήνει Προανακριτική και κυνηγάει επιλεκτικά βουλευτές και τέως πρωθυπουργούς των πολιτικών της αντιπάλων. Χωρίς στοιχεία. Η εχθροπάθεια, που λέγαμε, υπερτερεί ακόμα και αυτού του ένστικτου της αυτοσυντήρησης. Δεν μιλάμε για το εθνικό όφελος. Αυτό είναι αστικό κατάλοιπο.

Η αριστερά τελειώνει παγκοσμίως διότι ο λόγος της είναι παλιός και άνυδρος. Δείτε την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Κίνα, τη Νότια Αμερική. Η επόμενη μέρα σηματοδοτεί το θρίαμβο της τεχνολογίας και του καπιταλισμού. Εκτυπωτές 3D θα παράγουν τα προϊόντα μας, αυτοκίνητα χωρίς οδηγό θα μας πηγαίνουν στη δουλειά μας, ιδιωτικές εταιρίες θα διοργανώνουν διαστημικά ταξίδια, το 2030 οι υπολογιστές θα είναι πιο έξυπνοι από τους ανθρώπους, φτηνή ενέργεια από τον ήλιο άρα και φθηνό πόσιμο νερό για όλον τον κόσμο. Ποιος ασχολείται με τα θέσφατα του Μarx του 19ου αιώνα;   

Συμμετέχοντας ο ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό παιχνίδι ως μέλος ενός συστήματος που αναγκαστικά πρέπει να παίξει με τους κανόνες της αγοράς πρέπει να αποδεχθεί το θρίαμβο του κεφαλαίου, να αποδεχθεί την ήττα του, δηλαδή να απογυμνωθεί ιδεολογικά. Αυτός ο δυϊσμός τον εξοντώνει, τον εκνευρίζει, του θολώνει την εικόνα. Το κλίμα εχθρότητας προς τους πολιτικούς του αντιπάλους είναι το τελευταίο όπλο που νομίζει ότι διαθέτει για να διαφυλάξει την ταυτότητα και το μέλλον του. Και το οπλίζει αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ποιος νοιάζεται για επενδύσεις, για καθαρή ή ελεγχόμενη έξοδο, για τις αποδόσεις των ομολόγων που τραβούν την ανηφόρα; Προέχει η εχθροπάθεια».

                   (Απόσπασμα άρθρου του Λ.Καστανά από την ΑΤΗensvoice)