"Σαπίζουν οι άνεργοι στα καφενεία.."

"Σαπίζουν οι φράουλες στα χωράφια σαπίζουν και οι άνεργοι στα καφενεία " έγραφε την Κυριακή στο "Πρώτο θέμα" ο Γρηγόρης Νικολόπουλος .  Και αναρωτιόταν γιατί οι Έλληνες δεν πηγαίνουν να μαζέψουν, όχι μόνον φράουλες αλλά και άλλα εποχιακά είδη όπως ελιές , πορτοκάλια, σπαράγγια, σταφύλια ή να ψαρέψουν με τα καΐκια πράγμα που κάνουν  οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. Οι ψαράδες ,λέει, στα αμερικάνικα καΐκια είναι Αμερικανοί, στα Καναδικά Καναδοί όπως και οι εργάτες στους γαλλικούς αμπελώνες είναι Γάλλοι, στους γερμανικούς Γερμανοί. Γιατί στους ελληνικούς να είναι Πακιστανοί και Ινδοί; Δεν συζητάμε φυσικά για την οργάνωση αυτών των  επιχειρήσεων - γεωργικών ή θαλάσσιων- που είναι ηλεκτρονικά ελεγχόμενη και μηχανογραφημένη.

Είναι όμως απορίας άξιον. Αν κάποιος έχει ανάγκη από δουλειά και του δίνουν 30 ευρώ τη μέρα γιατί δεν πάει ; Για να αυξάνουν οι στατιστικές της ανεργίας; Μήπως έχουμε την πολυτέλεια να αρνούμαστε το μεροκάματο επειδή ξέρουμε ότι θα το βρούμε από αλλού ή επειδή δεν το έχουμε πραγματικά ανάγκη;

Γιατί οι δυνατότητες που μας δίνει η αγροτική παραγωγή, η κτηνοτροφία, η αλιεία που παλιότερα συντηρούσαν την οικονομία της χώρας  ,σήμερα έχουν πέσει στα αζήτητα και θεωρούνται παρακατιανές; Και πόσο θα κρατήσει το παραμύθι ότι για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων φταίει το εργατικό κόστος που είναι υψηλό; Η Γερμανία έχει τους πιο υψηλούς μισθούς στην Ευρωπαϊκή ένωση και όμως είναι τρίτη χώρα σε εξαγωγές στον κόσμο.

Μήπως φταίει ότι έχουμε ένα ανύπαρκτο κράτος που αφού αδιαφορεί για  τη λαθραία είσοδο χιλιάδων μεταναστών, τους επιτρέπει κατόπιν και τη "μαύρη" εργασία με την εκμετάλλευση που αυτή συνεπάγεται; Και δεν είναι μόνο η Αμαλιάδα και οι φράουλες . Είναι η μισή Ελλάδα. Και φυσικά υπάρχουν και όλοι εκείνοι που τους θέλουν τους λαθρομετανάστες για να τους εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν και να τους εκβιάζουν δηλώνοντας φυσικά το αντίθετο.

Όταν λοιπόν η  νομιμότητα απουσιάζει και  η παρανομία με τα πάσης φύσεως κυκλώματα διαφεντεύουν τι μπορεί να περιμένει κανείς για το μέλλον ενός τόπου που όχι μόνον δεν παράγει πια αλλά αρνείται και να μαζέψει αυτό το λίγο που υπάρχει με τα χέρια των δικών του ανθρώπων;