Ξεχασμένοι ήρωες..

Aς μη ξεχνάμε αυτές τις μέρες τη θυσία δύο εθελοντών που πέθαναν στο Μπιζάνι κατά  τη διάρκεια των συγκρούσεων για την απελευθέρωση της πόλης μας.

Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας  μόλις είχε επιστρέψει από την Ολυμπιάδα της Στοκχόλμης με το χρυσό μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς και το χάλκινο στο ύψος, άνευ φοράς επίσης. Και στα δύο αυτά αγωνίσματα είχε κατακτήσει αργυρά μετάλλια και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 1908. Το 1912 κατέρριψε  και  το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος α.φ  που κατείχε ο Αμερικανός Ρέι Γιούρι από το 1904 με 3,505 μέτρα.

Δύο μήνες μετά τον θρίαμβο της Στοκχόλμης ξεσπά ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος (4 Οκτωβρίου 1912) και ο Τσικλητήρας στρατεύεται. Παρόλο που του προτάθηκε να παραμείνει στο Φρουραρχείο Αθηνών,ζήτησε να τον στείλουν στην πρώτη γραμμή.Δεν ήθελε να κατηγορηθεί για προνομιακή μεταχείριση. Βρέθηκε λοιπόν στο Μπιζάνι, όπου και προσεβλήθη από μηνιγγίτιδα αφήνοντας την τελευταία του πνοή στις 10 Φεβρουαρίου 1913 σε ηλικία 25 ετών.

 

Ένας άλλος ήρωας που σκοτώθηκε πολεμώντας στο Μπιζάνι ως απλός στρατιώτης, ήταν ο δήμαρχος Λεμεσού Χριστοδουλος Σώζος. 

'Hταν η σημαντικότερη πολιτική φυσιογνωμία της εποχής του. Πρακτικός και πραγματιστής πολιτευτής, εργατικός και προοδευτικός δήμαρχος, ξεχώριζε γιατί ήταν από τους λίγους Κύπριους πολιτικούς των έργων και όχι των λόγων.
Ως δήμαρχος Λεμεσού υπήρξε καινοτόμος: Ο Δημόσιος Κήπος, ο ηλεκτροφωτισμός της πόλης, η Γεωργική Έκθεση, η δημιουργία φιλαρμονικής, υπήρξαν πρωτοφανείς ενέργειες για την εποχή του.


Mόλις ξέσπασε ο «βαλκανοτουρκικός πόλεμος», ο Χριστόδουλος Σώζος αναχώρησε από τους πρώτους για να καταταχθεί εθελοντικά στον ελληνικό Στρατό.
Ήταν 40 χρονών και πατέρας ενός τετράχρονου αγοριού. Ο παππούς του ήταν αγωνιστής της επανάστασης του 1821, ο πατέρας του πολέμησε στην Κρήτη το 1866, ενώ ο ίδιος είχε προσπαθήσει να καταταχθεί εθελοντής και στον πόλεμο του 1897.
Στην επιστολή που έστειλε στην γυναίκα του Ερμιόνη, δικαιολόγησε ως εξής την ενέργειά του:
«Ημείς έχομεν καθήκοντα τα οποία ουδεμία δύναμις, ουδέν φίλτρον πρέπει να τα εμποδίζη από του να ενασκώνται. Αν είμεθα ηγέται των υποδούλων λαών, οφείλομεν διά του παραδείγματός μας και της θυσίας μας να τους παιδαγωγώμεν, όπως και εκείνοι γίνωσιν άνθρωποι συναισθανόμενοι τα καθήκοντά των.»

(Από κείμενο του Π. Παπαπολυβίου,επίκουρου καθηγητή Πανεπ/μιου Κύπρου)

Μια προτομή τους θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο Δήμος Ιωαννιτών στη μνήμη τους.Aν είναι όμως να καταντήσει σαν και το παρακάτω ας μένει καλύτερα.