Απορίες...

Σκουπίδια; Κάτω από το χαλί μας...

«Διαβάζω σε ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου στην «Κ» πριν από λίγες ημέρες: «Μια δεματοποιημένη χωματερή έχει δημιουργηθεί πλέον στην Ανδρο, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των Αρχών να χωροθετήσουν ΧΥΤΥ».Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, το δεύτερο σε έκταση νησί των Κυκλάδων δεν έχει λύσει το πρόβλημα με τα σκουπίδια του, οπότε τα κάνει «πακέτα» και τα αποθηκεύει.

«Η Ανδρος “εξυπηρετείτο” έως το 2011 από μια παράνομη χωματερή. Οι προσπάθειες το 2004 και το 2008 για τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ είχαν πέσει στο κενό, λόγω των τοπικών αντιδράσεων. Ομως το 2011 η παράνομη χωματερή κατέρρευσε στη θάλασσα και έκλεισε οριστικά. Στον χώρο της τοποθετήθηκε ένας δεματοποιητής, ο οποίος απλώς μετατρέπει τα σκουπίδια σε “πακέτα”».

Πού θα πάνε αυτοί οι τόνοι των «πακέτων»; Αγνωστο. Ολο αυτό συμβαίνει διότι, όπως έχει πει ο σοφός λαός, «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», που σημαίνει πως όλες οι προσπάθειες χωροθέτησης ΧΥΤΥ έχουν πέσει στο κενό, καθώς κανείς δεν θέλει τα σκουπίδια στην αυλή του. Ετσι, ο ένας τοπικός άρχοντας τα ρίχνει στον άλλο τοπικό παράγοντα, καμία προτεινόμενη θέση ΧΥΤΥ δεν εγκρίνεται και λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Το ότι η καθυστέρηση έχει σοβαρές συνέπειες για το νησί είναι κατανοητό απ’ όλους. Οπως επίσης ότι θα χαθεί η εξασφαλισμένη χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ που «τρέχει». Πώς γίνεται όμως όλοι να κατανοούν, αλλά να μη συνεννοούνται; Τόσα χρόνια μελέτες, διαβουλεύσεις, συζητήσεις, συνεδριάσεις, λάθος αποφάσεις και άστοχες επιλογές, παλινδρομήσεις, τόση χαμένη ενέργεια για μια «τρύπα στο νερό».

Για άλλη μία περίπτωση ελληνικής τρέλας, μικροπολιτικής, ανεπάρκειας, που στρέφεται τελικά εναντίον του νησιού και των συμφερόντων των κατοίκων του. Καμία σημασία δεν έχει αν φταίει περισσότερο η προηγούμενη δημοτική αρχή, η νυν ή η επόμενη. Η ευθύνη μοιράζεται σε όλους. Γιατί όλοι όσοι λυσσαλέα αντιδρούν και μάχονται, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, υπερασπιζόμενοι υποτίθεται την περιοχή τους, το χωριό τους, τη γειτονιά τους, επί της ουσίας βλάπτουν ένα μοναδικό νησί, με φυσική ομορφιά, πλούσια ιστορία και παράδοση.

Είναι πολύ δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι αυτή η ιστορία σέρνεται τόσο πολλά χρόνια. Σίγουρα δεν είναι η μοναδική στην Ελλάδα περίπτωση, αλλά ίσως σημειώνει ρεκόρ καθυστερήσεων στις Κυκλάδες. Στην Ανδρο, οι προσπάθειες χωροθέτησης ΧΥΤΥ ξεκίνησαν το 2000, με την τελευταία να έχει γίνει το 2012. Είμαστε στο 2018 και το αδιέξοδο είναι ακόμη εδώ.

Ο τουρισμός ανεβαίνει διαρκώς, η Ανδρος μπαίνει όλο και πιο δυναμικά στο κάδρο, διεκδικεί μερίδιο, και δικαίως, καθώς συνδυάζει όλα όσα μπορεί να ζητήσει και ο πιο απαιτητικός επισκέπτης. Συγκλονιστικό τοπίο, απίθανες διαδρομές στη φύση, υπέροχες παραλίες, ιδιαίτερα τοπικά προϊόντα και εξαιρετική κουζίνα, φιλόξενους ανθρώπους».

                                  (Αρθρο της Γ.Επτακοίλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

Λίγο μίσος ακόμη...

