Το νέο αφήγημα...

«Ο ιστορικός του μέλλοντος σίγουρα θα σημειώσει αυτό που ο μέσος Έλληνας δείχνει να μην έχει καταλάβει ακόμη, ότι...ο μοναδικός λόγος που δεν γίναμε μέσα σε μια στιγμή εκείνον το μακρύ Ιούλιο του συλλογικού αυτοκτονικού ιδεασμού η Βενεζουέλα της Μεσογείου με χιλιάδες Ελλήνων να προσπαθούν να περάσουν με βάρκες στην Ιταλία, ή με τα πόδια στη Βουλγαρία λόγω του χάους που θα ακολουθούσε της εξόδου της Ευρωώνης...είναι οι ΗΠΑ και η τηλεφωνική παρέμβαση του τότε Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στη Γερμανίδα Καγκελάριο. 

Τα αίτια της διαιώνισης της κρίσης όμως, η επόμενη φάση εξέλιξης δηλαδή της εγχώριας τραγωδίας, έχουν να κάνουν με την ίδια την ένταση του συλλογικού μας αποτυπώματος στη διεθνή αρένα του 21ου αιώνα. Για πρώτη φορά ο Ελληνισμός έχει ξεμείνει από αφηγήματα, δείχνει ότι δεν μπορεί να θέσει ρεαλιστικούς στόχους, αγνοεί τη διεθνή και τεχνολογική πραγματικότητα που διαμορφώνει ένα εξόχως διαφορετικό διεθνές περιβάλλον από αυτό που υπήρχε όταν αναλάβαμε ρόλο σύγχρονου Σίσυφου πίσω το 2010.

Ακούω συχνά το επιχείρημα ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και αναρωτιέμαι αν η κανονικότητα του 2010 που μυρίζει συμβατικότητα, καθετοποιημένη διαφθορά, πλαστική καρέκλα στην παραλία και κρατικοδίαιτες εφαρμογές ακόμη κι από έναν ιδιωτικό τομέα που έμαθε στην αναδιανομή των χρημάτων των φορολογούμενων και όχι στην πρωτογενή παραγωγή αυτού με δυναμικές εξαγωγές, έχει την παραμικρή σχέση με τα δεδομένα και τις πραγματικότητες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης του 2018. 

Αν το άδειο όπως αποδείχθηκε ως προς το πρώτο μέρος του σύνθημα "η ισχυρή Ελλάδα στον πυρήνα της ισχυρής Ευρώπης" του 2010 έχει να προσφέρει το παραμικρό σε μια Ευρώπη που συνθλίβεται από το βάρος του λαϊκισμού και της ανόδου των ευρωφοβικών πολιτικών σχηματισμών του 2018. 

Αν ο πολιτικός στόχος να βγούμε στις αγορές για δανεισμό με όρους ανταγωνιστικούς μπορεί να υλοποιηθεί σήμερα με όρους βιώσιμους που ο δυτικός κόσμος βρίσκεται μετέωρος, κυρίως εξαιτίας της απόφασης του Λευκού Οίκου να αναδιατάξει την Αμερικανική οικονομία πάνω σε βάσεις προστατευτισμού με αποτέλεσμα να αποσυντονίζεται η παγκοσμιοποιημένη φιλελεύθερη οικονομική λειτουργία.

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι ένα στεγνό Όχι.Φαίνεται ότι τα πολλά χρόνια της ελληνικής κρίσης έχουν λειτουργήσει ως μηχανισμός αποσυντονισμού του βαθύτατου πολιτικού ενστίκτου που διέθεταν οι πρόγονοι μας να βρίσκονται στην αιχμή των εξελίξεων. Αλλά πλέον δεν έχουμε άλλες επιλογές παρά μόνο να εξέλθουμε του comfort zone μιας παρατεταμένης και βαθιάς decadence, αν ασφαλώς επιθυμούμε να σταματήσουμε να αποτελούμε το σύγχρονο παράδειγμα της πολιτικής εσχατολογίας του δυτικού κόσμου.

Έξυπνη δημόσια διοίκηση,ελεύθερη οικονομία με αιχμή του δόρατος τη ναυτιλία, τα Πανεπιστήμια και τις νέες τεχνολογίες, χαμηλή φορολογία με βάση τις επιχειρήσεις τεχνολογικής αιχμής, εξοικονόμηση πόρων και ισχύος σε επίπεδο Άμυνας και Ασφάλειας μεγιστοποιώντας την αποδοτική και ευέλικτη αποτρεπτική μας δυναμική αλλά και μετέχοντας ενεργά στο επιχειρησιακό σκέλος του ΝΑΤΟ,οφείλουν να είναι οι νέοι στόχοι της νέας κυβέρνησης που θα προκύψει εν τω μέσω της πλέον γοητευτικής και ρομαντικής περιόδου του χρόνου μέσα σε διάστημα 100 ημερών.

Είναι προφανές ότι εξαιτίας του ότι όλοι ζούμε εγκλωβισμένοι στην καθημερινότητα της κρίσης δεν έχουμε καταλάβει ότι το σκαρί δεν αντέχει άλλο να αποκρούει τα κύματα και ότι το πλήρωμα έχει γεράσει και εξαντληθεί από τις πολλές κακουχίες.Αν δεν αλλάξει κάτι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τότε το μετανεωτερικό αφήγημα για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο με το θρύλο του Ιπτάμενου Ολλανδού. Μια ιστορία για διαρκείς αποτυχίες και απογοητεύσεις των "καταραμένων" που βρίσκονται μέσα στο πλαίσιο εξύφανσης του μύθου των πολλαπλών αδιεξόδων».

                            (Απόσπασμα άρθρου του Σπ.Ν. Λίτσα από το capital.gr)