Θερίζει η ανεργία στα καφενεία..

Η κίνηση των παραγωγών φράουλας της Ηλείας να βρουν εργάτες γης μέσω του ΟΑΕΔ δεν έχει μέχρι στιγμής βρει ανταπόκριση, αφού το ενδιαφέρον των ανέργων είναι μηδαμινό.
Στον ΟΑΕΔ Αμαλιάδας μέχρι πριν από δέκα μέρες δεν είχε κατατεθεί καμία αίτηση για εργασία ενώ οι παραγωγοί ζητούν πάνω από 4.000 εργάτες για τη συγκομιδή της φράουλας.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι μόνο στην καλλιέργεια της φράουλας απασχολούνται την περίοδο αιχμής στη συγκομιδή του προϊόντος άνω των 5.000 εργατών, το σύνολο των οποίων είναι αλλοδαποί και εξ αυτών το 90% παράνομοι μετανάστες.Αλλά και στις υπόλοιπες καλλιέργειες (καρπούζι, πατάτες, ελιές, πιπέρι, ντομάτα κλπ), απασχολούνται αλλοδαποί καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αν και σε μικρότερο βαθμό.
                                                                           (patrisnews.gr)

Κατά τα άλλα η ανεργία θερίζει..

                                                                     (Η φωτό από την ταινία "Ακαδημία Πλάτωνος")

"Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη ..μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή - τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι\' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου έγραφα πως η ανεργία στον τόπο μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.

Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.[..]

                                                    (Από άρθρο του Σ.Καργάκου)