Απόψεις...

«Διαβάζω ότι τον Ιούλιο του 2016 δυο επιβατικά τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά στην επαρχία Απούλια της Ιταλίας. Από τη βίαιη σύγκρουση, που έγινε πάνω στη στροφή της μονής διαδρομής, σκοτώθηκαν 23 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 54. Η αιτία, από ό,τι αποδείχτηκε, ήταν ένα “ανθρώπινο λάθος”. Ο ένας από τους δύο σταθμάρχες που έδωσαν την άδεια σε κάθε ένα από τα τρένα να προχωρήσουν μπέρδεψε το τρένο στο οποίο απευθυνόταν με ένα άλλο, που είχε περάσει νωρίτερα. 

Πίσω από το ανθρώπινο λάθος, όμως, υπήρχαν και βαθύτερες, “θεσμικές” ευθύνες: διαβάζω ότι η αναβάθμιση της σιδηροδρομικής γραμμής στο συγκεκριμένο σημείο από μονή σε διπλή ήταν ένα έργο που είχε εξασφαλίσει χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση τέσσερα χρόνια νωρίτερα, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν είχε καν ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός για την υλοποίησή του. 

Διαβάζω ακόμη ότι αυτό δεν ήταν το μόνο μεγάλο ατύχημα τα τελευταία χρόνια. Θανατηφόρα σιδηροδρομικά ατυχήματα έχουν γίνει και στο Βέλγιο (το 2010, το 2001, το 2016), στο Μαυροβούνιο (το 2006) στην Ισπανία (το 2006, το 2013), στη Γερμανία (το 1998, με 101 νεκρούς), στο Λονδίνο (το 1999) και πάλι στην Ιταλία (το 2006). Μόνο φέτος, στους πρώτους δύο μήνες του 2023, έχουν συμβεί οκτώ σοβαρά ατυχήματα διεθνώς. Στις ΗΠΑ κάθε χρόνο σκοτώνονται σε σιδηροδρομικά ατυχήματα 800-900 άνθρωποι. 

Πριν από δέκα ημέρες παραιτήθηκε κι ο Ισπανός Υπουργός Μεταφορών, επειδή η κρατική Renfe είχε ξοδέψει 260 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει τρένα που, από ό,τι αποδείχτηκε, δεν χωράνε να περάσουν από μερικά τούνελ του σιδηροδρομικού δικτύου. Το 2014 η γαλλική κρατική SNCF είχε αγοράσει καινούργια τρένα που δεν χώραγαν να μπουν σε 1300 από τους 8700 σταθμούς του δικτύου της χώρας. 137 είναι οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν στο ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, το φονικότερο της Ευρώπης, μεταξύ 2010 και 2018».

                                                       (Θ. Γεωργακόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η αριστερά πάντα  εμμονική σε ιδεολογικές νόρμες και πάντα μονόχνοτη  αρνείται οποιαδήποτε αυτοκριτική για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει, ενοχοποιώντας συχνά τα θύματα και μιλώντας για το απαραίτητο κόστος την σύγκρουσης με τον καπιταλισμό και την πορεία προς την αταξική κοινωνία που υποτίθεται θα φέρει το τέλος της ιστορίας. Εμείς δεν μπορούμε να είμαστε ίδιοι. 

Οι εμμονές διάφορων Ultras εναντίον των δημόσιων επενδύσεων, των στρατηγικών υποδομών και των δικτύων,των μεγάλων έργων, η  εξωφρενική άρνηση της ενσωμάτωσης των νέων τεχνολογιών στην λειτουργία της οικονομίας, της δημόσιας διοίκησης και ευρύτερα της κοινωνίας και η ταυτόχρονη εμμονή με την μείωση του προσωπικού. Η πάγια πολεμική εναντίον του κράτους πρόνοιας. Αποδείχτηκαν ήδη από την εποχή της πανδημίας δοξασίες και ιδεολογήματα ατελέσφορα και επικίνδυνα. Η εκκαθάριση κάθε ίχνους τραμπισμού από το εσωτερικό της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς αποτελεί υψηλή προτεραιότητα για την παράταξη».

                                                                (Β.Αντωνιάδης-ευρωπαϊστές f/B)

«Στην Ελλάδα της ψωροκώσταινας ο σιδηρόδρομος ήταν παράγων της κοινωνικής ζωής. Στην Ελλάδα της πλουτοκώσταινας, όπως την αποκαλεί ο φίλος Πέτρος Μάρκαρης, ο σιδηρόδρομος είναι απαξιωμένος στην κοινωνική συνείδηση. Και αντιμετωπίζεται από την πολιτεία ως υποχρέωση απέναντι στις επιταγές της προσαρμογής μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Φτιάξαμε αυτοκινητοδρόμους για να αντέξουν τα κυβικά μας. Παρ’ όλ’ αυτά παραμένουμε πρωταγωνιστές στα θανατηφόρα τροχαία.

Τα πράγματα θα αλλάξουν μόνον όταν η ελληνική κοινωνία καταφέρει να αλλάξει τη στάση της απέναντι στο αίσθημα της ευθύνης. Οταν καταφέρει να προτάξει τις υποχρεώσεις της απέναντι στα δικαιώματά της. Σήμερα διεκδικούμε ρόλο πρωταγωνιστή και στα θανατηφόρα σιδηροδρομικά. Πώς τα καταφέραμε; Il faut le faire, που λένε και οι Γάλλοι».

                                                        (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)