«Για μια ακόμη φορά οι διαχωρισμοί του εμφυλίου πολέμου και της μετεμφυλιακής περιόδου χρησιμοποιήθηκαν για να στηρίξουν διαχωρισμούς και αντιπαλότητες της πολιτικής συγκυρίας. Ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Θανάσης Καρτερός με ανάρτησή του στο facebook τοποθετεί το ζήτημα της παραπομπής των δέκα πολιτικών προσώπων για την υπόθεση Novartis στο πλαίσιο των αντιθέσεων του εμφυλίου πολέμου και της εποχής που τον ακολούθησε.Ο Καρτερός δείχνει να χαίρεται γιατί έχουν αντιστραφεί οι όροι του παρελθόντος και οι  κατήγοροι έγιναν κατηγορούμενοι. Πιστεύει ότι ο εμφύλιος με κάποιον τρόπο συνεχίζεται και οι ταυτότητες των αντιπάλων της εποχής εκείνης διατηρούνται αναλλοίωτες. Αντιμετωπίζει τα σημερινά γεγονότα, χωρίζοντας τον πολιτικό κόσμο με τους διαχωρισμούς που ίσχυαν στα μέσα του προηγούμενου αιώνα.

Η προσπάθεια του Καρτερού να χωρίσει τους Έλληνες σε καλούς και κακούς είναι και αστεία και θλιβερή. Θέλει να εργαλειοποιήσει τα συναισθήματα όσων αισθάνονται θύματα μιας παλιάς αντιπαλότητας- ακόμη και αν δεν την έχουν βιώσει προσωπικά- και να τα στρέψει εναντίον εκείνων που υποδεικνύει ως κληρονόμους των θυτών.Πέρα από τέτοιες χονδροειδείς απόπειρες εκμετάλλευσης των πληγών του εμφυλίου παραμένουν πάντα τα διλήμματα για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα που σημάδεψαν την εποχή εκείνη.

Πολλοί πιστεύουν ότι πρέπει να ξεχάσουμε αυτή την περίοδο της ιστορίας μας και ότι η λήθη θα βοηθήσει στην εθνική συμφιλίωση. Η εθνική συμφιλίωση είναι απαραίτητη και ουσιαστικά έχει επιτευχθεί από τη δεκαετία του 1980. Η λήθη όμως δεν χρειάζεται. Η μνήμη κάνει πιο δυνατή τη συμφιλίωση. Μπορούμε και να θυμόμαστε και να αφήνουμε πίσω το μίσος.Πέρα από την αναζήτηση των ιστορικών και των πολιτικών επιστημόνων για τα γεγονότα και την εξέλιξη του εμφυλίου πολέμου υπάρχει ένα μεγάλο ιδεολογικό ζήτημα, το οποίο παραμένει επίκαιρο, εφόσον υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν ότι μια νίκη του Κομμουνιστικού Κόμματος θα είχε φέρει καλύτερες μέρες για τους πολίτες της Ελλάδας.

Σήμερα έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να δούμε ως βιωμένο παρελθόν την μεταπολεμική περίοδο. Οι Έλληνες της εποχής του εμφυλίου δεν είχαν αυτό το προνόμιο. Είχαν μπροστά τους ένα άγνωστο μέλλον. Τώρα μπορούμε να γνωρίζουμε την πορεία της χώρας μας και να τη συγκρίνουμε με την πορεία των γειτονικών κομμουνιστικών χωρών των Βαλκανίων, οι περισσότερες εκ των οποίων ξεκίνησαν από καλύτερο σημείο σε σχέση με την κατεστραμμένη Ελλάδα του τέλους της δεκαετίας του 1940.

Το ιδεολογικό ζήτημα του εμφυλίου παραμένει επίκαιρο όσο υπάρχουν πολιτικοί που θρηνούν για την ήττα του κομμουνιστικού στρατοπέδου. Η ήττα αυτή μας στέρησε την ευκαιρία να έχουμε την τύχη των γειτονικών μας χωρών, όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομικής ευημερίας, αλλά και στο επίπεδο των ατομικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών.Στις 26-9-2011 ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας για την άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί με τον   ΣΥΡΙΖΑ σε έναν αντιμνημονιακό συνασπισμό εξουσίας, δήλωσε ότι εάν επιμείνει η ηγεσία του Κομουνιστικού Κόμματος σε αυτή την πολιτική, «θα είναι αντίστοιχου μεγέθους ιστορικό λάθος με το λάθος, τα λάθη που έγιναν μετά το αντάρτικο, μετά τις ένδοξες αυτές μέρες του λαού μας, όπου παραδώσανε τα όπλα και χάσαμε την ευκαιρία να δοθεί μια άλλη προοπτική στη χώρα μας».

