Παραλογισμός... ελληνικού τύπου

 

 «Στις θάλασσές μας ταξιδεύουν πλοία της ακτοπλοΐας μεγάλης ηλικίας. Μην ισχυριστεί κάποιος στο μέλλον ότι δεν το γνώριζε. Το 70% των πλοίων είναι ηλικίας άνω των 20 ετών, με τον μέσο όρο να είναι στα 27 έτη και στις άγονες (και επιδοτούμενες) γραμμές στα 35. Περισσότερα από 21 πλοία παρουσίασαν πέρυσι βλάβες. Έπειτα από κάθε τραγωδία ζητάμε να πέσουν κεφάλια και ύστερα κλείνουμε τα μάτια και συνεχίζουμε την ζωή μας σαν να μην συνέβη το παραμικρό. 

Και το πολιτικό σύστημα; Δεν έχει ευθύνες για το Σάμινα ή για τα Τέμπη; Προφανώς! Επειδή δεν υπήρξε μέχρι σήμερα ένας πολιτικός που να κυβέρνησε με γνώμονα ότι θα χάσει οπωσδήποτε τις επόμενες εκλογές. Δεν θέλησε το πολιτικό σύστημα να διαταράξει τις ισορροπίες στην κοινωνία, ακόμη κι όταν αυτές οι ισορροπίες είναι που ενισχύουν αποδεδειγμένα τις αυτοκτονικές τάσεις ενός ολόκληρου λαού. 

Όλοι εμείς που σήμερα δηλώνουμε συντετριμμένοι από τον άδικο χαμό τόσων νέων ανθρώπων στα Τέμπη, είναι αμφίβολο αν θα στηρίζαμε μια ουσιαστική προσπάθεια εξυγίανσης των δημόσιων συγκοινωνιών, των νοσοκομείων, της εκπαίδευσης, της δικαιοσύνης. Τις παθογένειές μας όλοι τις γνωρίζουμε, αλλά ταυτόχρονα έχουμε βολευτεί με αυτές. Δεν θέλουμε να αλλάξει κάτι γύρω μας. Δεν θέλουμε να ξεβολευτούν τα μικροσυμφέροντα που καταναλώνουν το οξυγόνο γύρω μας.

Λείπει, λένε το σύστημα ασφάλειας από τα τραίνα. Σύμφωνοι! Αλλά ακόμη και αν υπήρχε θα είχε αποφευχθεί το δυστύχημα; Η απάντηση είναι πως όχι! Επειδή ένα τέτοιο σύστημα για να λειτουργήσει θα πρέπει τα τραίνα να είναι σύγχρονα, κάτι που είναι αμφίβολο αν θα συνέβαινε με την εμπορική αμαξοστοιχία. Και τότε θα έμενε στον σταθμάρχη μόνο η επιλογή του φωτεινού πίνακα, την οποία την είχε και σήμερα. Ναι, αλλά μόλις είχε προσληφθεί! Και υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού. Σύμφωνοι! Αλλά γιατί δεν είχαν προσληφθεί το αναγκαίο προσωπικό πριν πέντε ή δέκα χρόνια; Και πως αξιολογήθηκε αυτός ο άνθρωπος ότι ήταν ο κατάλληλος γι αυτή την δουλειά; Και πως τον άφησαν μόνο του οι συνάδελφοί του, εφόσον πίστευαν ότι ήταν άπειρος; 

Και από την άλλη πλευρά ρωτάνε διάφοροι για ποιον λόγο μειώθηκε το προσωπικό του ΟΣΕ με βάση το μνημόνιο. Τι ρωτάνε, δηλαδή; Γιατί πληρώναμε για έναν οργανισμό που μας φόρτωνε μόνο χρέη και δεν πρόσφερε έργο. Φτου και από την αρχή μια συζήτηση για το τι προκάλεσε μια οδυνηρή χρεοκοπία. Λες και μέσα σε όλα αυτά δεν υπάρχει μέση οδός. Λες και οι μόνες μας επιλογές είναι ο ΟΣΕ του 2010 ή ο ΟΣΕ του 2016 ή του 2020…

Θέλουμε τραίνα; Φυσικά! Αλλά αυτό δεν γίνεται με συνταγές Ολυμπιακής της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά ούτε και με «ιδιωτικοποιήσεις» σαν κι αυτή που έγινε με τους Ιταλούς. Οι δουλειές αυτές θέλουν σοβαρότητα. Δεν είναι δουλειές του ποδαριού. Κι αν με κάτι έχει πραγματικά δίκιο ο κόσμος είναι αυτό: Βαρέθηκε, πλέον, τις δουλειές του ποδαριού.

Θέλουμε πλοία; Φυσικά! Δεν θέλουμε, όμως, να κάνουμε πιο πλούσιους τους ακτοπλόους με τα λεφτά μας. Να πληρώσουμε εμείς τα πλοία των ιδιωτών. Θέλουμε σοβαρούς επενδυτές. Αλλά και από την πλευρά τους οι σοβαροί επενδυτές θέλουν να κινούνται σε μία σοβαρή χώρα. Με νόμους, κανόνες, δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Θέλουμε μια καλύτερη χώρα; Ασφαλώς! Αυτό είναι το ζητούμενο. Ο πολίτης χρειάζεται κάτι περισσότερο! Να του πει κάποιος ότι θα τα αλλάξει όλα και ας μην τον ξαναψηφίσει στο μέλλον! Και αυτό θα συμβεί. 

Ο πρωθυπουργός που θα αλλάξει την χώρα δεν πρόκειται να επανεκλεγεί. Αλλά θα τον μνημονεύουν όλες οι μελλοντικές γενιές. Παράλογο; Ναι, αλλά αυτός ο παραλογισμός είναι ένα στοιχείο της ταυτότητάς μας».

(Απόσπασμα άρθου του Θ.Μαυρίδη από το liberal.gr)