Το "άσυλο" του Δημοσίου...

 

«Μόνο τις τελευταίες μέρες είδαμε: 

Έναν αστυνομικό, ο οποίος κατηγορείται από την (επίσης αστυνομικό) σύζυγό του ότι έκανε φρικτά πράγματα στην ίδια και τα παιδιά τους, να έχει διαγνωσθεί με ψύχωση από το 2008, να έχει εμπλακεί σε περιστατικά ξυλοδαρμού, να έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα αλλά να παραμένει στην υπηρεσία απολαμβάνοντας την ισχύ της αστυνομικής στολής και να υπηρετεί στη Βουλή.

Έναν διευθυντή ΕΠΑΛ να καλεί μέλη του «Φεμινιστικού Τομέα του Ρουβίκωνα» να μιλήσουν στο σχολείο του σε μια εκδήλωση με αφορμή τη «Διεθνή Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών». Ο ίδιος λέει ότι τις κάλεσε ως εκπαιδευτικούς.

Έναν οδηγό λεωφορείου να επιπλήττει έναν επιβάτη επειδή του ζήτησε να μην κρατάει με το ένα χέρι το τιμόνι και με το άλλο το κινητό.

Έναν τμηματάρχη της δημοτικής αστυνομίας της Αθήνας να ζητά από τους υφιστάμενους να μην κόβουν κλήσεις έξω από συγκεκριμένο μαγαζί.

Νομίζω πως είναι προφανές ότι:

α) ένας αστυνομικός ο οποίος κρίνεται ψυχολογικά ακατάλληλος και εμφανίζει παραβατική συμπεριφορά δεν έχει καμία δουλειά στην αστυνομία, 

β) μια αστυνομικός που παραδέχεται ότι για χρόνια γνώριζε τις φρικτές πράξεις του συζύγου της και δεν αντιδρούσε, επίσης δεν έχει καμιά δουλειά στην αστυνομία, 

γ) ένας διευθυντής λυκείου ο οποίος είτε εν γνώσει του καλεί στο σχολείο του τέτοιες οργανώσεις είτε δεν ξέρει ποιοι είναι αυτοί που καλεί, είναι καλύτερα να κάνει κάποια άλλη δουλειά που δεν περιλαμβάνει μαθητές, 

δ) μέλη μιας οργάνωσης τραμπούκων δεν μπορεί να είναι εκπαιδευτικοί, 

ε) ένας οδηγός λεωφορείου ο οποίος μιλάει στο κινητό την ώρα που οδηγεί πρέπει να απολυθεί, 

και στ) το ίδιο πρέπει να συμβεί και με έναν δημοτικό αστυνομικό που νοιάζεται περισσότερο για τις δουλειές ενός μαγαζιού παρά για τη νομιμότητα. 

Κι όμως όλοι οι παραπάνω συμπολίτες παραμένουν κανονικά στη δουλειά τους παρότι είναι φανερά ακατάλληλοι. Σε μια χώρα που θα κυριαρχούσε η λογική, η εργασία στο δημόσιο (επειδή είναι εργασία στην υπηρεσία των πολιτών και επειδή πληρώνεται από τους πολίτες) θα ήταν μια εργασία υψηλών απαιτήσεων. 

Στη χώρα του εξυπνότερου, πιο εργατικού, πιο ηρωικού και πιο βασανισμένου λαού στον κόσμο συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η εργασία στο δημόσιο είναι μια εργασία χωρίς απαιτήσεις, πλην αυτών που μπορεί να έχει ο κάθε εργαζόμενος από τον εαυτό του. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε καθημερινά: δίπλα στους ικανούς, υπεύθυνους και έντιμους στοιβάζονται στρατιές ανίκανων, ανεύθυνων και άτιμων που ξέρουν καλά ότι τίποτα δεν μπορεί να τους κουνήσει από τη φιλόξενη αγκαλιά του δημοσίου. 

Και η ερώτηση είναι απλή: Γιατί να μην μπορεί το δημόσιο (δηλαδή εμείς) να απαλλαγεί από τους ανίκανους, ανεύθυνους και άτιμους υπαλλήλους του; Γιατί μια δουλειά στην υπηρεσία των πολιτών να είναι τόσο απαξιωμένη ώστε να δίνεται στον οποιονδήποτε; 

Είναι τόσο χαμηλή η εκτίμηση που έχουμε για τους εαυτούς μας ώστε να θεωρούμε υποχρέωσή μας να πληρώνουμε κάθε συμπολίτη που όχι μόνο αρνείται να δουλέψει αλλά μπορεί να δουλεύει και με τρόπο που βάζει σε κίνδυνο ζωές;»

                       (Απόσπασμα άρθρου του M.Βουλαρίνου από την ATHensvoice)