Η εξέλιξη των γεγονότων έφερε τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του στην εξουσία και τον έθεσε μπροστά σε διλήμματα ανάλογα με αυτά που αντιμετώπισε η ηγεσία του ΚΚΕ πριν από τη συμφωνία της Βάρκιζας, την οποία συμφωνία καταδίκαζε με τις παραπάνω δηλώσεις.  Ήταν το καλοκαίρι του 2015, όταν έπρεπε να αποφασίσει για το αν θα παραμείνουμε στον ανεπτυγμένο κόσμο ή θα γίνουμε κάτι σαν τη Βενεζουέλα του Μαδούρο. Αυτή είχε για πρότυπό του και όχι τις προοδευμένες Ευρωπαϊκές χώρες.Τότε αποφάσισε -ευτυχώς για μας- να ξεχάσει όσα έλεγε και να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο. Τρομαγμένος μπροστά στην απώλεια της εξουσίας, που θα ερχόταν μέσα σε συνθήκες απόλυτου χάους, προτίμησε να εφαρμόσει τα αντίθετα από όσα υποστήριζε με τόση ένταση.

Το εντυπωσιακό είναι ότι και μετά από αυτή τη στροφή οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να μιλούν για τον εμφύλιο όπως πριν. Και να εκμεταλλεύονται τις πληγές του παρελθόντος για να καλλιεργήσουν λίγο μίσος ακόμη».

                                      (Αρθρο του Σπ. Βλέτσα από την ΑΤΗensvoice)

Εύθυμα και ... σοβαρά

Τρέχοντας πίσω από τα γεγονότα...

«Δεν είναι η πρόθεσή μου να εξαντλήσω το θέμα, αλλά κυρίως να αναπτύξω τον προβληματισμό γύρω από ένα πολύ σοβαρό ζήτημα το οποίο δεν φαίνεται να μας απασχολεί καθόλου. Σε όλες τις δυτικές χώρες έχουν ήδη συμβιβαστεί με ορισμένα θέματα ελευθερίας και ασφάλειας. Για παράδειγμα στη Μεγάλη Βρετανία κανένας δεν διαμαρτύρεται για τις χιλιάδες κάμερες ασφαλείας που είναι εγκατεστημένες. 

Εμείς εδώ, είχαμε την ευκαιρία και ξοδέψαμε εκατοντάδες εκατομμύρια στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 για να εγκαταστήσουμε ένα σύστημα ασφαλείας, αλλά επειδή «του Ελληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει», φροντίσαμε να το καταργήσουμε αμέσως μετά τη λήξη των Αγώνων. 

Και αφού μιλήσαμε για τις κάμερες ασφαλείας, πρέπει να επισημάνουμε ότι είναι σε αχρηστία και δεν λειτουργούν στο Εφετείο Αθηνών από το 2002, χωρίς κανείς να προβληματίζεται! Το απίστευτο αυτό γεγονός αποκαλύφθηκε μετά την πρόσφατη βομβιστική επίθεση στο κτίριο του Εφετείου. Ελληνικό και πολύ χαρακτηριστικό να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα, αντί να τα προλαβαίνουμε!

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η τεχνολογία και ειδικότερα το internet και το κινητό τηλέφωνο έχουν αλλάξει ριζικά τη ζωή μας. Δυστυχώς όμως η νομοθεσία μας αλλά και οι αντιλήψεις μας έχουν μείνει στο παρελθόν με συνέπεια να ζούμε σε ένα εντελώς αρρύθμιστο περιβάλλον. 

Και ενώ στον δυτικό κόσμο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν και να ρυθμίσουν τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, εμείς ασχολούμαστε με το «σκισμένο καλτσόν» και το ποιος κάθεται «στα τέσσερα». Ετσι όμως δεν πάει η χώρα μπροστά. Μάλλον μου διέφυγε. Η πρόοδος θα μας έλθει με το Ελληνικό Διαστημικό Πρόγραμμα! Τρομάρα μας».

               (Απόσπασμα άρθρου του  Α.Δρυμιώτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)