Σπέρνοντας τμήματα ΑΕΙ ...

​​«Δεν ήταν μία η αιτία της ελληνικής χρεοκοπίας. Ηταν πολλές μικρές ή μεγαλύτερες δαπάνες, που στόχο είχαν την εξυπηρέτηση του πολιτικού προσωπικού και όχι τις ανάγκες της χώρας. Μία από αυτές ήταν η διασπορά των ΑΕΙ και των τμημάτων τους σε κάθε κωμόπολη της επικράτειας. Η γεωγραφική διάσπαση των πανεπιστημίων και ΤΕΙ σημαίνει μεγαλύτερα έξοδα συντήρησης των τμημάτων, αφού δεν υπάρχουν οικονομίες κλίμακας, και χαμηλότερης ποιότητας εκπαιδευτικό έργο, αφού είναι αδύνατον κάθε τμήμα να έχει τις δικές του βιβλιοθήκες, τα δικά του δίκτυα κ.λπ. 

Οταν φτιάχνονται νέα τμήματα συνήθως στεγάζονται σε πρόχειρες αίθουσες διδασκαλίας, μέχρι να προκηρυχθεί η ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση των πόλεων με μπετόν.Αυτή η πρακτική, που άνθησε την επίχρυση δεκαετία του 2000, δεν εξυπηρετεί μόνο τους ιδιοκτήτες καφετεριών και διαμερισμάτων, όπως συνηθίσαμε να λέμε. Εξυπηρετεί πολλούς, πλην των φορολογουμένων και των φοιτητών. Είναι διάφοροι διδάκτορες που βρίσκουν κενές έδρες για να ξεκινήσουν ως «επισκέπτες καθηγητές» στην Περιφέρεια κι αν έχουν ισχυρό μέσον μπορεί να γίνουν μέχρι διδάσκοντες στο ΕΜΠ. 

Τοπικοί εργολάβοι γεμίζουν με δύσμορφα κτίρια τη χώρα και με τη σειρά τους επιβραβεύουν οικονομικώς τους τοπικούς παράγοντες που έκαναν «αγώνες» για να έρθει το πανεπιστήμιο στο χωριό. Οι τοπικοί παράγοντες πωλούν προεκλογικώς τη διαμεσολάβησή τους στο υπουργείο Παιδείας κι όταν επανεκλεγούν βοηθούν με τον μηχανισμό τους τον υπουργό και το κόμμα του να κερδίσει κάποιες ψήφους παραπάνω· φασούλι το φασούλι και μαζί με άλλα ρουσφέτια μπορεί να κάνουν τη διαφορά σε εθνικές εκλογές. Εν τω μεταξύ, οι φορολογούμενοι πληρώνουν και οι φοιτητές μένουν ξύλα απελέκητα.

Το «παλιό» πολιτικό σύστημα, ίσως επειδή είδε τη χρεοκοπία με τα μάτια του, κατάλαβε το αδιέξοδο αυτής της ανόητης «περιφερειακής ανάπτυξης» και ανέκρουσε πρύμναν. Το «σχέδιο Αθηνά» επί ημερών του κ. Κώστα Αρβανιτόπουλου ήταν ελλιπές, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα της προηγούμενης δεκαετίας. Και μετά ήρθε η «ελπίδα»...

                             (Αρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)